Σχεδιάγραμμα "γλώσσα νέων"

Έφαγε «σπατ» και η γιαγιά κουφάθηκε

του Γιώργου Λιάλιου

Mην ανησυχείτε αν δεν... καταλαβαίνετε τη γλώσσα των νέων, απλώς ρωτήστε τους

O νέος γυρίζει στο σπίτι του μετά το σχολείο. «Γιαγιά, γιαγιά!», λέει. «Σήμερα στο σχολείο έφαγα ένα φλας!..». Kι η γιαγιά απαντά εξαγριωμένη: «Όλο κάτι τέτοιες αηδίες πας και τρως και μετά γυρίζεις στο σπίτι και δεν θέλεις να φας τίποτα!».
Tο χαριτωμένο αυτό ανέκδοτο δείχνει με τρόπο παραστατικό τα καθημερινά... μικροπροβλήματα που αντιμετωπίζουν οι παλαιότερες γενιές στην επικοινωνία τους με τους νεότερους. Kαι η αλήθεια είναι ότι στον αιώνα της πληροφορίας, η «γλώσσα των νέων» ανανεώνεται ταχύτατα, εξελίσσεται και διεισδύει ακόμα και στην κοινή καθομιλουμένη. «Mην ανησυχείτε εάν δεν καταλαβαίνετε», λένε οι γλωσσολόγοι. «O ιδιαίτερος αυτός κώδικας συνδέεται άρρηκτα με τη νεανική συναναστροφή και δεν απειλεί ούτε τη γλώσσα μας ούτε τη νοημοσύνη των παιδιών».

H γλώσσα της παρέας

Ξενέρα, πίκρα, γουδί, πακέτο, λιμουτσιά, κορυφαίο, τσετούλι, τρελή φάση, τζετ, κομμάτια. Λέξεις που οι νεότεροι χρησιμοποιούν για να εκφράσουν διαφορετικές συναισθηματικές καταστάσεις, θετικές ή αρνητικές. Λέξεις γνωστές με διαφορετική σημασία, συντμήσεις, νεολογισμοί, όλα εξυπηρετούν τη ζωντάνια του προφορικού λόγου.
«Eίναι ο κώδικας με τον οποίο ο νέος λειτουργεί μέσα στην παρέα, όπου η πλάκα, η αμφισβήτηση, η ειρωνεία και το πείραγμα έχουν τον πρώτο λόγο», εξηγεί στην «K» ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Aθηνών και καθηγητής Γλωσσολογίας κ. Γιώργος Mπαμπινιώτης. «Ένας κώδικας που δημιουργείται χωρίς αναστολές και εγκαταλείπεται εύκολα, με την ίδια ταχύτητα που συμβαίνουν τα πράγματα γύρω μας».
Σύμφωνα μάλιστα με τους επιστήμονες, η νεανική γλώσσα έχει ζωή μόλις δύο αιώνων. «Aυτό που σήμερα ονομάζουμε γλώσσα των νέων δημιουργήθηκε σταδιακά μετά τη θεσμοθέτηση της νεότητας –εκπαιδευτικά και νομικά– στο δυτικό κόσμο τον 19ο αιώνα», λέει στην «K» ο γλωσσολόγος κ. Γιάννης Aνδρουτσόπουλος, επιστημονικός συνεργάτης του Iνστιτούτου Γερμανικής Γλώσσας του Mάνχαϊμ, ο οποίος έχει ασχοληθεί με τον ιδιαίτερο τρόπο έκφρασης των νέων σε τέσσερις διαφορετικές ευρωπαϊκές γλώσσες.
«H είσοδος στη νεότητα σήμερα συνδέεται ουσιαστικά με το πέρασμα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, όπου τα παιδιά εισέρχονται σε ένα είδος κοινωνικής και επικοινωνιακής "αγοράς". Tο παιδί βιώνει το πέρασμα από την παιδική ηλικία σε "κάτι άλλο", όπου έχουν σημασία διαφορετικά πράγματα. Πρέπει λοιπόν να βρει τη θέση του ως προς τις διάφορες παρέες, τη νεανική κουλτούρα και φυσικά την ενήλικη κοινωνία. Mέσα σε αυτό το πλαίσιο αναπτύσσεται το σύνολο των γλωσσικών φαινομένων που ονομάζουμε γλώσσα των νέων».

Eνήλικοι εναντίον ανηλίκων

Δεν είναι πάντως λίγοι οι επιστήμονες που κατά καιρούς υποστηρίζουν ότι το λεξιλόγιο των νέων συνεχώς περιορίζεται, με συνεπακόλουθες συνέπειες στην ευφυΐα τους. Oι γλωσσολόγοι είναι κατηγορηματικοί. «Yπάρχει ένας παραλογισμός και μια υπεργενίκευση. Θεωρούν με ανορθολογικό τρόπο ότι ο νέος έχει περιορισμένο κώδικα, αυτόν που χρησιμοποιεί σε μια παρέα», λέει ο κ. Mπαμπινιώτης. «Δεν πρέπει να ξεχνούμε πως, όταν για παράδειγμα αυτός ο νέος γράφει μια έκθεση, χρησιμοποιεί πλουσιότερο λεξιλόγιο, έχει διαφορετική γλωσσική παρουσία. Oι γλωσσικοί κώδικες εναλλάσσονται αυτόματα, ανάλογα με το συνομιλητή ή τις συνθήκες. Όλοι μας εναλλάσσουμε τους κώδικες επικοινωνίας. Διαφορετικά απευθυνόμαστε στο παιδί μας, αλλιώς σε έναν φίλο, αλλιώς στον προϊστάμενο στην εργασία μας. Eάν υπάρχουν νέοι που έχουν γενικότερα γλωσσικό πρόβλημα, αυτό σχετίζεται με τη μορφωτική τους στάθμη». H άποψη ότι οι νέοι μιλούν με ένα λεξιλόγιο εκατό λέξεων «αφορά στερεότυπα χωρίς εμπειρικές βάσεις, καθώς δεν υπάρχουν μελέτες που να αποδεικνύουν κάτι τέτοιο. Πρέπει να καταλάβουμε ότι υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην πραγματικότητα μιας γλώσσας και ένα ιδεώδες, που συνήθως σχετίζεται με το γραπτό λόγο», προσθέτει ο κ. Aνδρουτσόπουλος. «Oι νέοι δεν θα μιλήσουν ποτέ μεταξύ τους χρησιμοποιώντας τη γραπτή γλώσσα των συγγραμμάτων. Tο λεξιλόγιο της ανεπίσημης επικοινωνίας είναι ούτως ή άλλως μικρότερο από εκείνο της επίσημης, ανεξαρτήτως ηλικίας».
Tι λένε οι ίδιοι οι νέοι; «Eξαρτάται από την οικειότητα που έχεις με τον συνομιλητή σου. Δεν μπορώ να μιλήσω σε μια θεία μου με τον ίδιο τρόπο, όπως στον κολλητό μου», λέει ο Xάρης. «Eξαρτάται και από το θέμα και πόσο καλά το γνωρίζεις. Oταν μιλάμε για μουσική, επειδή είμαστε ενημερωμένοι γινόμαστε... Mπαμπινιώτηδες», προσθέτει ο Aχιλλέας. Ή, όπως λέει ο 16χρονος Γιώργος, «αν κάποιος δεν καταλαβαίνει κάτι, ας ρωτήσει. Kαλά, τι ζόρι τραβάνε;»...

«Mηχανές» κατανόησης

Aς μπούμε στα «άδυτα» του νεανικού τρόπου έκφρασης. Όπως επισημαίνει ο κ. Aνδρουτσόπουλος σε άρθρο του στον εγκυκλοπαιδικό οδηγό του Hλεκτρονικού Kόμβου για την Yποστήριξη των Διδασκόντων την Ελληνική Γλώσσα (www.komvos.edu.gr), «η δημιουργία και η ανανέωση της γλώσσας των νέων γίνεται με τέσσερις βασικούς τρόπους:
- αλλαγή σημασίας (π.χ. κόκκαλο= μεθυσμένος)
- δανεισμός, κατά κύριο λόγο από τα αγγλικά (π.χ. χάι= κεφάτος, φτιαγμένος)
- επιλογές προτύπων σχηματισμών λέξεων (π.χ. το επίθεμα -άς για κατηγορίες νεανικής κουλτούρας με αγγλική βάση, όπως γκραφιτάς, μεταλλάς, σκινάς, κ.ά.)
- τροποποίηση λέξεων χωρίς αλλαγή της βασικής τους σημασίας, είτε με επιθέματα (τσιγάρο - τσιγαριά), είτε με σύντμηση (ματσωμένος - ματσό), είτε με μετάθεση φθόγγων και συλλαβών (π.χ. μεναγκό= γκόμενα)».
H «γλώσσα» αυτή υπακούει στους προαναφερθέντες γενικούς κανόνες, αλλά δεν παρουσιάζει ομοιογένεια. «O τρόπος επικοινωνίας των νέων διαφοροποιείται από ένα τεράστιο σύνολο παραγόντων, όπως η εκπαίδευση, το σπίτι και το περιβάλλον του νέου. Δεν είναι καν ενιαία σε μια πόλη, όπως η Aθήνα».
Όταν είσαι 17 χρόνων... «αλλάζεις εισιτήριο»
Mε το χιούμορ και το πείραγμα στην «πρώτη γραμμή», η γλώσσα των νέων βρίσκει ολοένα νέους τρόπους να εκφράσει καταστάσεις και συναισθήματα της νεότητας. «Mια ημέρα, σε μια κουβέντα με τη μάνα μου της λέω "άλλαξα εισιτήριο" (σ.σ.: μου συνέβη κάτι απρόσμενο). Mε κοιτάει και... φεύγει, τι να πει», λέει ο 17χρονος Aχιλλέας Λάλος.
Oι νέες εκφράσεις εναλλάσσονται με γρήγορους ρυθμούς. «Ένα καλό που άκουσα τελευταία και το λέω και εγώ είναι το "έφαγα σπατ". Δηλαδή έφαγα ήττα, απογοητεύτηκα, απέτυχα. Tο "σπατ" από πού βγαίνει; Aπό... το σπατόσημο», εξηγεί ο Γιώργος Pόλης, 16 ετών. «Mια έκφραση που χρησιμοποιώ συχνά, αν θέλω να απειλήσω στην πλάκα κάποιον είναι "θα σε διακορεύσω"», προσθέτει ο 17χρονος Xάρης Kατσογριδάκης. «Ή όταν θέλω να πω "θα δούμε", λέω "οψόμεθα"».
Bασική προϋπόθεση για την κατανόηση τέτοιων εκφράσεων είναι η γνώση των γλωσσικών μηχανισμών τους. «Tο ρήμα έφαγα+συμπλήρωμα δηλώνει ότι συνέβη κάτι δυσάρεστο. Oι νέοι λένε επίσης "έφαγα φρίκη, έφαγα φλας, έφαγα πακέτο", κ.ά. Σημασία δεν έχει το συμπλήρωμα -στη συγκεκριμένη περίπτωση το "σπατ"- αλλά η δομή», εξηγεί ο κ. Aνδρουτσόπουλος. «H έκφραση "άλλαξα εισιτήριο" δεν ανάγεται σε κάποιο δομικό πλαίσιο, σίγουρα είναι έκφραση... παιδιών της πόλης, πιθανώς και κάποιας συγκεκριμένης παρέας. Στην περίπτωση του "θα τον διακορεύσω" και του "οψόμεθα" έχουμε να κάνουμε με μια αντικατάσταση ως πηγή αστεϊσμού. Δηλαδή, παίρνουμε ένα κομμάτι της γλώσσας που συσχετίζεται με ένα άλλο ύφος ή τρόπο ομιλίας –π.χ. καθαρεύουσα– και το χρησιμοποιούμε για κάτι αγοραίο ή χυδαίο. Aυτό είναι πηγή διασκέδασης».

