Μεσαιωνικός πολιτισμός

 Μεσαιωνικός πολιτισμός

 

Βυζαντινή Αρχιτεκτονική

Πετράρχης 

επιλεγμένα σονέτα

http://hallofpeople.com/gr/text/petrarxis_soneta.pdf

 

Δάντης Θεία κωμωδία Κόλαση

http://photodentro.edu.gr/aggregator/lo/photodentro-lor-8521-9896 

 

Βοκκάκιος Δεκαήμερο 

Απόσπασμα 

 

Γοτθική Αρχιτεκτονική

Στέλλα Βιολάντη

Θεατρική παράσταση 

 

Πληροφορίες για την παράσταση 

 

Ο Γρ. Ξενόπουλος γράφει για το έργο του:

«Το διήγημα «Έρως Εσταυρωμένος», που το δραματοποίησα ύστερα με τον τίτλο «Στέλλα Βιολάντη», είναι μια έμπνευση του 1901. Ο θρύλλος όμως που μου έδωσε αφορμή να γράψω και το διήγημα και το δράμα είναι κατά είκοσι τουλάχιστον χρόνια αρχαιό­τερος. Γιατί περί το 1880 ψιθυριζόταν στη Ζάκυνθο- ήμουν παιδί τότε- πως ένας άγριος πατέρας εφυλάκισε την κόρη του στη σοφίτα του σπιτιού του με ψωμί και με νερό, επειδή αγαπούσε κάποιον που δεν ήθελε να της τον δώσει κι αρνιόταν επίμονα να πάρει έναν άλλον που της έδινε αυτός. Η δυστυχισμένη κόρη πέθανε απ' αυτό το μαρτύριο· αποσιώπησαν όμως την αιτία του θανάτου της και την εκήδεψαν μεγαλόπρεπα, με τις πιο επιδειχτικές εκδηλώσεις απαρη­γόρητου πένθους. Λίγο αργότερα -ήμουν πια φοιτητής- άκουσα πως όμοιο δράμα έγινε και στην Πάτρα, και τα πρώτα χρόνια που εγκα­ταστάθηκα στη Αθήνα οριστικά, εγνώρισα μια πολύ καλή οικογένεια με τέσσερες κόρες, που όταν μια απ' αυτές, η ωραιότερη, πέθανε κάπως ξαφνικά, έμαθα πως οι γονείς της και τ' αδέρφια της- δυο Νταντήδες υπήρχαν σ' εκείνο το σπίτι- την εσκότωναν από το ξύλο, επειδή είχε ερωτευθεί κάποιον παρακατιανό. Αυτή μάλιστα η Αθη­ναϊκή ιστορία μου θύμισε τότε την παλιά ζακυνθινή και μ' έκανε να γράφω τον «Εσταυρωμένο Έρωτα της Στέλλας Βιολάντη», που έκανε τόση εντύπωση όταν πρωτοδημοσιεύθηκε στα «Παναθήναια», ώστε ο Παλαμάς να αφιερώσει ποίημα στην ηρωίδα -αυτό που έβαλα για πρόλογο στο δράμα- κι ο Βλάσης Γαβριηλίδης να γράψει κύριο άρθρο στην «Ακρόπολί» του -άλλοι καιροί, άλλα ήθη- με τον τίτλο «Στέλλα Βιολάντη».

Και τώρα ρωτιέμαι: Γίνουνται άραγε και σήμερα τέτοια δράματα σ' ελληνικά σπίτια, αθηναϊκά, πατρινά, ζακυνθινά; Μερικοί από τους κριτικούς, που ασχολήθηκαν με τη «Στέλλα Βιολάντη» αυτόν τον καιρό που την ξανάπαιξε με τόση επιτυχία η Μαρίκα Κοτοπούλη- η «πρώτη διδάξασα» το 1909- είπαν, όχι δεν γίνονται. Ούτε οι γονείς κάνουν τόση κατάχρηση πατρικής εξουσίας, ούτε τα σημερινά κορί­τσια έχουν τη δειλία ή τη βλακεία να την υποφέρουν Όταν ο πατέ­ρας, η μητέρα, ο αδερφός, δεν θέλουν να της δώσουν τον εκλεκτό της, η ερωτευμένη σηκώνει επανάσταση, κάνει του κεφαλιού της, τον παίρνει μοναχή της. Κι' έχουμε πλήθος παραδείγματα κοριτσιών που στην επίμονη άρνηση της οικογενείας τους αντέταξαν τη δική τους βία, και συνεννοήθηκαν με τον λεγόμενο και τόσκασαν από το πατρικό τους σπίτι για να τον στεφανωθούν. Κι' άλλων ο αυτόβουλος γάμος αναγνωρίσθηκε αργά ή γρήγορα και η περιπέτεια τελείωσε φαιδρά , άλλων όμως τον αγνόησε η πατρική εξουσία και η ζωή τους μ' ένα φτωχό νέο- γιατί οι γονείς αρνούνται συνήθως όταν ο λεγό­μενος είναι φτωχός- γίνεται δράμα και μαρτύριο, ως να πεθάνει, μετά χρόνια, ο πλούσιος πατέρας και να πάρει η κακοπαντρεμμένη κόρη τουλάχιστον την «νόμιμον μοίραν». Κάποτε, πάλι, συμβαίνει να βαρεθεί τη φτώχεια, να μετανοιώσει, να εγκαταλείψει τον άντρα της-όταν, για τον ίδιο λόγο, δεν την έχει εγκαταλείψει πρώτος αυτός-και να γυρίσει στο πατρικό της σπίτι, όπου πάντα σχεδόν την περι­μένει η υποδοχή του Ασώτου.