[πηγή: εφημ. Καθημερινή, 9/2/2003]

«Το χάσμα γενεών... μετριέται και με λέξεις»

Η νέα «αργκό» με φράσεις δανεικές από την αγγλική και τη νέα τεχνολογία και η ανεξάντλητη ευρηματικότητα των εφήβων

Της Έλενας Καρανάτση
Tι να πάρει πρέφα μωρέ το ζαρζαβατικό! Εμείς, πάντως, την κάναμε με ελαφρά πηδηματάκια και πήγαμε να λιώσουμε στο μπαρ. Τα άλλα τα λαμόγια ήρθαν αργάμιση και ήταν ήδη αλοιφή. Αύριο παίζει ένα πάρτυ, σούπερ χλίδα. Στο πολύ ζεβουαζιόν μας κόβω πάλι! Τουτέστιν: «Τι να καταλάβει η βραδύνους! Εμείς, πάντως, φύγαμε προσεκτικά, χωρίς να μας δουν, και πήγαμε στο μπαρ για να πιούμε πολύ. Οι άλλοι οι απατεώνες ήρθαν πολύ πιο αργά απ' ό,τι τους περιμέναμε και ήταν ήδη μεθυσμένοι. Αύριο θα γίνει ένα πάρτυ μέσα στη χλιδή και θα περάσουμε πολύ ωραία, αφού και άνετοι θα είμαστε και τίποτα δεν θα πληρώσουμε». Μετάφραση δεν χρειάζονται μόνο τα κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας αλλά και οι συνθηματικές φράσεις, τα ιδιώματα των νέων, τα οποία για τους πολλούς (και μεγαλύτερους) μοιάζουν με terra incognita.

Πεδία συνεννόησης

Πρόκειται για τη σύγχρονη γλώσσα των νέων, ένα είδος αργκό, «κοινωνιολέκτου», όπως την ονομάζουν οι Έλληνες γλωσσολόγοι, η οποία τείνει να υιοθετηθεί και από άλλες ηλικιακές ομάδες. Ορισμένες φράσεις παλαιότερης αργκό μπορεί και να αποτελούν πεδία συνεννόησης μεταξύ διαφορετικών γενεών, όπως το «τα πήρα στο κρανίο» ή «στάνιαρα», που αποτελούν πλέον κομμάτι της καθομιλουμένης. Ωστόσο, υπάρχουν πιο πρόσφατα λεκτικά δημιουργήματα των νέων, τα οποία ουδόλως αναγνωρίζουν οι πρεσβύτεροι.
Έτσι, είναι αρκετά σπάνιο να καταλάβει ένας σύγχρονος πατέρας τον 17χρονο γιο όταν τον ακούσει να λέει «όλη η φάση ήταν κλάιν μάιν» (η κατάσταση ήταν άνευ ουσίας, τρέχα γύρευε)!
Δεν είναι λίγοι οι επικριτές των νεανικών «πειραματικών νεολογισμών», φιλόλογοι αλλά και οι ίδιοι οι γονείς, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι αποδυναμώνεται η ελληνική γλώσσα. «Μπορεί η γλώσσα να είναι ζωντανός οργανισμός και να αφομοιώνει τους νεωτερισμούς και τις όποιες επιδράσεις, να προσαρμόζεται στις εξελίξεις, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι και το ιδανικό. Είναι σαν να προσαρμόζεται ο άνθρωπος, ένας ζωντανός οργανισμός στα μεταλλαγμένα τρόφιμα. Αυτό έχει κόστος. Το ίδιο συμβαίνει και στη γλώσσα», υποστηρίζει στην «Κ» ο φιλόλογος κ. Σάκης Ανδρουλάκης και εξηγεί ότι «η εκτεταμένη χρήση της αργκό έχει αντίκτυπο στον πολιτισμό, διότι όταν η γλώσσα γίνεται πιο φτωχή, τότε και η σκέψη γίνεται πιο φτωχή, αφού η σκέψη αντικατοπτρίζεται στη γλώσσα και αντιστρόφως. Ετσι, επιφανειακό λεξιλόγιο ισοδυναμεί με επιφανειακή σκέψη. Επομένως, είναι χρέος του εκπαιδευτικού να μεταδώσει στους μαθητές του τη δύναμη της ποιότητας του λόγου και να μην υποτιμήσει το πρόβλημα της αργκό». Ωστόσο, αρκετοί γλωσσολόγοι υποστηρίζουν το αντίθετο, ότι δηλαδή η γλώσσα εμπλουτίζεται και ζωντανεύει και άρα δεν κινδυνεύει να αλλοιωθεί. «Δεν παθαίνει τίποτα η ελληνική γλώσσα από τις παρεμβάσεις που επιχειρούν οι νέοι και αυτή είναι μία θέση διατυπωμένη από την πλειονότητα των ειδικών επιστημόνων», λέει στην «Κ» η κ. Μαρία Θεοδωροπούλου, λέκτορας στο ΑΠΘ και επιστημονική συνεργάτης του Κέντρου Ελληνικής Γλώσσας, στο τμήμα Γλωσσολογίας. «Οι περισσότεροι γλωσσολόγοι όταν αναφέρονται στη γλώσσα των νέων μιλούν για μια γλώσσα δημιουργική, που μπορεί να υιοθετείται και από μεγαλύτερες ηλικίες ως ένδειξη νεανικότητας. Οι νέοι είναι ζωντανοί σε όλα τους, νιώθουν την ανάγκη να διαφοροποιηθούν, οπότε η «κοινωνιόλεκτός τους» είναι δείκτης ταυτότητας και συνοχής της παρέας. Είναι άλλο η κοινή νέα ελληνική που χρησιμοποιούμε και άλλο η γλώσσα που χρησιμοποιούμε στην παρέα. Φυσικά, οι νέοι έχουν την ευελιξία να μη χρησιμοποιούν αργκό σε επίσημες περιστάσεις».
Ιστορικά, μορφές νεανικής γλώσσας υπήρχαν ήδη σε προηγούμενους αιώνες. Ωστόσο, η γλώσσα των νέων έγινε μαζικό φαινόμενο μεταπολεμικά και κυρίως τα τελευταία 30 χρόνια. Η λέξη αργκό έχει γαλλική καταγωγή και η αρχική της σημασία ήταν «τεχνητή - κωδική γλώσσα των κακοποιών». Εν συνεχεία η μεταφορική της έννοια αφορούσε την ορολογία επαγγελματιών και την ιδιόλεκτο κλειστών κοινωνικών ομάδων. Σύμφωνα με το Ελληνικό Λογοτεχνικό και Ιστορικό Αρχείο, τα πιο χαρακτηριστικά γλωσσικά ιδιώματα είναι η γλώσσα των νέων, τα κουτσαβάκικα (η μάγκικη λαϊκή), η γλώσσα των τοξικομανών, των μηχανόβιων, των στρατιωτικών, του ιππόδρομου κ.ά.
«Τα ειδικά λεξιλόγια που αφορούν κυρίως συγκεκριμένες επαγγελματικές ομάδες δεν συνιστούν τα ίδια αργκό αλλά μπορούν να την εμπεριέχουν, αρκεί το ειδικό λεξιλόγιο να είναι ανεπίστημο», αναφέρει στην «Κ» η κ. Ρέα Δελβερούδη, λέκτωρ Γλωσσολογίας στο τμήμα Γαλλικής Γλώσσας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σύμφωνα με την ίδια, ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι μέρος της ορολογίας των ναρκωτικών περνάει από αυτό το ειδικό λεξιλόγιο στο λεξιλόγιο της πιο κοινής αργκό. «Λέξεις όπως χάι, φτιάχτηκε, χαλάστηκε, μαστούρωσε, πήρε τη δόση του, που έχουν να κάνουν με τις επιδράσεις της κατάχρησης ναρκωτικών, φαίνεται πως περνούν συχνά σε γενική χρήση», καταλήγει η κ. Δελβερούδη.

[πηγή: εφημ. Καθημερινή, 19/5/2007]
Γιώργος Λιάλιος

 ΕΚΦΡΑΣΗ-ΕΚΘΕΣΗ Α ́ ΤΑΞΗΣ ΓΕΝΙΚΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ

Ι. Ορισμός: Γλώσσα των νέων

Ο όρος γλώσσα των νέων δηλώνει το σύνολο των γλωσσικών φαινομένων που
χαρακτηρίζουν την επικοινωνία των νέων μεταξύ τους. Παρά τον χαρακτηρισμό
"γλώσσα", η γλώσσα των νέων δεν είναι ένα αυτοτελές γλωσσικό σύστημα, αλλά μια
"κοινωνιόλεκτος" [sociolect], δηλαδή ένας τρόπος ομιλίας με λεξιλογικά,
πραγματολογικά και δομικά χαρακτηριστικά που χρησιμοποιείται υπό ορισμένες
συνθήκες επικοινωνίας και είναι μέρος της γλωσσικής συνείδησης μιας κοινότητας. Η
κοινωνική βάση της γλώσσας των νέων είναι η "παρέα", το δίκτυο των συνομηλίκων.
Κατά συνέπεια δεν υπάρχει μια ενιαία γλώσσα των νέων, αλλά ένα σύνολο από
επιμέρους τρόπους ομιλίας με κοινές τάσεις διαμόρφωσης και κοινά γλωσσικά στοιχεία.
Καθώς η ελληνική έρευνα είναι ακόμη περιορισμένη, τα στοιχεία που ακολουθούν
συνδυάζουν ευρήματα από διάφορες γλώσσες.
Γιάννης Ανδρουτσόπουλος, Γλώσσα των νέων, Εγκυκλοπαιδικός οδηγός για τη
γλώσσα, Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, Θεσσαλονίκη 2001, σελ. 108 (http://www.greek-
language.gr/greekLang/studies/guide/thema_b9/)

ΙΙ. Αίτια δημιουργίας και διάδοσης της γλώσσας των νέων
1) Η ανάγκη επικοινωνίας και ένταξης σε παρέες συνομηλίκων οδηγεί τους νέους στην
υιοθέτηση γλωσσικών τύπων που ενστερνίζεται και η ομάδα, καθώς
ενσωματώνονται γρηγορότερα και γίνονται πιο εύκολα αποδεκτοί απ ̓ αυτήν.
2) Με τον ιδιαίτερο αυτό τρόπο έκφρασης οι νέοι διαφοροποιούνται από τους
μεγαλύτερους. Πιο συγκεκριμένα, συμβολίζουν ότι ανήκουν σε μια γενιά με δικά της
ενδιαφέροντα και αξίες, που διαφέρει από αυτή των ενηλίκων. Με τη γλώσσα τους ,
επίσης εκφράζουν τη διαμαρτυρία τους προς το πολιτικό και ιδεολογικό
κατεστημένο.
3) Η εξάπλωση των σύγχρονων τεχνολογιών στην καθημερινή ζωή των νέων και η
επικοινωνία μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, τους οδηγεί στην υιοθέτηση
ενός γλωσσικού ιδιώματος – όπως αυτού των greeklish.
4) Στους νέους επικρατεί η αντίληψη ότι χρησιμοποιώντας ξεχωριστό γλωσσικό κώδικα
είναι εξελιγμένοι, αφού συμμετέχουν στις τελευταίες τεχνολογικές εξελίξεις.
5) Η γλώσσα των νέων είναι μια γλώσσα άμεση (κάνει τους νέους να αισθάνονται
οικεία μεταξύ τους) και δύσκολα αποκωδικοποιήσιμη από τους ενήλικες, γιατί
πρώτον είναι συνθηματική και δεύτερον πολλές λέξεις λέγονται και γράφονται μισές
ή με αρτικόλεξα.
6) Οι νέοι έχουν συχνά την τάση να επαναστατούν, να απορρίπτουν και να
αμφισβητούν καθιερωμένους τρόπους συμπεριφοράς, καθώς και παραδοσιακούς
θεσμούς (σχολείο, οικογένεια, κράτος). Επιδεικνύουν έτσι, την επαναστατικότητά
τους και τις προοδευτικές τους αντιλήψεις αναζητώντας νέα εκφραστικά μέσα.
7) Η απουσία μελέτης και επαφής με το βιβλίο και τη γνώση, σε συνδυασμό με τον
μιμητισμό (συμπεριφορά, ενδυμασία, τρόπος ψυχαγωγίας, μουσική, γλώσσα) μέσω
της επίδρασης της ξένης κουλτούρας που προβάλλεται έντονα κυρίως από τα
ΜΜΕ(τηλεόραση, ίντερνετ).
8) Η ανάγκη πρωτοτυπίας, δημιουργικότητας και εκφραστικότητας που εκδηλώνεται
με τη δημιουργία μιας νέας γλώσσας.
  
Χαρακτηριστικά της γλώσσας των νέων : 

-είναι ιδιαίτερα πλούσια σε νέες εκφράσεις, ιδιόμορφες χρήσεις των λέξεων οι οποίες συνδυάζονται μεταξύ τους με παράξενο τρόπο (π.χ. χλωμό το κόβω)

-έχει ρευστότητα, δηλαδή αλλάζει διαρκώς, νέες εκφράσεις αντικαθιστούν με γρήγορο ρυθμό τις παλιές που χάνουν ταχύτατα την επικαιρότητά τους

-πολλές εκφράσεις είναι κατανοητές μόνο μεταξύ των νέων, κάτι που θυμίζει τις ιδιαίτερες «γλώσσες» ορισμένων επαγγελμάτων (π.χ. ναυτικοί, γιατροί) ή την αργκό ιδιαίτερων κοινωνικών ομάδων (π.χ. υπόκοσμος)

-περιέχει συχνά σοκαριστικό ή και υβριστικό λεξιλόγιο

-περιέχει πολλές ξένες λέξεις

-είναι επηρεασμένη από τις γλωσσικές χρήσεις του διαδικτύου, όπως π.χ. από το facebook, τα emoticons, τα greeklish κ.ά. παρόμοια φαινόμενα

-συχνά συνοδεύεται από εξωγλωσσικά φαινόμενα, όπως ιδιαίτερες χειρονομίες, ιδιαίτερο στυλ βαδίσματος, χτενίσματος ή ενδυμασίας



ΙΙΙ. Θετικά της γλώσσας των νέων
1) Εμπλουτίζει και συχνά ανανεώνει τη μητρική γλώσσα με κάποιες λέξεις και
εκφράσεις που σταδιακά μπορεί να χρησιμοποιούνται και από ενήλικες. Πολλές από
αυτές επίσης που ανταποκρίνονται στους κανόνες της γραμματικής και του
συντακτικού εντάσσονται στο ελληνικό λεξιλόγιο και το εμπλουτίζουν.
2) Δείχνει το χιούμορ, την επινοητικότητα, τη δημιουργικότητα και τη φαντασία των
νέων στοιχεία που αν τα αξιοποιήσουν και σε άλλους τομείς της ζωής μπορούν να
συμβάλλουν στην πρόοδο και την ευημερία της κοινωνίας.
3) Δεν αποτελεί κίνδυνο για την επίσημη γλώσσα, διότι χρησιμοποιείται σε
συγκεκριμένες επικοινωνιακές περιστάσεις και η χρήση της περιορίζεται όταν ο νέος
ενηλικιώνεται.
4) Εκφράζει τη νεανική κουλτούρα και ιδιοσυγκρασία. Συγκεκριμένα εκπέμπει
μηνύματα οικειότητας, αλληλεγγύης και αμφισβήτησης. Με αυτό τον τρόπο
επικοινωνίας οι νέοι προσπαθούν να διαφοροποιηθούν από τη γλωσσική νόρμα και
από τον κόσμο ενηλίκων.
ΙV. Αρνητικά της γλώσσας των νέων
1) Δημιουργείται πρόβλημα στην επικοινωνία με ανθρώπους άλλων ηλικιών, κυρίωςτους ενήλικες, που δεν είναι εξοικειωμένοι με τη γλώσσα των νέων με συνέπεια να μην αντιλαμβάνονται το περιεχόμενο των όρων που χρησιμοποιούν οι νέοι. Πολλές φορές η αδυναμία επικοινωνίας και συνεννόησης δημιουργεί παρεξηγήσεις, δυσχεραίνει τις σχέσεις τους με τους ενήλικες και διευρύνει το χάσμα των γενεών.
2) Οι νέοι αδυνατούν να εκφράσουν με ακρίβεια, σαφήνεια και πληρότητα τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους, εξαιτίας των περιορισμένων εκφραστικών δυνατοτήτων της γλώσσας που χρησιμοποιούν, του στερεοτυπικού και συνθηματικού της χαρακτήρα.
3) Η γλώσσα των νέων συνιστά σε πολλές περιπτώσεις απόκλιση από την επίσημη γλώσσα και αποξενώνει τους νέους από αυτήν. Οδηγεί σταδιακά σε σημαντική συρρίκνωση του λεξιλογίου των νέων, επειδή υιοθετούν έναν στερεότυπο και υποβαθμισμένο λόγο.



Ενισχυση - Καλλιεργεια της γλώσσας των νέων

- Η διαφύλαξη και η σωστή εκμάθηση της γλώσσας θα πρέπει να συνιστά βασική επιδίωξη του σχολείου, ήδη από την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, ώστε οι νέοι που ολοκληρώνουν, τουλάχιστον, την υποχρεωτική εκπαίδευση να έχουν διασφαλίσει μια στερεή και ορθή γνώση του γλωσσικού κώδικα. Προκειμένου να επιτευχθεί αυτό θα χρειαστεί να δοθεί μεγαλύτερη έμφαση στη διδασκαλία της νεοελληνικής γλώσσας, έστω κι αν αυτό απαιτεί μια νέα προσέγγιση στην οργάνωση της σχολικής ύλης.

- Η γλωσσική καλλιέργεια απαιτεί, φυσικά, συνειδητή προσπάθεια από το ίδιο το άτομο. Είναι σημαντικό, επομένως, τόσο οι γονείς όσο και οι εκπαιδευτικοί να κατορθώσουν έγκαιρα να βοηθήσουν τα παιδιά να συνειδητοποιήσουν την εξέχουσα σημασία που έχει η άρτια γνώση της μητρικής γλώσσας. Καίρια ως προς αυτό είναι η μετάδοση του μηνύματος μέσω του προσωπικού παραδείγματος των προσώπων που συμμετέχουν στην εκπαίδευση των νέων.

- Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης θα πρέπει να αξιοποιήσουν την ισχυρή επίδραση που ασκούν στους νέους για να προωθήσουν ορθά γλωσσικά πρότυπα. Προκειμένου, ωστόσο, να το επιτύχουν αυτό οφείλουν να αναβαθμίσουν σημαντικά το επίπεδο γλωσσικής έκφρασης τόσο των δημοσιογράφων και παρουσιαστών όσο και αυτό του εκφερόμενου λόγου στις ψυχαγωγικές εκπομπές.

Συνάμα, θα είναι ιδιαίτερα σημαντική η συμβολή τους, αν δώσουν μεγαλύτερη έμφαση στη διάδοση πνευματικών έργων υψηλής γλωσσικής ποιότητας από τη λογοτεχνική και θεατρική μας παράδοση.

- Η πανεπιστημιακή κοινότητα, με τη συνδρομή γλωσσολόγων και τη σύμπραξη της πολιτείας, θα πρέπει να αντιμετωπίσει πιο οργανωμένα την απόδοση ξένων γλωσσικών όρων στα νέα ελληνικά είτε με τη χρήση αντίστοιχων ελληνικών λέξεων είτε με τη δημιουργία νέων.

- Το Υπουργείο Παιδείας οφείλει να αξιοποιήσει τόσο τις υπάρχουσες βιβλιοθήκες των σχολείων όσο και τις δυνατότητες του διαδικτύου, για να προωθήσει την ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων. Η επαφή των νέων με την πεζογραφία και την ποίηση μπορεί να ενισχυθεί σημαντικά, αν με την αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών, το πολύτιμο πνευματικό αυτό υλικό παρουσιαστεί στους νέους με πιο ελκυστικό τρόπο.

- Οι πνευματικοί δημιουργοί του τόπου μας θα πρέπει να επιχειρήσουν ανοίγματα προς το νεανικό κοινό είτε με τη βοήθεια του διαδικτύου, είτε μέσω της τηλεόρασης, είτε με πιο ενεργή συμμετοχή στις σχολικές εκδηλώσεις. Η δύναμη του λογοτεχνικού λόγου, αλλά και η αξία των νοημάτων του, μπορούν να συγκινήσουν τη νέα γενιά, όπως το έκαναν και σε παλαιότερες εποχές.

- Η πολιτεία οφείλει, σε κάθε περίπτωση, να στηρίξει έμπρακτα τις προσπάθειες ανάδειξης και διάδοσης του ελληνικού λόγου, ώστε να συνεχιστεί η εμβριθής μελέτη του, αλλά και να ενισχυθεί το κύρος της γλώσσας μας τόσο σε τοπικό όσο και σε διεθνές επίπεδο.  


Μανόλης Μαυρακάκης, Έφη Ξύδη, Φιλόλογοι 4
http://www.filologikos-istotopos.gr/2016/10/28/sxediagramma-i-glossa-ton-neon/

Σχεδιαγράμματα για τη γλώσσα

Γλώσσα Σχεδιάγραμμα Α Λυκείου

Ορισμός

Γλώσσα είναι ένας κώδικας επικοινωνίας αποτελούμενος από ένα σύνολο λέξεων – φράσεων, αρχών και κανόνων, ο οποίος χρησιμοποιείται από τα μέλη μιας γλωσσικής κοινότητας για τη γραπτή και προφορική επικοινωνία.
"H γλώσσα είναι φαινόμενο κοινωνικό και προιόν της κοινωνικής διαδικασίας. Επιδρά στην κοινωνική δομή, κωδικοποιώντας και συμβολίζοντας την πραγματικότητα. Η κοινωνική πραγματικότητα  είναι ιεραρχικά δομημένη και η ιεραρχία όχι μόνο εκφράζεται στη γλώσσα, αλλά αναπαράγεται κιόλας με τη γλώσσα." Γλώσσα και ιδεολογία, Άννα Φραγκουδάκη, Εκδόσεις Οδυσσέας.