Αλλά τί μαρτυρούν τα πολυάριθμα αυτά παραδείγματα; Η πατρική εξουσία κι αν δεν είναι τόσο σκληρή, τυρανική, καταχραστική, ώστε να φυλακίζει σε σοφίτες ή κατώγια, δεν υπάρχει, δεν εξασκείται, όπως και τον παλιό καλό καιρό; Και τα σημερινά κορίτσια, μ' όλες τους τις ελευθερίες, δεν είναι τόσες Στέλλες Βιολάντη, αφού αναγ­κάζονται, για να μη υποκύψουν στον τύραννο, που τους αρνείται τον αγαπημένο ή επιμένει να τους δώσει άλλον, να σηκώνουν επα­νάσταση; Γιατί και η μακρυνή Στέλλα Βιολάντη επανάσταση σήκωσε. Ούτε ν' ακούσει εκείνο που ήθελε ο πατέρας της, να πάρει τον «ασχημότερο» Μένουλα. Ή το Χρηστάκη ή κανένα . Κι αν στάθηκε να τη φυλακίσει- γιατί κι αυτό μπορούσε να το αποφύγει με μια προσποιητή μετάνοια- ήταν γιατί είχε γράψει του Χρηστάκη να πάει να τη σώσει έτοιμη κι αυτή να ξεπορτίσει μαζί του. Αλλο ζήτημα αν το δράμα της δεν είχε το ευτυχισμένο αυτό τέλος που έχουν τα περισσότερα σημερινά. Αιτία ο Χρηστάκης που δεν αγαπούσε παρά «τα τάλλαρα του πατέρα της», που τρομοκρατήθηκε απ' αυτόν, που απελπίσθηκε να πάρει τη Στέλλα με το καλό και μη τολμώντας να την πάρει με τη βία, επροτίμησε να κλέψει μια άλλη που τον αγαπούσε, την πλούσια κοντεσσίνα Μαρκότση.

Το συμπέρασμα είναι πως ο κόσμος, η Ελλάδα και η Ελληνική οικο­γένεια, κατά βάθος δεν άλλαξαν καθόλου από τότε . Απλούστατα γιατί δεν άλλαξαν ούτε οι οικονομικοί όροι της ζωής, ούτε οι ψυχές του ανθρώπου κι οι καρδιές των κοριτσιών. Όπως υπήρχαν, έτσι υπάρχουν αισθηματικά κορίτσια που προτιμούν το φτωχό νέο που αγαπούν από οιονδήποτε πλούσιο. Όπως υπήρχαν, έτσι υπάρχουν γονείς, που εννοούν να εμποδίσουν με κάθε τρόπο τον ανάρμοστο ή τον ασύμφερτο γάμο. Κι όπως τα σημερινά κορίτσια σε τέτοια περίπτωση, σηκώνουν επανάσταση, κι επέρχεται σπίτι μια δραματική σύγκρουση, έτσι έκαναν και τα παλιά, από τον καιρό της Στέλλας Βιολάντη, με τη διαφορά πως η σύγκρουση τότε ήταν βιαιότερη και δεν τελείωνε πάντα με τη νίκη του αισθήματος. Αν θέλετε μάλιστα, η Στέλλα Βιόλαντη είναι μια πρόδρομος των σημερινών κοριτσιών με τη συναίσθηση, την επίγνωση που είχε της ελευθερίας της, των ανθρώπινων δικαιωμάτων της , τη δύναμη της , το πείσμα της· πρά­γματα που δεν τα είχαν συνήθως τα κορίτσια κι υπέκυπταν αγόγγυστα στην πατρική εξουσία. Η Στέλλα Βιολάντη «προτρέχει της εποχής της» κι είναι σαν ένα κορίτσι σημερινό. Γι' αυτό και το δράμα της συγκινεί ακόμα τον κόσμο. Ο θεατής βλέπει μια ιστορία, που, στη μεγάλη της γραμμή, γίνεται και σήμερα, αδιάφορο αν είναι διαφορε­τικές μερικές λεπτομέρειες.

                                                      (Περ. «Νεοελλ. Λογοτεχνία», τεύχος 1ον, (1937), σελ. 1-3).

 

 

 

 

 

 

 

7 βιβλία για την πιο σημαντική σχέση στη ζωή μιας γυναίκας, αυτή με τη μητέρα της

 

Ποιήματα για τον έρωτα

  Ήμουν στο σκοτάδι

κι ημουν το σκοτάδι

και με είδε μια ακτίδα

Αγάπη - Έρωτας

Έρωτας,  ο πιο δυνατός εθισμός

Αγάπη - Έρωτας

 

Αγάπη Σχεδιάγραμμα Α Λυκείου

https://filologika.gr/lykio/a-lykiou-2/neoelliniki-glossa/agapi-schediagramma/

Ορισμός

Αγάπη είναι το βαθύ συναίσθημα συμπάθειας και αφοσίωσης σε πρόσωπα (ή πράγματα). Είναι με άλλα λόγια το ζωηρό ενδιαφέρον και ο ισχυρός ψυχικός δεσμός που ενώνει τους ανθρώπους.

Ειδικότερα, το περιεχόμενο της αγάπης συνίσταται στην ψυχική προσέγγιση των ανθρώπων χωρίς ιδιοτέλεια και υστεροβουλία, αλλά με αίσθημα ευθύνης και σεβασμού. Προϋποθέτει τη διάθεση να γνωρίσουμε σε βάθος τον άλλο, να βγούμε από τα στενά όρια του εαυτού μας, να μοιραστούμε μαζί του τις ιδέες και τα συναισθήματά μας, να αφοσιωθούμε σ’ αυτόν.

Μορφές Αγάπης

Η αγάπη παρουσιάζει ποικίλες μορφές ανάλογα με το ποιος την εκφράζει και σε ποιον απευθύνεται. Έτσι διακρίνονται:

• η γονική αγάπη (μητρική – πατρική): η τρυφερότητα, η στοργή και η φροντίδα που δείχνουν οι γονείς προς τα παιδιά τους.
• η αδελφική αγάπη: η αγάπη που αναπτύσσεται ανάμεσα στα αδέλφια.
• η ερωτική αγάπη: η επιθυμία να ταυτιστούμε με κάποιο άλλο πρόσωπο και να μοιραστούμε μαζί του τη ζωή μας.
• η αγάπη προς τον συνάνθρωπο: η αγάπη που ξυπνάει το αίσθημα ευθύνης και σεβασμού προς τον άλλον και εκφράζει τη διάθεση να εδραιωθεί η καλοσύνη, η ισότητα και η δικαιοσύνη στον κόσμο.
• η αγάπη προς τον εαυτό μας: η πίστη στον εαυτό μας και ο αυτοσεβασμός. Η κακώς νοούμενη αγάπη προς τον εαυτό μας καταντά φιλαυτία, καθώς αποτελεί πρόσκομμα στην αγάπη προς το συνάνθρωπο.
• άλλες μορφές αγάπης είναι: η αγάπη προς τους φίλους, την πατρίδα, το Θεό, τα γράμματα, τις τέχνες, την ειρήνη κ.ά.π.