Θετικά Αποτελέσματα (Σημασία - Αξία - Προσφορά)

1. Συμβάλλει στην πνευματική συγκρότηση και ολοκλήρωση του ανθρώπου:
   • Είναι η ίδια μια αξία, αλλά αποτελεί παράλληλα και φορέα αξιών, απόψεων και ιδεών. Μέσω αυτής διευρύνεται το γνωστικό πεδίο του ανθρώπου και αναπτύσσεται η κριτική ικανότητά του.
   • Καθίσταται το βασικότερο μέσο διαπαιδαγώγησης και μετακένωσης της γνώσης.
   • Η μελέτη του γλωσσικού φαινομένου και η διαπλάτυνση του γλωσσικού αισθητηρίου διευρύνει τους γνωστικούς ορίζοντες του ανθρώπου. Ο κόσμος γύρω του είναι τόσος και τέτοιος, όσο μπορεί να τον εκφράσει γλωσσικά. Τα όρια της γλώσσας μου ορίζουν τα όρια του κόσμου μου (Βιτγκενστάιν).
   • Η ορθή γνώση της γλώσσας και ο ακριβής χειρισμός της βοηθά στην κατανόηση και στην έκφραση των λεπτών σημασιολογικών αποχρώσεων μιας έννοιας.
   • Οι επιστήμονες συγκρίνουν, παρατηρούν, θεωρούν και εκφράζουν τα συμπεράσματά τους μέσω του γλωσσικού οργάνου.
2. Διαδραματίζει σημαίνοντα ρόλο στην πολιτική ζωή:
   • Στις δημοκρατικές κοινωνίες, όπου υπάρχει πλουραλισμός κομμάτων και πολυφωνία απόψεων, η διαφοροποίηση και η συναίνεση επιτυγχάνεται με τη γλώσσα. Οι άνθρωποι ανταλλάσσουν πολιτικές απόψεις, επιχειρηματολογούν, συμφωνούν ή διαφωνούν.
   • Με την ορθή χρήση της γλώσσας ενισχύεται η σαφήνεια του λόγου και η δύναμη της πειθούς.
   • Η βαθιά γνώση των λειτουργιών της αποκαλύπτει τις δημαγωγικές τακτικές και τη λαϊκίστικη ρητορεία.
3. Συμβάλλει στην κοινωνικοποίηση του ατόμου:
   • Η ποιότητα της ένταξης και της λειτουργίας του ατόμου μέσα στην κοινωνία εξαρτάται από την ανταλλαγή πληροφοριών, τη σύναψη διαπροσωπικών σχέσεων και την έκφραση απόψεων και συναισθημάτων.
   • Με το διάλογο, τα μέλη μιας κοινωνίας προσεγγίζουν το ένα το άλλο, συνεργάζονται, συνεννοούνται και επιλύουν τις τυχόν διαφορές τους.
4. Αποτελεί μέσο έκφρασης συναισθημάτων και εξασφαλίζει την ψυχική υγεία:
   • Ο άνθρωπος αισθάνεται την ανάγκη να εξωτερικεύει τον ενδόμυχο κόσμο του, τα συναισθήματά του. Η χαρά, η λύπη, η αγάπη, το μίσος και οι καημοί του βρίσκουν διέξοδο διά μέσου της γλώσσας.
   • Ως μέσο έκφρασης των συναισθημάτων, η γλώσσα ευαισθητοποιεί και συμβάλλει στην ψυχική προσέγγιση και τη βαθύτερη επικοινωνία των ανθρώπων.
   • Με το διάλογο καταπολεμάται η εσωστρέφεια, η ανασφάλεια και η μοναξιά του ατόμου. Μάλιστα, σε συναισθηματικά φορτισμένες καταστάσεις ο λόγος λειτουργεί καταπραϋντικά και επωφελώς.
5. Η γλώσσα συνιστά τη βάση της πολιτιστικής και εθνικής ταυτότητας ενός λαού:
   • Η πολιτιστική κληρονομιά, οι παραδόσεις, τα ήθη και έθιμα μεταβιβάζονται από γενιά σε γενιά μέσω του γραπτού και, κυρίως, του προφορικού λόγου.
   • Η λαϊκή έκφραση βρίσκει πρόσφορο έδαφος στο πεδίο της γλώσσας. Οι χαρές, οι λύπες και οι καημοί ενός λαού αποτυπώνονται στα δημοτικά τραγούδια, στη δημοτική ποίηση, στους θρύλους, στα παραμύθια, στα λαϊκά γνωμικά και στις παροιμίες.
   • Βοηθά ένα λαό να συνειδητοποιήσει την ιδιοπροσωπία του και ενισχύει με αυτόν τον τρόπο την εθνική συνοχή.
6. Αποτελεί μέσο έκφρασης της καλλιτεχνίας (ποίηση, λογοτεχνία, θέατρο, τραγούδι) και έτσι συμβάλλει στην ποιοτική αναβάθμιση της ανθρώπινης ζωής.
7. Με τη γλωσσομάθεια συνάπτονται διεθνείς σχέσεις:
   • Διευκολύνεται η επικοινωνία των λαών.
   • Υλοποιείται κάθε μορφή συνεργασίας.

Κρίση της γλώσσας

1. Το οικογενειακό περιβάλλον καθίσταται για ένα παιδί το πρώτο και καθοριστικότερο στάδιο κατάκτησης της γλώσσας. Σήμερα, όμως, η οικογένεια δεν προωθεί τη γλωσσική αγωγή:
   • Οι γρήγοροι ρυθμοί της καθημερινότητας και η πολύωρη εργασία των γονέων διασπούν τη συνοχή της οικογένειας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την απομόνωση του παιδιού και τη δραματική μείωση των γλωσσικών ερεθισμάτων στο πρώιμο αυτό στάδιο της ζωής του.
   • Αρκετές οικογένειες παρουσιάζουν υψηλό δείκτη αναλφαβητισμού με συνέπεια τη μη ορθή χρήση της γλώσσας.
2. Η γενικότερη κρίση και αναποτελεσματικότητα της παιδείας:
   • Η εκπαιδευτική πολιτική παρουσιάζει έναν εξειδικευτικό και εξετασιοκεντρικό χαρακτήρα:
     • Δε διενεργείται μια ευρύτερη πνευματική καλλιέργεια, όπου η ανάπτυξη της κρίσης και της σκέψης οξύνουν το γλωσσικό αισθητήριο.
     • Η απομνημονευτική μάθηση με κοντόφθαλμο στόχο την επιτυχία στις εξετάσεις αμβλύνει την κατανόηση του εννοιολογικού περιεχομένου των λέξεων.
   • Οι φιλόλογοι δεν είναι επαρκώς ενημερωμένοι και εξασκημένοι σχετικά με τη γλωσσική διδασκαλία.
   • Ενίοτε, η διδασκαλία της γλώσσας είναι κακώς οργανωμένη.

3. Η κυριαρχία των μέσων μαζικής ενημέρωσης (Μ.Μ.Ε.) στη ζωή του ανθρώπου:
   • Η έλξη του θεάματος και η προσπάθεια πρόκλησης εντυπωσιασμού οδηγεί στην υποχώρηση του λόγου έναντι του ήχου και της εικόνας.
   • Αρκετοί δημοσιογράφοι στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τον τύπο δε μιλούν / γράφουν ορθά τη γλώσσα. Ασυνταξίες, γραμματικά ολισθήματα, φτωχό λεξιλόγιο, περιττολογίες, ακυριολεξίες και εμμονή στη χρήση ξένων γλωσσικών στοιχείων υποβαθμίζουν τη γλώσσα και αλλοιώνουν το γλωσσικό αισθητήριο των τηλεθεατών, ακροατών και αναγνωστών.
   • Η εντυπωσιοθηρική τακτική των διαφημίσεων καταφεύγει στο συνθηματικό, γλωσσικά ανορθόδοξο και φτωχό, λόγο και στη χρήση πολλών ξένων λέξεων.
   • Η προσήλωση στα μέσα ενημέρωσης περιορίζει την ανθρώπινη επικοινωνία και την ανάγνωση βιβλίων.
4. Η σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία επιδιώκοντας εναγωνίως τον υλικό ευδαιμονισμό στερείται ελεύθερου χρόνου και διάθεσης για την ικανοποίηση της επικοινωνιακής ανάγκης και τη γνήσια ψυχαγωγία, όπως είναι η ανάγνωση λογοτεχνικών κειμένων.
5. Η κρίση της σημερινής απρόσωπης κοινωνίας, όπου αναπτύσσεται η εσωστρέφεια, η απομόνωση και ο ατομισμός, προκαλεί γλωσσική υποβάθμιση, καθώς η επικοινωνία καταντά επιδερμική, συμβατική, χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο.
6. Η πολιτική σκηνή με την άκρατη κομματικοποίηση προωθεί την «ξύλινη» γλώσσα, της οποίας βασικά στοιχεία αποτελούν η περιττολογία, η ασυναρτησία και η χρήση συνθηματικών εκφράσεων.

Το πολιτιστικό σύμπλεγμα κατωτερότητας που παρατηρείται στη συνείδηση των Νεοελλήνων και η επίδραση των τεχνολογικά και οικονομικά ανεπτυγμένων χωρών οδηγεί στην ξενομανία και το μιμητισμό με αποτέλεσμα την αθρόα εισροή ξένων όρων και εκφράσεων.

Γλωσσομάθεια 

Ορισμός : Γλωσσομάθεια

Γλωσσομάθεια ονομάζεται η επαρκής γνώση μιας ή περισσότερων ξένων γλωσσών. Ο άνθρωπος κατέχει μια γλώσσα, όταν είναι σε θέση να τη μιλά και να τη γράφει σωστά, γνωρίζοντας τη προφορά, το λεξιλόγιο, τη σύνταξη και τους ιδιωματισμούς της.

Βαθμοί Γλωσσομάθειας

Η γλωσσομάθεια διαβαθμίζεται ανάλογα με το κίνητρο και το σκοπό για τον οποίο μαθαίνει κανείς μια γλώσσα:

• Ως πρώτο στάδιο εξοικείωσης με μια γλώσσα θεωρείται η δυνατότητα συνεννόησης σε πρακτικά θέματα, όπως είναι η επιφανειακή γνωριμία με κάποιον, η αγορά προϊόντων και η κατανόηση οδηγιών προσανατολισμού· η γνώση δηλαδή του καθημερινού λεξιλογίου.
• Δεύτερο στάδιο θεωρείται η κατάκτηση του δοκιμιακού λόγου και της επιστημονικής ορολογίας.
• Τρίτο καθίσταται το στάδιο της χρήσης της ξένης γλώσσας σαν μητρικής (άρτια γνώση της δομής της, των διάφορων εννοιολογικών αποχρώσεων των λέξεων και των γραμματικοσυντακτικών φαινομένων).

Λόγοι που καθιστούν τη γλωσσομάθεια απαραίτητη

Στο πολιτικό επίπεδο:

• Η επικράτηση του διεθνισμού και της παγκοσμιοποίησης.
• Η διεύρυνση της δημοκρατίας και η ίδρυση παγκόσμιων οργανισμών και κινημάτων πολιτικής χροιάς.
• Η ανάγκη υπεράσπισης και προβολής των εθνικών θεμάτων σε διεθνείς οργανισμούς και συνέδρια από τους πολιτικούς ηγέτες ή διπλωμάτες.

Στο κοινωνικό επίπεδο:

• Η ανάγκη επικοινωνίας σε μια πολυπολιτισμική και πολυεθνική κοινωνία.
• Η ανάγκη συνεννόησης με τους αλλοδαπούς τουρίστες, καθώς η χώρα μας καθίσταται τουριστικός πόλος έλξης.
• Η ανάγκη επικοινωνίας και ανάπτυξης σχέσεων με άλλους λαούς, καθώς και η κατανόηση του τρόπου ζωής και σκέψης τους.
• Η ουσιαστική κατάλυση των κρατικών συνόρων και η άμεση αλληλεπίδραση των ποικίλων κοινωνιών.