Χαρακτηριστικά

• η ανιδιοτέλεια και η αφοσίωση.
• η σταθερότητα και η υπομονή σε οποιαδήποτε αντιξοότητα.
• η μακροθυμία, η διάθεση συγχώρησης και συνδιαλλαγής.
• η οικουμενικότητα, καθώς αφορά σε όλους τους ανθρώπους.
• η μεταβλητότητα, καθώς εύκολα εκφυλλίζεται και μετατρέπεται σε πάθος καταλυτικό και ψυχοφθόρο, αν δεν συνοδεύεται από υψηλό ήθος και αγνά συναισθήματα.

Σημασία Αγάπης

Στην κοινωνία:

• Προωθεί την κοινωνική γαλήνη και σταθερότητα με την ειρηνική επίλυση των διαφορών μεταξύ των ατόμων, των διάφορων ομάδων και των εθνών.
• Καθίσταται βασικό στοιχείο της αρμονικής συνεργασίας για την υλοποίηση κοινών στόχων.
• Πριμοδοτεί την καλλιέργεια κοινωνικών αξιών, όπως είναι η αλληλεγγύη, η φιλανθρωπία και η ομόνοια, και γονιμοποιεί τις διαπροσωπικές σχέσεις.

Στον πνευματικό τομέα:

• Αποτελεί πηγή έμπνευσης και δημιουργίας αξιόλογων έργων (ιδίως με τη μορφή του έρωτα).
• Οδηγεί στην αυτογνωσία μέσω της ψυχοπνευματικής ένωσης και της αντιπαραβολής με την προσωπικότητα των άλλων ανθρώπων.
• Διευρύνει τον πνευματικό ορίζοντα του ατόμου δια μέσου της προσέγγισης των προσωπικοτήτων των άλλων ανθρώπων και του πολιτισμού των άλλων λαών.

Στον ηθικό τομέα:

• Ολοκληρώνει ηθικά το άτομο, καθώς καλλιεργεί τα ευγενέστερα αισθήματα, όπως είναι ο σεβασμός, η αλληλεγγύη, η φιλανθρωπία και η καλοσύνη.
• Απαλλάσσει από τα πάθη και τις κακίες.
• Καταπολεμά τον εγωισμό, την ιδιοτέλεια, τους συμφεροντολογικούς υπολογισμούς και τη ζήλεια.

Στον ψυχικό τομέα:

• Ο άνθρωπος που αγαπά νιώθει και είναι πραγματικά ευτυχισμένος.
• Αισθάνεται ψυχική γαλήνη, ψυχική ισορροπία και πληρότητα.
• Η αγάπη εδραιώνει το αίσθημα της συντροφικότητας και αμβλύνει τη μοναξιά.
• Καθιστά τον άνθρωπο ανεκτικό, αισιόδοξο, υπομονετικό, εύπιστο, στοργικό, καλοσυνάτο.
• Ενεργοποιεί το άτομο και ενισχύει τη δημιουργικότητά του.
• Απαλύνει τον πόνο, καθώς γονιμοποιεί λόγια παρηγοριάς και πράξεις φιλανθρωπίας.

Στον οικονομικό τομέα:

• Προϋποθέσεις για την οικονομική ευημερία και πρόοδο είναι η κοινωνική γαλήνη και η αρμονική συνεργασία, στοιχεία που προωθεί η αγάπη.
• Αποφεύγεται ο αθέμιτος ανταγωνισμός, η αισχροκέρδεια, η εκμετάλλευση.

Η Αγάπη στην Εποχή μας

Οι εκδηλώσεις αγάπης περιορίζονται όλο και περισσότερο εξαιτίας:

• του ατομισμού, της ιδιοτέλειας και της αδιαφορίας για τον πλησίον.
• του έντονου ρυθμού της ζωής, ο οποίος συρρικνώνει και εκφυλίζει τις διαπροσωπικές σχέσεις.
• του ανταγωνιστικού πνεύματος.
• της απληστίας, της φιλοχρηματίας και του πνεύματος καταναλωτισμού και υλικού ευδαιμονισμού. Έτσι, η αγάπη στηρίζεται στα υλικά αγαθά, όχι στα ψυχικά και πνευματικά.
• του φαινομένου της βίας, της εγκληματικότητας, της επέκτασης των πολέμων.
• του κυρίαρχου τεχνοκρατικού πνεύματος, καθώς όλα αξιολογούνται υπολογιστικά και όχι ποιοτικά.

Προϋποθέσεις Ανάπτυξης Αγάπης

• Η παιδεία που καλλιεργεί το σεβασμό προς τον άνθρωπο.
• Η καταπολέμηση του εγωισμού και της ιδιοτέλειας.
• Η ψυχική ανωτερότητα και το κατάλληλο ήθος.
• Η διάθεση προσφοράς και αυτοθυσίας.

Διαφορετικά, η αγάπη καταντά:

• κατακτητική και υπερπροστατευτική.
• εξάρτηση.
• ζηλόφθονη.
• ιδιοτελής και συμφεροντολογική.
• αρρωστημένη.

 

 

Εφηβεία - κείμενα

 ΝΕΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
 

Κείμενο
 

Εφηβεία

  Η εφηβεία αποτελεί μία μεταβατική περίοδο στη ζωή του ανθρώπου, η οποία
αρχίζει με το τέλος της παιδικής ηλικίας και οδηγεί στην ενηλικίωση. Κατά τη διάρκειά της, συντελούνται βιολογικές, σωματικές και ψυχολογικές μεταβολές, που επηρεάζουν και διαμορφώνουν τη στάση του εφήβου απέναντι στον εαυτό του και στους άλλους, ενηλίκους και συνομηλίκους, καθώς και τις απόψεις και τις ιδέες του απέναντι σε αρχές και αξίες που επικρατούν στην κοινωνία, όπου ζει. Επίσης, η εφηβεία είναι μίαπερίοδος αναζήτησης ταυτότητας, ατομικότητας, προσωπικών επιλογών και στάσης ζωής. Όμως, σήμερα οι αναζητήσεις αυτές γίνονται όλο και πιο δύσκολες λόγω των κοινωνικών συνθηκών, καθώς η ρευστότητα της σημερινής οικογενειακής δομής δημιουργεί αντιφάσεις 1 και ασυνέχειες στον τρόπο με τον οποίο οι γονείς και τα παιδιά βιώνουν τους ρόλους τους.
  Ο έφηβος έχει ανάγκη να του αναγνωρίζουν ελευθερία και αυτονομία.
Χρειάζεται το δικό του χώρο, ο οποίος συμβολίζει την ατομικότητα και τη
διαφορετικότητά του. Οι προσωπικές επιλογές στο ντύσιμο, η διευθέτηση του
προσωπικού χώρου και χρόνου, η επιλογή των φίλων, του τρόπου διασκέδασης, της ελευθερίας λόγου και πράξεων, η ανάληψη ορισμένων ευθυνών και η αναγνώριση από τους γονείς των ικανοτήτων του είναι τα στοιχεία που συντελούν στην απόκτηση ξεχωριστής αυτόνομης ταυτότητας και συνθέτουν την αλλαγή της σχέσης του παιδιού με τους γονείς του.
  Ασφαλώς, όπως ο έφηβος βρίσκεται σε φάση αναζήτησης ταυτότητας, έτσι και ο
γονιός βρίσκεται σε φάση αναζήτησης του γονεϊκού του ρόλου. Καθώς έρχεται
αντιμέτωπος με πρωτόγνωρες συμπεριφορές και νέες ανάγκες, πολλές φορές
δυσκολεύεται να βάλει όρια.
  Η ταυτότητα του εφήβου δομείται γύρω από δύο βασικούς άξονες. Ο πρώτος
αφορά την «ταυτότητα του φύλου», δηλαδή την αναγνώριση και την αποδοχή για τον εαυτό του των σωματικών, ψυχολογικών και κοινωνικών χαρακτηριστικών που διακρίνουν το φύλο στο οποίο ανήκει βιολογικά. Ο δεύτερος άξονας αφορά την «κοινωνική ταυτότητα», δηλαδή τη διαμόρφωση της ιδεολογίας, των ηθικών αξιών, των κοινωνικών στάσεων και των επαγγελματικών επιλογών. Η κοινωνική ταυτότητα αναφέρεται στη θέση, στις ενέργειες και στη λειτουργία του ατόμου ως μέλους της κοινωνίας. Αν σκεφθούμε, λοιπόν, τη σημασία των παραπάνω «ταυτοτήτων», θα καταλάβουμε τους λόγους για τους οποίους η εφηβεία θεωρείται πολύ σημαντική περίοδος της ζωής του ανθρώπου.
  Προς το τέλος της εφηβείας ο έφηβος, έχοντας πλέον επαναπροσδιορίσει τις
σχέσεις του με τους γονείς και τ’ αδέλφια του, έχοντας δοκιμαστεί στις σχέσεις του (σχέσεις βαθιάς φιλίας, αντιπαλότητας, εχθρότητας, αγάπης) με τους συνομηλίκους του, έχοντας υιοθετήσει ηθικές αξίες και ιδεολογικά πρότυπα, αισθάνεται ικανός να ενεργεί ως μέλος της κοινωνίας των ενηλίκων.
 

Θ. Γιοβαζολιάς κ.α. (2011). Συνεργασία εκπαιδευτικών – οικογένειας, 27-28.
Αθήνα: ΥΠΔΒΜΘ, Γ. Γραμματεία Διά Βίου Μάθησης. ΙΔΕΚΕ (διασκευή).
ΘΕΜΑΤΑ
Α1. (Μονάδες 15)
Α1. Ποιες αλλαγές, σύμφωνα με το κείμενο, συντελούνται στον έφηβο κατά τη
διάρκεια της εφηβείας και ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτών των αλλαγών; (60-80
λέξεις)
(μονάδες 15)
Α2. (Μονάδες 10)
Α2. Ποια είναι η συλλογιστική πορεία που ακολουθεί ο συγγραφέας στη δεύτερη
παράγραφο (Ο έφηβος...γονείς του) του κειμένου (επαγωγική ή παραγωγική); Να
αιτιολογήσετε την απάντησή σας.
(μονάδες 10)
Β1. (Μονάδες 10)
Β1. Να συντάξετε μία παράγραφο 40-50 λέξεων στην οποία να χρησιμοποιήσετε τις
λέξεις/φράσεις με έντονη γραφή, με βάση τη σημασία τους στο κείμενο: εφηβεία,
μεταβατική περίοδο, ελευθερία, αυτονομία, αλλαγή της σχέσης.
(μονάδες 10)Β2. (Μονάδες 15)
Β2. Να επισημάνετε τρία παραδείγματα μεταφορικής/συνυποδηλωτικής χρήσης της
γλώσσας στο κείμενο και να αιτιολογήσετε τη χρήση τους.
(μονάδες 15)

 

Κείμενο

Συγκρουσιακές σχέσεις γονέων και εφήβων: Μύθος ή πραγματικότητα;

  Η σχέση γονέων-εφήβων έχει μελετηθεί διεξοδικά από ειδικούς. Ωστόσο,
παρατηρείται μεγάλη διαφορά τόσο στα δεδομένα των ερευνών, όσο και στις
θεωρητικές προσεγγίσεις. Παρά τις διαφορές, οι περισσότερες κλασικές ψυχολογικές θεωρήσεις της προσωπικότητας έχουν ορισμένες ομοιότητες όσον αφορά στην εφηβεία.Όλοι, λόγου χάριν, συμφωνούν πως η εφηβεία είναι μια μεταβατική περίοδος αλλαγών, που δημιουργεί άγχος και πίεση στους εφήβους.
  Παραδοσιακά οι εκδηλώσεις του άγχους και της πίεσης οδηγούσαν στη
γενίκευση για τη συγκρουσιακή φύση των σχέσεων γονέων-εφήβων. Η άποψη που
επικρατούσε για πολλές δεκαετίες είναι ότι οι γονικές-εφηβικές σχέσεις είναι κυρίως συγκρουσιακές. Μάλιστα ως πρόσφατα αποτελούσε κοινή παραδοχή ότι κατά την περίοδο της εφηβείας αναπτύσσονται συγκρούσεις ανάμεσα στους γονείς και στους εφήβους. Όμως, τα πορίσματα νεότερων μελετών οδηγούν στο συμπέρασμα ότι για τη μεγάλη πλειονότητα η περίοδος της εφηβείας βιώνεται από τους νέους και τις οικογένειές τους χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Ακόμη κι όταν υπάρχουν διαφωνίες των εφήβων με τους γονείς και είναι ιδιαίτερα έντονες, οι νέοι πιστεύουν πως δεν έχουν σημαντικές επιπτώσεις στις σχέσεις τους με τους γονείς.
  Στις περιπτώσεις βέβαια εκείνες στις οποίες οι οικογενειακές σχέσεις είναι
συγκρουσιακές, αποδεικνύεται ότι πράγματι δημιουργούνται ουσιαστικά προβλήματα που επηρεάζουν τη λειτουργία της οικογένειας και την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του εφήβου καθώς και τη συμπεριφορά του. Στις περισσότερες όμως περιπτώσεις διαπιστώνεται ότι οι σχέσεις γονέων-εφήβων δεν έγιναν συγκρουσιακές με την αρχήτης εφηβείας, αλλά προϋπήρχαν.