Στο πνευματικό επίπεδο:

• Η ανάγκη παρακολούθησης της ανάπτυξης των επιστημών, των γραμμάτων και των τεχνών, και η δυνατότητα επιμόρφωσης σε ξένα πανεπιστήμια.
• Η απαίτηση για πνευματική τελείωση. Με τη γλωσσομάθεια καλλιεργείται η κριτική σκέψη και προσεγγίζεται πολύπλευρα η πραγματικότητα.
• Ο σύγχρονος τρόπος επικοινωνίας και ενημέρωσης μέσω του διαδικτύου και της δορυφορικής τηλεόρασης.
• Η ανάγκη επαφής με την ιστορία και τον πολιτισμό των άλλων λαών.
• Η γνώση μιας επιπρόσθετης γλώσσας σημαίνει νέο τρόπο σύλληψης, οργάνωσης και έκφρασης του κόσμου της πραγματικότητας.
• Η καλύτερη κατανόηση της μητρικής γλώσσας και η αίσθηση της εθνικής ιδιαιτερότητας.
• Η ψυχαγωγία διευρύνεται και γίνεται ποιοτικότερη (δυνατότητα ανάγνωσης ξένων λογοτεχνικών κειμένων, κατανόηση των ξενόγλωσσων ποιητικών και μουσικών στίχων).

Στο ηθικό επίπεδο:

• Η ηθικοποίηση του σύγχρονου ανθρώπου με τον εμπλουτισμό από διεθνείς αξίες και ιδανικά.
• Η ποιότητα και η ειλικρίνεια της συνάντησης των ανθρώπων μέσα από τη μητρική ή την ξένη γλώσσα («ηθική της γλώσσας» – Γ. Μπαμπινιώτης).

Στο οικονομικό επίπεδο:

• Η παγκοσμιοποίηση της αγοράς, η διεκπεραίωση των οικονομικών συναλλαγών, η διαφήμιση, η παρακολούθηση των δεικτών της παγκόσμιας οικονομίας και η απαραίτητη γνώση του διεθνούς δικαίου.
• Η δημιουργία περισσότερων προϋποθέσεων για επαγγελματική αποκατάσταση.
• Η άμεση ενημέρωση για τις εξελίξεις στους διάφορους επαγγελματικούς τομείς.

Στο εθνικό επίπεδο:

Η αποφυγή της εθνικής απομόνωσης και η προώθηση του ελληνικού πνεύματος, αφού η ελληνική γλώσσα ομιλείται από περιορισμένο αριθμητικά πλήθος.

(Κίνδυνοι από τη γλωσσομάθεια

Κατά καιρούς στα σύγχρονα εθνη - κράτη αναπαράγεται η καταστροφική προφητεία που βλέπει την εξαφάνιση της εθνικής  κοινότητας στις ξένες λέξεις που μπαίνουν στην εθνική γλώσσα. Αυτό είναι πιο έντονο σε μικρές χώρες, όπως η Ελλάδα, όπου τίθενται θέματα οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και γλωσσικής "υποδούλωσης" σε ισχυρότερες οικονομικά χώρες. Όμως πρέπει να γνωρίζουμε ότι τα ξένα δάνεια είναι ένας από τους τρόπους με τους οποίους όλες οι γλώσσες δημιουργούν νέες λέξεις. (Ακούστε για παράδειγμα το παρακάτω τραγούδι, το οποίο αποτελείται  από 100 ελληνικές λέξεις που έχουν "εγκατασταθεί" εδώ και πολύ καιρό στην ισπανική γλώσσα.

https://www.youtube.com/watch?v=850LHqn4-QA )
Στην ιστορία των γλωσσών δεν υπάρχει καμία "καθαρή" γλώσσα, δηλαδή χωρίς καμία ξένη λέξη.
Αρα ο κίνδυνος γλωσσικής αφομοιώσης δεν υπάρχει εφόσον υπάρχουν ομιλητές της γλώσσας.
(Κάποια στοιχεία βρίσκονται στο " Γλώσσα και ιδεολογία, Άννα Φραγκουδάκη, σελ. 77, 78)

Σημασία της γλωσσομάθειας για τους Έλληνες

1. Οι Έλληνες υστερούν αριθμητικά από τους άλλους Ευρωπαίους.
2. Ελάχιστοι Ευρωπαίοι γνωρίζουν ελληνικά. Επομένως, η επικοινωνία μαζί τους καθιστά απαραίτητη τη γλωσσομάθεια.
3. Η παρακολούθηση της εξέλιξης των επιστημών είναι αδύνατη στις μέρες μας χωρίς τη γνώση ξένων γλωσσών.
4. Η ανάγκη για συγγραφή και δημόσια παρουσίαση επιστημονικών εργασιών.
5. Η χρήση του διαδικτύου, του οποίου η χρησιμότητα διευρύνεται καθημερινά, απαιτεί τη γνώση τουλάχιστον της αγγλικής γλώσσας.

Το οικονομικό κόστος της γλωσσομάθειας

Η εκμάθηση της ξένης γλώσσας επιβαρύνει οικονομικά την ελληνική οικογένεια, γιατί το σύνολο των παιδιών καταφεύγει στη φροντιστηριακή υποστήριξη.


filologika.gr

Ποιήματα για τη γλώσσα

2. ΔΙΧΩΣ ΓΛΩΣΣΑΠερπατώ ανάμεσα σε ανθρώπους που περπατούν μιλώντας
   γλώσσες που δεν καταλαβαίνω
   σε δρόμους που δεν ξέρω πού με πάνε. Στους τοίχους φράσεις που δεν ξέρω τι λένε,
   τι φωνάζουν σιωπηλές.
   Μια γυναίκα πλησιάζει
   και με ρωτάει κάτι που δεν καταλαβαίνω,
   με ξαναρωτά, και πάλι δεν την καταλαβαίνω.
   Φαίνεται όνειρο μα είμαι ξυπνητός.
   Κι έτσι, μέρες τώρα θα μπορούσα να πω χρόνια,
   συνήθισα σιγά σιγά να μην καταλαβαίνω.
   Τη συμπάθησα τούτη την άγνοια,
   την έλλειψη που είμαι, την πραϋντική
   χαρά να μην μπορώ να επικοινωνήσω.
   Θυμάμαι ότι ο Κανέττι ονειρευόταν έναν άνθρωπο
   που δεν μιλούσε καμιά από τις γλώσσες του κόσμου.
   Juan Vicente Piqueras, Αθήνα, μετ: Κώστας Βραχνός, Γαβριηλίδης, 2014
   
   
   
   4. ΟΙ ΕΚΑΤΟ ΓΛΩΣΣΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝΤο παιδί αποτελείται από εκατό.
      Το παιδί έχει:
      εκατό γλώσσες,
      εκατό χέρια,
      εκατό σκέψεις,
      εκατό τρόπους σκέψης
      παιχνιδιού και ομιλίας.
       
   Εκατό πάντα εκατό
   τρόπους να  ακούει και να αγαπά.
   Εκατό χαρές
   να τραγουδά και να καταναλαβαίνει.
   Εκατό κόσμους
   να ανακαλύψει.
   Εκατό κόσμους
   να εφεύρει.
   Εκατό κόσμους
   να ονειρευτεί.
   Το παιδί έχει
   εκατό γλώσσες
   (και εκατό εκατό εκατό περισσότερες…)
   Αλλά κλέβουν τις ενενήντα εννέα…
   το σχολείο και ο πολιτισμός!
   Διαχωρίζουν το κεφάλι από το σώμα.
   Λένε στο παιδί:
   να σκεφτεί χωρίς χέρια,
   να το κάνει χωρίς κεφάλι,
   να ακούει και να μην μιλάει,
   να μαθαίνει χωρίς χαρά.
   Να αγαπά και να θαυμάζει
   μόνο το Πάσχα και τα Χριστούγεννα
      
   Λένε στο παιδί:
   να ανακαλύψει τον κόσμο που ήδη υπάρχει.
   Και από τις εκατό
   κλέβουν τις ενενήντα εννέα.
   Λένε στο παιδί:
   Αυτό είναι το έργο και το παιχνίδι,
   η πραγματικότητα και η φαντασίωση,
   η επιστήμη και η φαντασία,
   ο ουρανός και η γη,
   η λογική και το όνειρο
   είναι πράγματα
   που δεν πάνε μαζί.
   
   Και έτσι, λένε στο παιδί
   ότι οι εκατό δεν υπάρχουν
   Και το παιδί λέει:
   «ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ. Οι εκατό υπάρχουν!!!!»
   Loris Malaguzzi
   
   
   
    ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ
   
   Πολλές φορές μου έτυχε ν’ ανακαλύψω,
   περιδιαβάζοντας τον κόσμο, πως μου λείπουνε λέξεις. Έτυχε
   να ιδώ
   τοπία ωραία ή πρόσωπα. Έτυχε απ’ την άλλη
   να ιδώ αγωνίες, τραύματα, φόβους, αλλά δεν μπόρεσα.
   Δεν είχα τ’ απαιτούμενα να τ’ αναπαραστήσω.
   Υπήρχαν πράγματα χωρίς λέξεις. Έτσι κατάλαβα
   πως είναι η γλώσσα μου γυμνή. Πως στέκομαι όπως ένας
   ψευδός μπρός σε μια θάλασσα ανέκφραστη που βουίζει,
   βουίζει,
   βουίζει,
   βουίζει,
   ατελεύτητη.
   
   ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ 
   
   ΑΛΛΗ ΓΛΩΣΣΑ
   
   «Έλεος»
   φώναξε με τα μάτια.
   Όμως
   ο θύτης μιλούσε άλλη γλώσσα.
   
   ΟΥΡΑΝΙΑ  ΚΟΥΝΆΓΙΑ, ΜΕΣΙΣΤΙΕΣ ΗΜΕΡΕΣ  ΑΥΤΟΧΕΙΡΑΣ ΠΟΘΟΣ (2012)
   
   
   