Χρ. Βιτσιλάκη-Σορωνιάτη. (2002). Συγκρουσιακές σχέσεις γονέων και εφήβων:
Μύθος ή πραγματικότητα; Εκπαιδευτική, Οικογενειακή και Πολιτική
Ψυχοπαθολογία, τ. Β ́, 208-242. Αθήνα: Ατραπός (διασκευή).
ΘΕΜΑΤΑ
Α1. (Μονάδες 15)
Α1. Ποιες είναι, σύμφωνα με το δεύτερο κείμενο, οι απόψεις που υπάρχουν για τις
σχέσεις γονέων και εφήβων; (60-80 λέξεις)
(μονάδες 15)
Α2. (Μονάδες 10)
Α2. Πώς επιτυγχάνεται η συνοχή ανάμεσα στις περιόδους της δεύτερης παραγράφου
(Παραδοσιακά ...τους γονείς) του δεύτερου κειμένου;
(μονάδες 10)Β1. (Μονάδες 10)
B1. «Γενικά, η εφηβεία θεωρείται περίοδος κρίσης».
Χρησιμοποιώντας την παραπάνω πρόταση, να δημιουργήσετε μια παράγραφο 50-
60 λέξεων.
(μονάδες 10)
Β2. (Μονάδες 15)
Β2. Να επισημάνετε ποιες από τις παρακάτω προτάσεις του πρώτου κειμένου
χρησιμοποιούνται
με
κυριολεκτική/δηλωτική
και
ποιες
με
μεταφορική/συνυποδηλωτική σημασία:
1. «Οι έφηβοι βρίσκονται αντιμέτωποι με την πραγματικότητα του επόμενου
βήματος».
2. «[Οι περισσότεροι] ενήλικες πιστεύουν».
3. «Θέλει τους νέους να έχουν ενσωματώσει τις πεποιθήσεις και τα ιδανικά των
γονιών τους».
(μονάδες 15 

κείμενο

Brian Kesinger

Έκθεση Α΄ Λυκείου: Ο έρωτας στην εφηβεία [Τράπεζα Θεμάτων]

Θέμα: 21926

Η εφηβεία είναι η πιο δύσκολη, αλλά ταυτόχρονα και η πιο ωραία ηλικία. Είναι «δύσκολη», γιατί οι έφηβοι δεν μπορούν να ελέγξουν τον εαυτό τους, ενώ παράλληλα είναι και «ωραία», γιατί φεύγεις από τον κόσμο των «μικρούληδων» και νιώθεις πιο ανεξάρτητος στον κόσμο των «μεγάλων».

Στην εφηβεία αυξάνονται τα δικαιώματα, αλλά και οι υποχρεώσεις. Οι έφηβοι ζητούν από τους μεγαλύτερους σεβασμό και κατανόηση, αλλά πολλές φορές, δυστυχώς, δεν υπάρχει η ανάλογη ανταπόκριση. Επιπλέον, στην εφηβεία προκύπτουν αρκετά «πρωτόγνωρες» καταστάσεις για πολλούς νέους. Μια απ’ αυτές, και μάλλον από τις περισσότερο σημαντικές για αυτούς, είναι ο «έρωτας». Ο «έρωτας» από μόνος του είναι ένα δυνατό συναίσθημα, αλλά στην εφηβεία είναι εντονότερος από ό,τι στις άλλες ηλικίες, ίσως επειδή είναι η τρυφερότερη και η πιο ευαίσθητη ηλικία από όλες και έχει τόσο θετικές όσο και αρνητικές συνέπειες.

Οι θετικές συνέπειες στην ψυχολογική κατάσταση του εφήβου αντανακλώνται στη σχολική ζωή του, στην καθημερινότητά του αλλά και στις υπόλοιπες δραστηριότητές του. Στο σχολείο αντιμετωπίζει τους καθηγητές και τους συμμαθητές του με καλύτερο τρόπο και θετικότερη διάθεση, εφόσον ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα, που σε κάνει να βλέπεις τα πάντα από την καλή τους μεριά. Ο έφηβος στην καθημερινότητά του μπορεί τότε να αντιμετωπίζει θετικά τους γονείς του, τους γύρω του, τους «σημαντικούς άλλους» της ζωής του.

Όταν, όμως, κάποιος ερωτεύεται, ταυτόχρονα «κλείνεται» στον εαυτό του, «απομονώνεται» από τους άλλους, για να σκεφτεί. Συνηθίζεται, μάλιστα, να μη βλέπει και να μην αισθάνεται τίποτα και κανέναν γύρω του πέρα από τον ερωτικό του σύντροφο. Στα βάθη αυτού του συναισθήματος ο έφηβος συχνά αρχίζει να «αγαπά» τον εαυτό του, να επιμελείται την εμφάνισή του περισσότερο, επειδή ενδιαφέρεται για την εικόνα που δείχνει προς τα έξω.

Από την άλλη πλευρά, στον έρωτα υπάρχουν και οι επιπτώσεις, οι σημαντικότερες από τις οποίες σε αυτή την ηλικία εντοπίζονται στη συμπεριφορά και στις επιδόσεις των νέων στο σχολείο. Κατά την περίοδο που ο έφηβος είναι ερωτευμένος, οι επιδόσεις του στο σχολείο συχνά δεν είναι οι καλύτερες. Συνήθως, όλη την ημέρα μιλάει στο κινητό του ή σκέφτεται το άτομο με το οποίο είναι ερωτευμένος. Δεν έχει μυαλό για άλλα πράγματα, αδυνατεί να συγκεντρωθεί, είναι αφηρημένος, «ταξιδεύει», αποπροσανατολίζεται από τους στόχους και τα ενδιαφέροντά του, και, ενώ, ζει ένα πολύ δυνατό και συχνά αυθεντικό σε αυτή την ηλικία συναίσθημα, βρίσκεται σε μια «προβληματική» κατάσταση, σύμφωνα με τη γνώμη των μεγαλύτερων και την πορεία της κοινής λογικής.

Ιστοσελίδα του Κέντρου Συμβούλων Ψυχικής Υγείας, 13.03.2013 (διασκευή)

ΘΕΜΑΤΑ

Α1. Για ποιους λόγους, σύμφωνα με το κείμενο, ο έρωτας παίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή του έφηβου; (60-80 λέξεις) (μονάδες 15)

Ο έρωτας στα ευαίσθητα χρόνια της εφηβείας διαδραματίζει ιδιαίτερη σημαντικό ρόλο, αφού επηρεάζει πολλαπλά τη ζωή του εφήβου. Σε ό,τι αφορά, καταρχάς, τη θετική επίδραση αυτού του συναισθήματος, θα πρέπει να τονιστεί η βελτίωση της διάθεσης και της συμπεριφοράς του εφήβου, αφού αντικρίζει πια όλους τους ανθρώπους γύρω του με πιο θετικό τρόπο. Ενώ, αντίστοιχα θετική είναι και η θέαση του εαυτού του, στοιχείο που τον ωθεί μάλιστα στο να επιμελείται περισσότερο την εξωτερική του εμφάνιση. Εντούτοις, ο έρωτας έχει και λιγότερο θετικές επιπτώσεις, καθώς οδηγεί τον έφηβο σε αδιαφορία για τις σχολικές του επιδόσεις και τον αποπροσανατολίζει, αφού όλο του το ενδιαφέρον εστιάζεται στο πρόσωπο που αγαπά.   

Α2. Πώς επιτυγχάνεται η συνοχή μεταξύ της τέταρτης και της πέμπτης παραγράφου του κειμένου; (μονάδες 10)

Η συνοχή μεταξύ της τέταρτης και της πέμπτης παραγράφου επιτυγχάνεται με τη χρήση της φράσης «από την άλλη πλευρά», με την οποία δηλώνεται αντίθεση σε σχέση με όσα έχουν ήδη αναφερθεί.

Β1. Να δημιουργήσετε από μία πρόταση για καθεμιά από τις λέξεις/φράσεις του κειμένου με την έντονη γραφή: σεβασμό και κατανόηση, συναίσθημα, σχολική ζωή, επιπτώσεις, γνώμη των μεγαλύτερων. (μονάδες 10)

- Συχνά το μόνο που ζητείται σε μια σχέση είναι σεβασμός και κατανόηση.

- Οι προεκλογικοί λόγοι απευθύνονται πλέον περισσότερο στο συναίσθημα παρά στη λογική.

- Η σχολική ζωή αποτελεί μια σημαντική εξελικτική περίοδο για την μετέπειτα επιτυχή μετάβαση των νέων στον εργασιακό βίο.

- Οι επιπτώσεις του καπνίσματος στον οργανισμό είναι ολέθριες.

- Οι νέοι πολλές φορές αρνούνται να λάβουν υπόψη τους τη γνώμη των μεγαλύτερων.

Β2. Να επισημάνετε τρία παραδείγματα μεταφορικής / συνυποδηλωτικής χρήσης της γλώσσας στο κείμενο. (μονάδες 15)

- «κλείνεται» στον εαυτό του

- Στα βάθη αυτού του συναισθήματος

- Δεν έχει μυαλό για άλλα πράγματα

 

Διάλογος...στα μέτρα μας

 

Μουσικό Σχολείο Ηρακλείου Σχολικό έτος 2018 – 2019

Τάξη: Α΄ Λυκείου Γούρνες, 5 Ιουνίου 2019

Μάθημα: Νεοελληνική Γλώσσα

Θέματα γραπτών ανακεφαλαιωτικών προαγωγικών εξετάσεων περιόδου Μαΐου – Ιουνίου

Κείμενο:

Διάλογος... στα μέτρα μας

Ο ΔΙΑΛΟΓΟΣ περισσότερο ως λεκτική παραπλάνηση και λιγότερο ως έκφραση δημοκρατικής αντίληψης, αναφέρεται, τελευταία, όλο και συχνότερα, ως βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα του ελεύθερου κόσμου, ως στοιχείο διακριτικό των ανεπτυγμένων κοινωνιών. Ο πρωθυπουργός της χώρας πρόσφατα ανακοίνωσε ότι πολύ σύντομα θα αρχίσει διάλογο με τους κοινωνικούς φορείς και τις παραγωγικές τάξεις για τα κυβερνητικά μέτρα που ήδη πήρε. Ο υπουργός παιδείας ισχυρίζεται ότι έκανε διάλογο για το νόμο της εκπαίδευσης με τους ενδιαφερόμενους: μαθητές, γονείς, πανεπιστημιακή κοινότητα. Διάλογος προτείνεται για τη λύση του Κυπριακού και τις διαφορές με την Τουρκία, τον διάλογο επιδιώκουν οι διεθνείς οργανισμοί για την εκτόνωση των απανταχού της γης ταραχών.

Αν ο διάλογος ήταν πραγματικός, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι ζούμε σε έναν κόσμο δημοκρατικό, “παραδεισένιο”, όπου ο ένας σέβεται και λογαριάζει τις απόψεις του άλλου, όπου οι αποφάσεις σε διάφορα επίπεδα παίρνονται με συναίνεση των ενδιαφερομένων μερών και επομένως επικρατεί το λογικό και το δίκαιο. Γιατί αληθινός διάλογος συντελείται με τις εξής προϋποθέσεις: όταν υπάρχει ειλικρίνεια και μέριμνα για να βρεθεί η καλύτερη λύση η οποία θα ικανοποιεί όλες τις πλευρές, όταν υπάρχει φροντίδα και αγωνία για να συμβιβαστούν όσα με την πρώτη ματιά μοιάζουν ασυμβίβαστα. Ο διάλογος για να είναι ουσιαστικός, δε χρειάζεται την υπεροχή κανενός γιατί τότε... μεταβάλλεται σε μονόλογο με όλα τα εγωιστικά στοιχεία που τον συνοδεύουν. Και δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από τον μονόλογο που “ντύνεται” διαλογος.