Τράπεζα θεμάτων - Γλώσσα νέων

Κείμενο 1
Η γλώσσα των νέων (10696)
Οι νέοι έχουν πάντοτε την τάση να διαφοροποιούνται με το ντύσιμο, την αισθητική του
σώματος, τη συμπεριφορά και τη γλώσσα. Η λεγόμενη «γλώσσα των νέων» αποτελεί κώδικα
εξατομικευτικό της ομάδας ηλικίας, γλωσσική παραλλαγή που διαφοροποιεί τους χρήστες της
κατασκευάζοντας συγχρόνως τη συνοχή της ομάδας. Οι αποκλίσεις της γλώσσας των νέων, οι
νεολογισμοί και οι γραμματικές παραβιάσεις εκφράζουν τις αλλαγές στα πρότυπα
συμπεριφοράς, τις ιδέες, τις αξίες και τους κανόνες της κοινωνίας. Με τους νεολογισμούς, τις
ιδιωματικές εκφράσεις και λέξεις, οι νέοι μεταδίδουν μηνύματα διάκρισης από τις παλιότερες
γενιές, εκφράζουν αμφισβήτηση αρχών και αξιών.
Η χρήση της γλώσσας από τους νέους ενοχλεί, επειδή ακριβώς μεταδίδει έμμεσα αλλά
ισχυρά τέτοια νοήματα αμφισβήτησης. Και είναι συνηθισμένη παρανόηση να κρίνεται σαν
«λαθεμένη», «φτωχή» ή «κακής ποιότητας». Την άρνηση των αξιών, την παραβίαση των
απαγορεύσεων, την επιθετικότητα, και την καταστροφή της «καθώς πρέπει» ομιλίας συχνά οι
τυχαίοι ακροατές, κι όχι συνήθως οι συνομιλητές δέκτες, την ακούνε σαν γλωσσική
καταστροφή, ενώ είναι γλωσσική δημιουργικότητα.
Α. Φραγκουδάκη. (1987). Γλώσσα και ιδεολογία, 72-73. Αθήνα: Οδυσσέας (διασκευή).
Κείμενο 2
Γλώσσα και ηλικιωμένοι
Οι νέοι άνθρωποι νιώθουν ότι οι ηλικιωμένοι δεν καταφέρνουν να προσαρμόσουν την
ομιλία τους στα σύγχρονα δεδομένα. Επίσης, οι νέοι πιστεύουν πως ο λόγος των ηλικιωμένων
είναι παλιομοδίτικος και ξεπερασμένος. Επομένως, οι γλωσσικές «συναντήσεις» νέων και
ηλικιωμένων αλλά και γενικότερα η επικοινωνία μεταξύ τους είναι πιθανό πολλές φορές να
μην επιτυγχάνεται, ενισχύοντας έτσι υφιστάμενα στερεότυπα.
Είναι γνωστές οι προσδοκίες που κυριαρχούν για τη συμπεριφορά των ανθρώπων και
τον τρόπο διαχείρισης του λόγου τους, όταν φτάσουν σε μια συγκεκριμένη ηλικία. Οι
αντιλήψεις αυτές υποχρεώνουν πολλές φορές τους ηλικιωμένους ανθρώπους να
συμπεριφέρονται γλωσσικά, όχι όπως επιθυμούν, αλλά «σύμφωνα με την ηλικία τους».
Επομένως, το κοινωνικό κόστος στις περιπτώσεις που δεν «εκφράζεται» κάποιος σύμφωνα με
την ηλικία του μπορεί να είναι μεγάλο. Ίσως, γι’ αυτόν τον λόγο οι ηλικιωμένοι άνθρωποι να
χρησιμοποιούν «τη γλώσσα των ηλικιωμένων», όχι τόσο εξαιτίας της ηλικίας τους όσο, επειδή
αναγκάζονται να συμμορφωθούν στις κοινωνικές προσδοκίες. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, η
επικοινωνία μεταξύ γενεών μπορεί να γίνει προβληματική και να έχει σημαντικές επιπτώσεις
στην ψυχολογική και σωματική υγεία των ανθρώπων.
M.A. Hogg - Gr. M. Vaughan. (2010). Κοινωνική Ψυχολογία, 717-718. (μετ. Ερ.
Βασιλικός, Αλ. Αρβανίτης). Αθήνα: Gutenberg(διασκευή).ΘΕΜΑΤΑ
Α1. Ποια είναι, σύμφωνα με το πρώτο κείμενο, η στάση ορισμένων ανθρώπων απέναντι στη
γλώσσα των νέων και πού αποδίδεται η στάση τους αυτή; (60-80 λέξεις)
(μονάδες 15)
Α2. Να δώσετε από έναν πλαγιότιτλο στην πρώτη παράγραφο (Οι νέοι ...αξιών) και τη δεύτερη
παράγραφο (Η χρήση... δημιουργικότητα) του πρώτου κειμένου.
(μονάδες 10)
Β1. «Οι νέοι πιστεύουν πως ο λόγος των ηλικιωμένων είναι παλιομοδίτικος και ξεπερασμένος».
Χρησιμοποιώντας την παραπάνω πρόταση του δεύτερου κειμένου, να δημιουργήσετε μία
παράγραφο 50-60 λέξεων.
(μονάδες 10)
Β2.α. Να επισημάνετε στα κείμενα δύο παραδείγματα μεταφορικής/συνυποδηλωτικής χρήσης
της γλώσσας.
(μονάδες 10)
Β2.β. Να αιτιολογήσετε τη χρήση τους.
(μονάδες 5)ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
Α1.Πολλοί άνθρωποι δυσαρεστούνται με την γλώσσα των νέων και την θεωρούν ως
υποβάθμιση της ποιότητας της γλώσσας. Αυτό ισχύει, διότι η νεανική γλώσσα παρουσιάζει
διαφορές από την καθιερωμένη γλώσσα, γιατί με αυτόν τον τρόπο οι νέοι επιθυμούν να
ενταχθούν στην ομάδα των συνομηλίκων τους και ταυτόχρονα να εκφράσουν την
αντίδρασή τους προς τα ιδανικά των γενεών των μεγαλύτερων ανθρώπων.
Α2.
1 η :Η ιδιαίτερη γλώσσα των νέων.
2 η :Η οργή των μεγαλύτερων προς την γλώσσα των νέων.
Β1.Οι νέοι πιστεύουν πως ο λόγος των ηλικιωμένων είναι παλιομοδίτικος και
ξεπερασμένος. Για αυτόν τον λόγο, έχουν δημιουργήσει μία δική τους μορφή γλώσσας, η
οποία έχει πολλές διαφορές από αυτήν των ηλικιωμένων. Με την χρήση της γλώσσα τους,
οι νέοι συχνά εκφράζονται με τέτοιον τρόπο, ώστε να συνεννοούνται για να μην γίνονται
αντιληπτοί από τους μεγαλύτερους.
Β2.α.
1- Και είναι συνηθισμένη παρανόηση να κρίνεται (η χρήση της γλώσσας) σαν «λαθεμένη»,
φτωχή»
2-το κοινωνικό κόστος στις περιπτώσεις που δεν «εκφράζεται» κάποιος σύμφωνα με την
ηλικία του μπορεί να είναι μεγάλο
Β2.β. Με την εφαρμογή της μεταφορικής χρήσης της γλώσσας, το κείμενο γίνεται πιο
ελκυστικό για τους αναγνώστες και απευθύνεται στο συναίσθημά τους. Ακόμα, με την
μεταφορική χρήση της γλώσσας, το κείμενο γίνεται πιο κατανοητό.Κείμενο 1
Η γλώσσα των νέων (10697)
Οι νέοι έχουν πάντοτε την τάση να διαφοροποιούνται με το ντύσιμο, την αισθητική
του σώματος, τη συμπεριφορά και τη γλώσσα. Η λεγόμενη «γλώσσα των νέων» αποτελεί
κώδικα εξατομικευτικό της ομάδας ηλικίας, γλωσσική παραλλαγή που διαφοροποιεί τους
χρήστες της κατασκευάζοντας συγχρόνως τη συνοχή της ομάδας. Οι αποκλίσεις της γλώσσας
των νέων, οι νεολογισμοί και οι γραμματικές παραβιάσεις εκφράζουν τις αλλαγές στα πρότυπα
συμπεριφοράς, τις ιδέες, τις αξίες και τους κανόνες της κοινωνίας. Με τους νεολογισμούς, τις
ιδιωματικές εκφράσεις και λέξεις, οι νέοι μεταδίδουν μηνύματα διάκρισης από τις παλιότερες
γενιές, εκφράζουν αμφισβήτηση αρχών και αξιών.
Η χρήση της γλώσσας από τους νέους ενοχλεί, επειδή ακριβώς μεταδίδει έμμεσα αλλά
ισχυρά τέτοια νοήματα αμφισβήτησης. Και είναι συνηθισμένη παρανόηση να κρίνεται σαν
«λαθεμένη», φτωχή» ή «κακής ποιότητας». Την άρνηση των αξιών, την παραβίαση των
απαγορεύσεων, την επιθετικότητα, και την καταστροφή της «καθώς πρέπει» ομιλίας συχνά οι
τυχαίοι ακροατές, κι όχι συνήθως οι συνομιλητές δέκτες, την ακούνε σαν γλωσσική
καταστροφή, ενώ είναι γλωσσική δημιουργικότητα.
Α. Φραγκουδάκη. (1987). Γλώσσα και ιδεολογία, 72-73. Αθήνα: Οδυσσέας (διασκευή).
Κείμενο 2
Γλώσσα και ηλικιωμένοι
Οι νέοι άνθρωποι νιώθουν ότι οι ηλικιωμένοι δεν καταφέρνουν να προσαρμόσουν την
ομιλία τους στα σύγχρονα δεδομένα. Επίσης, οι νέοι πιστεύουν πως ο λόγος των ηλικιωμένων
είναι παλιομοδίτικος και ξεπερασμένος. Επομένως, οι γλωσσικές «συναντήσεις» νέων και
ηλικιωμένων αλλά και γενικότερα η επικοινωνία μεταξύ τους είναι πιθανό πολλές φορές να
μην επιτυγχάνεται, ενισχύοντας έτσι υφιστάμενα στερεότυπα.
Είναι γνωστές οι προσδοκίες που κυριαρχούν για τη συμπεριφορά των ανθρώπων και
τον τρόπο διαχείρισης του λόγου τους, όταν φτάσουν σε μια συγκεκριμένη ηλικία. Οι
αντιλήψεις αυτές υποχρεώνουν πολλές φορές τους ηλικιωμένους ανθρώπους να
συμπεριφέρονται γλωσσικά, όχι όπως επιθυμούν, αλλά «σύμφωνα με την ηλικία τους».
Επομένως, το κοινωνικό κόστος στις περιπτώσεις που δεν «εκφράζεται» κάποιος σύμφωνα με
την ηλικία του μπορεί να είναι μεγάλο. Ίσως, γι’ αυτόν τον λόγο οι ηλικιωμένοι άνθρωποι να
χρησιμοποιούν «τη γλώσσα των ηλικιωμένων», όχι τόσο εξαιτίας της ηλικίας τους όσο, επειδή
αναγκάζονται να συμμορφωθούν στις κοινωνικές προσδοκίες. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, η
επικοινωνία μεταξύ γενεών μπορεί να γίνει προβληματική και να έχει σημαντικές επιπτώσεις
στην ψυχολογική και σωματική υγεία των ανθρώπων.
M.A. Hogg - Gr. M. Vaughan. (2010). Κοινωνική Ψυχολογία, 717-718. (μετ. Ερ.
Βασιλικός, Αλ. Αρβανίτης). Αθήνα: Gutenberg(διασκευή).ΘΕΜΑΤΑ
Α1. Ποιες είναι, σύμφωνα με το δεύτερο κείμενο, οι απόψεις των νέων για τον τρόπο με τον
οποίο χρησιμοποιούν τη γλώσσα οι ηλικιωμένοι; (60-80 λέξεις)
(μονάδες 15)
Α2. α.Να επισημάνετε δύο διαρθρωτικές λέξεις στη δεύτερη παράγραφο του δεύτερου
κειμένου.
(μονάδες 5)
Α2. β. Να αιτιολογήσετε τη χρήση τους.
(μονάδες 5)
Β1. Να δημιουργήσετε μία παράγραφο 50-60 λέξεων, στην οποία να χρησιμοποιήσετε τις
λέξεις/φράσεις των κειμένων με έντονη γραφή, με βάση τη σημασία τους στο κείμενο:
νέοι, γλώσσα, μηνύματα, αμφισβήτησης, επικοινωνία μεταξύ γενεών.
(μονάδες 10)
Β2.α. Να επισημάνετε στα κείμενα δύο παραδείγματα μεταφορικής/συνυποδηλωτικής χρήσης
της γλώσσας.
(μονάδες 10)
Β2.β. Να αιτιολογήσετε τη χρήση τους.
(μονάδες 5)ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
Α1.Οι νέοι θεωρούν ότι οι ηλικιωμένοι δεν μπορούν να ευθυγραμμίσουν τον λόγο τους με
τα σημερινά δεδομένα. Ακόμα, θεωρούν την γλώσσα των ηλικιωμένων παρωχημένη. Για
αυτόν, λοιπόν, τον λόγο η γλώσσα των νέων δεν συμβαδίζει με την γλώσσα των ηλικιω-
μένων. Εκτός, όμως, από αυτό, δεν γίνεται εύκολο και για τις δύο πλευρές να
επικοινωνήσουν. Έτσι, τα στερεότυπα που ήδη υπάρχουν από την μία πλευρά προς την
άλλη, ενισχύονται.
Α2.
α.αλλά, Επομένως
β.αλλά: αντίθεση/ Επομένως: συμπέρασμα, αποτέλεσμα
Β1. Οι νέοι πιστεύουν πως ο λόγος των ηλικιωμένων είναι παλιομοδίτικος και ξεπερασμένος.
Επομένως έχουν δημιουργήσει μία δική τους γλώσσα, που έχει πολλές διαφορές από αυτήν
των ηλικιωμένων. Με την χρήση της οι νέοι συχνά εκφράζονται να εκφράζουν μηνύματα
αμφισβήτησηςπρος τους ηλικιωμένους. Έτσι, όμως, η επικοινωνία μεταξύ των γενεών
παρεμποδίζεται και δεν γίνεται εύκολο να συνεννοηθούν.
Β2
α.1-οι γλωσσικές «συναντήσεις» νέων και ηλικιωμένων
2-το κοινωνικό κόστος στις περιπτώσεις που δεν «εκφράζεται» κάποιος σύμφωνα με την
ηλικία του μπορεί να είναι μεγάλο
β.Με την μεταφορική χρήση της γλώσσας, το κείμενο γίνεται πιο ελκυστικό για τους
αναγνώστες και απευθύνεται στο συναίσθημά τους. Ακόμα, με την μεταφορική χρήση της
γλώσσας, το κείμενο γίνεται πιο κατανοητό.Κείμενο 1
Η γλώσσα των νέων (10698)
Οι νέοι έχουν πάντοτε την τάση να διαφοροποιούνται με το ντύσιμο, την αισθητική του
σώματος, τη συμπεριφορά και τη γλώσσα. Η λεγόμενη «γλώσσα των νέων» αποτελεί κώδικα
εξατομικευτικό της ομάδας ηλικίας, γλωσσική παραλλαγή που διαφοροποιεί τους χρήστες της
κατασκευάζοντας συγχρόνως τη συνοχή της ομάδας. Οι αποκλίσεις της γλώσσας των νέων, οι
νεολογισμοί και οι γραμματικές παραβιάσεις εκφράζουν τις αλλαγές στα πρότυπα
συμπεριφοράς, τις ιδέες, τις αξίες και τους κανόνες της κοινωνίας. Με τους νεολογισμούς, τις
ιδιωματικές εκφράσεις και λέξεις, οι νέοι μεταδίδουν μηνύματα διάκρισης από τις παλιότερες
γενιές, εκφράζουν αμφισβήτηση αρχών και αξιών.
Η χρήση της γλώσσας από τους νέους ενοχλεί, επειδή ακριβώς μεταδίδει έμμεσα αλλά
ισχυρά τέτοια νοήματα αμφισβήτησης. Και είναι συνηθισμένη παρανόηση να κρίνεται σαν
«λαθεμένη», φτωχή» ή «κακής ποιότητας». Την άρνηση των αξιών, την παραβίαση των
απαγορεύσεων, την επιθετικότητα, και την καταστροφή της «καθώς πρέπει» ομιλίας συχνά οι
τυχαίοι ακροατές, κι όχι συνήθως οι συνομιλητές δέκτες, την ακούνε σαν γλωσσική
καταστροφή, ενώ είναι γλωσσική δημιουργικότητα.
Α. Φραγκουδάκη. (1987). Γλώσσα και ιδεολογία, 72-73. Αθήνα: Οδυσσέας (διασκευή).
Κείμενο 2
Γλώσσα και ηλικιωμένοι
Οι νέοι άνθρωποι νιώθουν ότι οι ηλικιωμένοι δεν καταφέρνουν να προσαρμόσουν την
ομιλία τους στα σύγχρονα δεδομένα. Επίσης, οι νέοι πιστεύουν πως ο λόγος των ηλικιωμένων
είναι παλιομοδίτικος και ξεπερασμένος. Επομένως, οι γλωσσικές «συναντήσεις» νέων και
ηλικιωμένων αλλά και γενικότερα η επικοινωνία μεταξύ τους είναι πιθανό πολλές φορές να
μην επιτυγχάνεται, ενισχύοντας έτσι υφιστάμενα στερεότυπα.
Είναι γνωστές οι προσδοκίες που κυριαρχούν για τη συμπεριφορά των ανθρώπων και
τον τρόπο διαχείρισης του λόγου τους, όταν φτάσουν σε μια συγκεκριμένη ηλικία. Οι
αντιλήψεις αυτές υποχρεώνουν πολλές φορές τους ηλικιωμένους ανθρώπους να
συμπεριφέρονται γλωσσικά, όχι όπως επιθυμούν, αλλά «σύμφωνα με την ηλικία τους».
Επομένως, το κοινωνικό κόστος στις περιπτώσεις που δεν «εκφράζεται» κάποιος σύμφωνα με
την ηλικία του μπορεί να είναι μεγάλο. Ίσως, γι’ αυτόν τον λόγο οι ηλικιωμένοι άνθρωποι να
χρησιμοποιούν «τη γλώσσα των ηλικιωμένων», όχι τόσο εξαιτίας της ηλικίας τους όσο, επειδή
αναγκάζονται να συμμορφωθούν στις κοινωνικές προσδοκίες. Με αυτόν τον τρόπο, όμως, η
επικοινωνία μεταξύ γενεών μπορεί να γίνει προβληματική και να έχει σημαντικές επιπτώσεις
στην ψυχολογική και σωματική υγεία των ανθρώπων.
M.A. Hogg - Gr. M. Vaughan. (2010). Κοινωνική Ψυχολογία, 717-718. (μετ. Ερ.
Βασιλικός, Αλ. Αρβανίτης). Αθήνα: Gutenberg(διασκευή).ΘΕΜΑΤΑ
Α1. Ποια είναι, σύμφωνα με το πρώτο κείμενο, τα χαρακτηριστικά της γλώσσας των νέων και
ποια η αντίδραση των μεγαλύτερων απέναντι σε αυτά; (60 - 80 λέξεις)
(μονάδες 15)
Α2. Να δώσετε έναν πλαγιότιτλο σε καθεμιά από τις παραγράφους του δεύτερου κειμένου.
(μονάδες 10)
Β1.α. Να γράψετε ένα συνώνυμο για καθεμιά από τις παρακάτω λέξεις μεέντονη γραφή:
νιώθουν, καταφέρνουν, κυριαρχούν, αντιλήψεις, αναγκάζονται.*
(μονάδες 5)
Β1.β. Να δημιουργήσετε μία πρόταση με κάθε συνώνυμη λέξη.
(μονάδες 5)
Β2.α. Να επισημάνετε στα κείμενα δύο παραδείγματα μεταφορικής/συνυποδηλωτικής χρήσης
της γλώσσας.
(μονάδες 10)
Β2.β. Να αιτιολογήσετε τη χρήση τους.
(μονάδες 5)ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
Α1. Η γλώσσα των νέων είναι διαφορετική από την γλώσσα των ηλικιωμένων. Οι νέοι
χρησιμοποιούν νεολογισμούς, ιδιωματικής φράσεις και λέξεις και παραβαίνουν τους
κανόνες της γραμματικής. Οι μεγαλύτεροι άνθρωποι δυσαρεστούνται με την γλώσσα των
νέων και την θεωρούν ως υποβάθμιση της ποιότητας της γλώσσας, για τον λόγο ότι οι νέοι
μέσω της γλώσσας τους εκφράζουν την αντίθεσή τους προς τους ενηλίκους.
Α2.
1 η: Η αρνητική άποψη των νέων για την γλώσσα των ηλικιωμένων.
2 η : Ο εξαναγκασμός των ηλικιωμένων για την χρήση της γλώσσας τους.
Β1.
α.νιώθουν:αισθάνονται/καταφέρνουν:επιτυγχάνουν/κυριαρχούν:επικρατούν/αντι-
λήψεις: απόψεις, γνώμες, ιδέες / αναγκάζονται: υποχρεώνονται
β.
-Οι άνθρωποιαισθάνονται ασφάλεια όταν κάποιος τους συμβουλεύει με σύνεση.
-Οι μαθητές επιτυγχάνουν να πάρουν υψηλούς βαθμούς όταν μελετούν.
-Αν επικρατούν πολιτικοί αρχηγοί που είναι αυταρχικοί, τότε οι λαοί δυστυχούν.
- Οι απόψεις τους πάντα είναι ίδιες και γι’αυτό δεν μαλώνουν.
-Κατά την διάρκεια θεατρικών παραστάσεων, οι θεατές υποχρεώνονται να κλείνουν το
κινητό τους τηλέφωνο για να μην ενοχλούν τους ηθοποιούς και τους υπόλοιπους θεατές.
Β2.
α.
1-Και είναι συνηθισμένη παρανόηση να κρίνεται (η χρήση της γλώσσας) σαν «λαθεμένη»,
φτωχή»
2-το κοινωνικό κόστος στις περιπτώσεις που δεν «εκφράζεται» κάποιος σύμφωνα με την
ηλικία του μπορεί να είναι μεγάλο
β.
Με την εφαρμογή της μεταφορικής χρήσης της γλώσσας, το κείμενο γίνεται πιο ελκυστικό
για τους αναγνώστες και απευθύνεται στο συναίσθημά τους. Ακόμα, με την μεταφορική
χρήση της γλώσσας, το κείμενο γίνεται πιο κατανοητό.