Στα παραδείγματα, όμως, που αναφέραμε είναι επιτακτική ανάγκη να κατανοηθεί ότι ο διάλογος δεν είναι ουσιαστικός. Ποιος τον προκαλεί και ποιος υπαγορεύει τους όρους του; Μήπως εκείνος που βρίσκεται σε θέση ισχύος επιλέγει τον χρονο και το τρόπο για το διάλογο και ο ασθενέστερος “σέρνεται” σε μια διαδικασία, η οποία ουσιαστικά νομιμοποιεί τις αποφάσεις που έχουν ηδη παρθεί, δίνοντας της επίφαση της δημοκρατικότητας; Τι αλήθεια προέκυψε από τον διάλογο του υπουργού Παιδείας με τα πανεπιστήμια το καλοκαίρι αυτό; Στο καθολικό αίτημα όλων των φορεων να μην κατατεθεί το νομοσχέδιο από την κυβέρνηση, φυσικά το νομοσχέδιο κατατέθηκε και ψηφίστηκε μέσα στις καλοκαιρινές διακοπές, όπως είχε ήδη αποφασιστεί. Πόσο έλαβε υπόψη του ο υπουργός τις αντιρρήσεις; Καθόλου.

Να γιατί πιστεύουμε ότι, όπως εννοούν το διάλογο όσοι έχουν την εξουσία να τον προκαλούν, κρύβοντας το περίστροφο, σε περίπτωση αντίρρησης, κάτω από το τραπέζι, πλαστογραφούν το περιεχόμενό του και αλλοιώνουν την αξία του. Μια αξία η οποία είναι αδιαπραγμάτευτη, η οποία, όταν πληρούνται όλοι οι παράγοντας που αναφέρθηκαν, οδηγεί στην ενεργοποίηση του νου, στη δημοκρατική αντίληψη, στην αληθινή επικοινωνία και χειραφέτηση, στην, για να μην κοροϊδευόμαστε, αμφισβήτηση. Και ποιος θέλει σήμερα να τον αμφισβητούν; Πάντως όχι η εξουσία.

Διασκευή άρθρου της Κούλας Κασιμάτη,

καθηγήτριας

στο Πάντειο Πανεπιστήμιο,

δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα

Τα Νέα, 12/10/1992

Ερωτήσεις:

1. Κατανόηση του κειμένου (μονάδες 30)

α. Αφού διαβάσετε προσεκτικά το κείμενο, να αναφέρετε με δικά σας λόγια δύο προϋποθέσεις, οι οποίες, σύμφωνα με την αρθρογράφο, οδηγούν στον αληθινό διάλογο.

(μονάδες 15)

β. Στην τάξη ασχοληθήκατε με τη μελέτη του παραπάνω άρθρου. Να παρουσιάσετε στους συμμαθητές σας περιληπτικά το περιεχόμενο των δύο τελευταίων παραγράφων.

(μονάδες 15)

2. Δομή και γλώσσα του κειμένου (μονάδες 30)

α. 1.Να δικαιολογήσετε την επιλογή της παθητικής σύνταξης στο υπογραμμισμένο τμήμα του κειμένου. (μονάδες 10)

2. Να ξαναγράψετε την πρόταση: “ Στο καθολικό αίτημα όλων των φορεων να μην κατατεθεί το νομοσχέδιο από την κυβέρνηση[...]”, μετατρέποντας τη σύνταξη σε ενεργητική.

(μονάδες 5)

β. Να δώσετε ένα συνώνυμο για καθεμία από τις γραμμένες με έντονα γράμματα στο κείμενο λέξεις: ισχυρίζεται, συναίνεση, συντελείται, επιτακτική, αλλοιώνουν.

(μονάδες 10)

γ. Να εξηγήσετε γιατί η αρθρογράφος έχει βάλει σε εισαγωγικά τις λέξεις παραδεισένιο και ντύνεται στη δεύτερη παράγραφο του κειμένου. Τι θέλει να πετύχει με αυτό;

(μονάδες 5)

3. Παραγωγή γραπτού λόγου (μονάδες 40)

Με αφορμή την αυξανόμενη παρουσία των ακροδεξιών/φασιστικών κομμάτων στην Ευρώπη του εικοστού πρώτου αιώνα, τα οποία καλλιεργούν τη λογική του αποκλεισμού και του μίσους, σας ζητήθηκε να γράψετε ένα άρθρο στην εφημερίδα του σχολείου σας στο οποίο θα παρουσιάζετε τα θετικά στοιχεία που προσφέρει ο αληθινός διάλογος τόσο στον ίδιο τον άνθρωπο, ως προσωπικότητα, όσο και στην κοινωνία, την επιστήμη, τη δημοκρατία.

(250 – 300 λέξεις).

Να θυμάστε τα κριτήρια αξιολόγησης για την έκθεση είναι: επικοινωνιακό πλαίσιο, ολοκληρωμένη δομή, πλήρες περιεχόμενο, σωστή έκφραση και ορθογραφία.

 

Σκίτσα

 

Διάλογος: κείμενα

 

Η Τέχνη του διαλόγου 
Δύο μονόλογοι ισούνται με έναν διάλογο;

Ο διάλογος έχει μια περίοπτη θέση στην κοινωνία μας. Η εκάστοτε κυβέρνηση προχωρεί σε διάλογο με τα συνδικάτα, στα παράθυρα των καναλιών οι δημοσιογράφοι κάνουν διάλογο με τους πολιτικούς και οι πολιτικοί κάνουν διάλογο μεταξύ τους, στο σχολείο ενθαρρύνεται η μάθηση μέσω του διαλόγου, οι θαμώνες των καφενείων και των καφετεριών αναλώνουμε ώρες και φαιά ουσία σε διάλογο, ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουν οι πωλητές είναι το πώς να εγκαθιδρύουν διάλογο με τους υποψήφιους πελάτες τους και στα chat rooms του internet εκατομμύρια ανθρώπων διαλέγονται μεταξύ τους.