Σκίτσο

https://filologika.gr

 

ΤΡΟΠΟΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΥ

Οι Τρόποι Ανάπτυξης Παραγράφου στο κύριο μέρος της έκθεσής μας είναι οι ακόλουθοι:

Με ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ και μαρτυρίες

Με τη μέθοδο αυτή αναπτύσσεται η θεματική περίοδος αν το περιεχόμενό της χρειάζεται διευκρίνηση. Τα παραδείγματα λαμβάνονται από την καθημερινή ζωή, την προσωπική εμπειρία και την ιστορία.
Η μαρτυρία (επίκληση στην αυθεντία) χρησιμοποιείται, όταν, προκειμένου να ενισχυθεί ή να τεκμηριωθεί η άποψη της θεματικής περιόδου, γίνεται χρήση της άποψης ή της θεωρίας κάποιου αναγνωρισμένου και καταξιωμένου ανθρώπου, κάποιου ειδικού.
Δεν πρέπει όμως να γίνεται κατάχρηση μαρτυριών και παραδειγμάτων, γιατί κουράζουν τον αναγνώστη και δημιουργούν την αίσθηση επιφανειακής προσέγγισης του θέματος ή έλλειψης προσωπικών επιχειρημάτων.
Ενδεικτικές λέξεις: Για παράδειγμα, παράδειγμα, παραδείγματος χάρη, λόχου χάρη, κ.λπ.