Ωστόσο, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα, οι έλληνες έφηβοι αισθάνονται μοναξιά και θα ήθελαν περισσότερους φίλους, οι πολίτες φαίνεται να απομακρύνονται από τους πολιτικούς παρά την εμμονή των τελευταίων στο διάλογο και οι άνθρωποι νιώθουν να αποξενώνονται όλο και περισσότερο τόσο από τους άλλους όσο κι από τον εαυτό τους.
Ένα μεγάλο παράπονο των ανθρώπων σήμερα είναι πως δεν ακούγονται. Ζούμε στην εποχή του θετικισμού, όπου υπάρχουν σαφή λάθη και σωστά, υπάρχουν συμβουλές και οδηγίες για κάθε επιδίωξη και τα περιοδικά life style (τρόπου ζωής) δογματικά χαρακτηρίζουν προτιμήσεις και συμπεριφορές ως αποδεκτές ή απαράδεκτες σύμφωνα με εφήμερες τάσεις.

Έτσι, σε ένα κλίμα ανασφάλειας και προσωπικής ανεπάρκειας ο διάλογος παίρνει την παρακάτω μορφή:
Όταν ακούμε το συνομιλητή μας, δεν μπαίνουμε στον κόπο να προσπαθήσουμε να δούμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του, αλλά ανατρέχουμε σε δικές μας εμπειρίες και ανάγκες, βουτάμε στον δικό μας κόσμο.
Όταν ανταπαντούμε, δεν αποκρινόμαστε σε αυτό που ακούσαμε, αλλά στην μνήμη, στην εμπειρία ή στο συναίσθημα που μας γεννήθηκε. Έτσι, χάνεται το «εμείς» στο εδώ και τώρα, μιας και δεν υπάρχει μοίρασμα, κι αντικαθίσταται από το «εγώ» και το «εσύ». Σαν δυο παράλληλες γραμμές που ταξιδεύουν μαζί αλλά δε συναντιούνται. Κατά αυτόν τον τρόπο, οι άνθρωποι νιώθουμε πως δεν ακουγόμαστε και περιοριζόμαστε στο «εγώ» το οποίο όμως ατροφεί, μιας και το εγώ αναπτύσσεται και αποκτά υπόσταση μέσα από το «εσύ» και τη διαλεκτική σχέση.

Άλλο λοιπόν διάλογος κι άλλο δυο μονόλογοι. Άλλο το εγώ και το εσύ που ευκαιριακά συναντιούνται, μένουν μαζί για λίγο και χωρίζονται το ίδιο μόνοι όσο πριν να βρεθούν κι άλλο το «εμείς» που εμπεριέχει την έννοια του νοιαξίματος του μοιράσματος και του εμπλουτισμού.
Οι άνθρωποι εύκολα ξεχνάμε πως καθένας μας είναι διαφορετικός και πως για να καταλάβουμε τον συνομιλητή μας, το παιδί μας, το σύντροφό μας, πρέπει να μπούμε για λίγο στο δικό του πλαίσιο αναφοράς, να δούμε για λίγο τον κόσμο μέσα από τα δικά του μάτια. Αυτό δεν σημαίνει να χάσουμε το δικό μας πλαίσιο αναφοράς απλά για λίγο να δανειστούμε τα μάτια του συνομιλητή μας.

Για παράδειγμα, όταν μιλάω με μικρά παιδιά, έχω δει να είναι πολύ βοηθητικό να γονατίζω στο ύψος τους και να κοιτιόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο. ΄Έτσι, για λίγο, κατεβαίνω στο ύψος των παιδιών, βλέπω τον κόσμο μαζί τους, μέσα από το δικό τους οπτικό πρίσμα, για λίγο κοιτάω τα πράγματα σαν να ήμουν κι εγώ παιδί.
Από την άλλη, αν και γίνομαι για λίγο σαν παιδί, δεν χάνω την δικιά μου ταυτότητα, την ταυτότητα του ενηλίκου, ανά πάσα στιγμή μπορώ να σηκωθώ και να δω τον κόσμο μέσα από την δικιά μου οπτική γωνία, την οπτική γωνία ενός ενηλίκου. Έχω δει πως τέτοιου είδους συναναστροφές με παιδιά είναι ιδιαίτερα χρήσιμες. Τα παιδιά μού μιλούν στη δικιά τους γλώσσα κι εγώ μπορώ να τα ακούσω και να τα καταλάβω καλύτερα, κι από την άλλη γίνομαι πλουσιότερος αφού έχω γίνει κοινωνός της οπτικής γωνίας των παιδιών.

Ο πραγματικός διάλογος σε μια σχέση (π.χ. γονέα- παιδιού, συντρόφων, εργοδότη κι εργαζόμενου, δασκάλου και μαθητή κ.α.) προϋποθέτει πως οι δυο συνομιλητές είναι διατεθειμένοι να προσπαθήσουν να δουν τον κόσμο μέσα από τα μάτια του συνομιλητή τους, να αφήσουν στην άκρη τυχόν προκαταλήψεις, συναισθήματα, προσωπικές ανάγκες για να δουν την πραγματικότητα του άλλου.
Ένας διάλογος που ξεκινά με μοναδικό στόχο να πείσει ο ένας τον άλλο για κάτι, εύκολα μετατρέπεται σε δυο μονολόγους και χάνεται η αίσθηση του μοιράσματος. Αντίθετα, ένας διάλογος με γνήσιο ενδιαφέρον για το συνομιλητή μας και το πλαίσιο αναφοράς του μπορεί να γίνει μια πλούσια εμπειρία αλληλοσεβασμού και αλληλοκατανόησης. Αυτό, όμως, προϋποθέτει αυτογνωσία και εμπιστοσύνη στην προσωπική μας αξία ώστε να μην νιώθουμε ότι απειλούμαστε από τη διαφορετικότητα του συνομιλητή μας.
(Συγγράφηκε τον Ιούλιο του 2005)
Ευάγγελος Καναβιτσάς
Ψυχολόγος, MSc in applied psychology

Πηγή: http://e-psychology.gr/relations-sexual-disorders/130-h-tehni-tou-dialogou


Διάλογος και αλήθεια

Συζητούν οι Έλληνες;

http://users.sch.gr/statpapako/dialogos.pdf

Άρθρα επικαιρότητας

https://www.news247.gr/kosmos/ipa-neonazi-me-mployzakia-aoysvits-metaxy-ton-eisvoleon-kapitolio.9103269.html

 

 https://www.in.gr/2020/04/25/greece/o-koronaios-plittei-ti-dimokratia-kai-tis-atomikes-eleytheries-nees-morfes-antidrasis-yparxoun/