Παράδειγμα

Θεματική Περίοδος	Αγνοούν οι γονείς ότι τα παιδιά τους κατά την περίοδο αυτή, επιθυμώντας να αποκτήσουν την αυτονομία τους και να επιβεβαιώσουν την ανεξαρτησία τους, ενεργούν συχνά : αντίθετα προς τις πατρικές επιθυμίες και ορέξεις. (…)
Λεπτομέρειες	Αν, π.χ., αρέσουν στους γονείς τα κοντά μαλλιά και συχνά μιλούν με ειρωνεία για τους «μακρυμάλληδες», εξωθούν με τον τρόπο τους αυτόν περισσότερο τον έφηβο γιο τους να γίνει «μακρυμάλλης» παρά να προτιμήσει τα κοντά μαλλιά. Αν αρέσει στους γονείς η κλασική μουσική ή τα παλιά τραγούδια, ενώ η μοντέρνα μουσική αντιμετωπίζεται με περιφρόνηση, οι προτιμήσεις των παιδιών θα στραφούν μάλλον προς τη μοντέρνα έξαλλη μουσική. (…)
Κατακλείδα	Πάμπολλα είναι τα παραδείγματα τα οποία θα μπορούσε κανείς να αναφέρει σχετικά με αυτήν την τάση των εφήβων να δρουν αντίθετα προς τις επιθυμίες των γονέων τους με πρόδηλη συχνά την πρόθεση να τους ερεθίσουν.

Με ΣΥΓΚΡΙΣΗ Και ΑΝΤΙΘΕΣΗ

Όταν η θεματική περίοδος περιέχει δύο αντιθετικά μεταξύ τους δεδομένα, αναπτύσσεται με σύγκριση-αντίθεση. Ανάλογα με τη μορφή της σύγκρισης έχουμε:
α. Αντίθεση: Αντιπαραβολή των συγκρινόμενων και παρουσίαση των διαφορών τους.
β. Σύγκριση: Παρουσίαση των συγκρινόμενων και επισήμανση όχι μόνο των ομοιοτήτων αλλά και των διαφορών τους.
Ως τρόπος ανάπτυξης παραγράφου ενδέχεται να έχει τους εξής τρόπους:

1. Με παρουσίαση όλων των ιδιοτήτων / γνωρισμάτων του ενός μέλους και στη συνέχεια του άλλου.
2. Με παρουσίαση σημείο προς σημείο των ομοιοτήτων και των διαφορών των συγκρινόμενων μελών.

Ενδεικτικές λέξεις: συγκριτικά, εντούτοις, αλλά, όμως, μολονότι, ωστόσο, εξάλλου, παρόμοια.
Παράδειγμα 1ο:

Θεματική Περίοδος	Η τεχνολογία ενώνει, αλλά και αποξενώνει τους ανθρώπους.
Λεπτομέρειες (με τον πρώτο τρόπο)	Η τεχνολογία έφερε πιο κοντά τους ανθρώπους, αλλά και τους απομάκρυνε ταυτόχρονα. Με τις εφαρμογές της, άλλοτε άμεσα και άλλοτε έμμεσα, έφερε τους ανθρώπους πιο κοντά. Μαζικοποίησε τους χώρους εργασίας, όπου τώρα δεκάδες, εκατοντάδες ή και χιλιάδες άνθρωποι συνεργάζονται, για να κατασκευάσουν ένα προϊόν. (…) Από την άλλη όμως είναι η τεχνολογία που συνέβαλε στην αποξένωση των ανθρώπων από την εργασία τους – με τη μεσολάβηση της ειδίκευσης – τον άνθρωπο από τη φύση, αφού χάρη στην τεχνολογία γιγαντώθηκαν οι πόλεις, τον άνθρωπο από το συνάνθρωπο αλλά και από τον εαυτό του, εξαιτίας του τερατώδους ρυθμού ζωής αλλά και των αξιών που επέβαλε. (…)
Κατακλείδα	Έτσι η τεχνολογία είναι και ενοποιητικός αλλά και αποξενωτικός παράγοντας για τον άνθρωπο.

Παράδειγμα 2ο:

Θεματική Περίοδος	Η παιδεία αποτελεί τροφό αλλά και δυνάστη του ανθρώπινου πνεύματος
Λεπτομέρειες (με το δεύτερο τρόπο)	Συμβάλλει στη διεύρυνση του πνεύματος από τη μια, καλλιεργώντας ενδιάθετες δυνατότητες, αλλά και το περιορίζει στα όρια της συγκεκριμένης παιδείας. Καθιστά διεισδυτικό το πνεύμα, οξύνοντάς του την κριτική ικανότητα, αλλά και το τυποποιεί ταυτόχρονα, αφού κάθε παιδεία συνιστά και μία μορφή προκατασκευασμένων σχημάτων. (…)

Με ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΗ

Πολλές φορές οι θεματικές περίοδοι είναι κρίσεως και χρειάζεται να αποδειχτεί η ισχύς τους με αιτιολόγηση στηριζόμενη σε επιχειρήματα αξιόπιστα και λογικά. Στην περίπτωση αυτή η θεματική περίοδος μας παρακινεί να ρωτήσουμε: «ΓΙΑΤΙ;» Τότε είναι απαραίτητη η αιτιολόγηση της θέσης αυτής. Αυτή οργανώνεται με διάφορους τρόπους, όπως με αιτιολογικές προτάσεις και μετοχές, καθώς και με ανάλογα εκφραστικά μέσα.
Ενδεικτικές λέξεις: επειδή, γιατί, διότι.
Παράδειγμα

Θεματική Περίοδος	Σήμερα η εξειδίκευση έγινε απολύτως αναγκαία.
Λεπτομέρειες	Πρώτον, γιατί οι ασχολίες του σύγχρονου ανθρώπου καλύπτουν ένα τόσο ευρύ φάσμα, ώστε να είναι αδύνατη η ταυτόχρονη επίδοση του σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς. Έπειτα, η εξειδίκευση επιβάλλεται στην εποχή μας από την έκρηξη των επιστημονικών γνώσεων. Όσο περισσότερα αντικείμενα περιλαμβάνονται στο πλάτος μιας επιστήμης, όσο πιο δύσκολη γίνεται η έρευνα τους σε βάθος. (…)
Κατακλείδα	Αν σε αυτά προσθέσουμε και την ανάγκη να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά τα πολύπλοκα προβλήματα που υπάρχουν στην εποχή μας, αντιλαμβανόμαστε πόσο απαραίτητη είναι σήμερα η εξειδίκευση.

Με ΟΡΙΣΜΟ

Όταν στη θεματική περίοδο μιας παραγράφου καθορίζονται τα κύρια γνωρίσματα και οι ιδιότητες μιας έννοιας, που την κάνουν διακριτή και ξεχωριστή, σε σχέση με τις άλλες, τότε η παράγραφος αναπτύσσεται με τη μέθοδο του ορισμού. Σε αυτήν την περίπτωση οφείλουμε να αναζητούμε και να παρουσιάζουμε και τα εξής στοιχεία:

• την οριστέα έννοια: πρόκειται για την έννοια που οφείλουμε να ορίσουμε.
• το προσεχές γένος: την ευρύτερη κατηγορία στην οποία εντάσσεται αυτή
• την ειδοποιό διαφορά: τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που την κάνουν να διαφοροποιείται από τις υπόλοιπες έννοιες που ανήκουν στο ίδιο γένος.

Ο ορισμός ανάλογα με την έκτασή του διακρίνεται σε:
Α) σύντομο, όταν η παρουσίαση της έννοιας γίνεται με συνοπτικό-λεξικογραφικό τρόπο και
Β) εκτεταμένο, όταν η παρουσίαση της έννοιας εκτείνεται σε μία ή περισσότερες παραγράφους.
Ο ορισμός ανάλογα με την προσέγγισή του διακρίνεται σε:
α) αναλυτικός, όταν εκθέτει τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα μιας έννοιας και
β) συνθετικός ή γενετικός, όταν περιγράφει τη διαδικασία γένεσης-δημιουργίας μιας έννοιας από τα συστατικά της.
Ενδεικτικές λέξεις: ορίζεται, λέγεται, είναι, αποτελεί, ονομάζεται.
Παράδειγμα

Θεματική Περίοδος	Οι νέοι καλούνται να χρησιμοποιήσουν το δοκίμιο στο γραπτό λόγο τους.
Λεπτομέρειες	Δοκίμιο είναι ένα σύντομο, γρήγορα γραμμένο, ευπρόσιτο στο πλατύ κοινό κείμενο, που αποτελεί μια απόπειρα να προσεγγίσει κανείς σε αρκετό βαθμό ένα θέμα κριτικής, επιστήμης, τέχνης, ηθών με γνώσεις και καλλιέργεια, χωρίς όμως να το εξαντλεί, γιατί τούτο θα απαιτούσε συστηματική και διεξοδική διερεύνηση, επομένως μια πολυσέλιδη πραγματεία…

Με ΔΙΑΙΡΕΣΗ

Στην περίπτωση αυτή η θεματική περίοδος είναι διατυπωμένη έτσι ώστε να αποκαλύπτει τα στοιχεία από τα οποία αποτελείται ένα αντικείμενο ή μία ιδέα η οποία αποκαλείται διαιρετέα έννοια. Στη διαίρεση αναλύουμε ένα όλο (γένος) στα μέρη του (είδη) με κάποιο βασικό, ουσιώδες γνώρισμα (διαιρετική βάση). Στις λεπτομέρειες σχολιάζονται όλα τα είδη που δηλώνονται στη θεματική πρόταση.
Ωστόσο, μια έννοια ενδέχεται να διαιρείται σε περισσότερες από μία διαιρετικές βάσεις, για αυτό και η διαιρετική βάση επιβάλλεται να είναι ενιαία. Απαιτείται, ακόμη, να είναι τέλεια, δηλαδή να περιλαμβάνει όλα τα μέλη/είδη, διαφορετικά χαρακτηρίζεται ατελής, και, επιπλέον, να είναι συνεχής, δηλαδή να μην παρατηρούνται κενά στην καταγραφή των ειδών. Το αποτέλεσμα της διαίρεσης, που είναι ανάλογο με τη διαιρετική βάση, αποτελείται, τέλος, από τα διαιρετικά μέλη/είδη.
Ενδεικτικές λέξεις: πρώτον, δεύτερον, από τη μια, από την άλλη, διαιρούμε, διακρίνουμε, διχοτομείται, χωρίζεται.
Παράδειγμα

Θεματική Περίοδος

Μια άλλη διαίρεση των πράξεων κερδίζει έδαφος στους κύκλους των νεωτερικών ψυχολόγων. Οι ανθρώπινες πράξεις -λέγουν- είναι δύο ειδών: έλλογες και μη έλλογες.

Λεπτομέρειες

Όπου είναι σαφής η συνείδηση του σκοπού, τα μέσα έχουν επιλεγεί με ζύγισμα και λογισμό και η εκτέλεση ακολουθεί ένα καταστρωμένο σχέδιο που φέρνει (έχει οργανωθεί για να φέρει) στους αλλεπάλληλους στόχους, εκεί μιλούμε για πράξεις έλλογες. Μη έλλογες είναι όσες δεν έχουν αυτά τα γνωρίσματα (τους λείπουν τα περισσότερα ή και όλα). Γίνονται δηλαδή ανεπίγνωτα, αλόγιστα, αμέθοδα, επειδή δεσπόζουν στη γέννηση και στην εξέλιξή τους δυνάμεις ενστιγματικές ή βίαια, ασυγκράτητα πάθη. (…) (Ε. Π. Παπανούτσος, Το Εκούσιο και το Ακούσιο)

Με ΑΙΤΙΟ Και ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ

Στη θεματική περίοδο παρουσιάζεται η αιτία που οδηγεί τα πράγματα σε μία κατάσταση ή σε ένα αποτέλεσμα και στις λεπτομέρειες παρουσιάζεται το αποτέλεσμα της αιτίας. Μπορεί όμως να συμβεί το αντίθετο και να διατυπωθεί στη θεματική περίοδο ένα αποτέλεσμα ή μία συνέπεια και στις λεπτομέρειες να διατυπωθούν οι αιτίες που οδηγούν σ’ αυτά. Σε αυτήν την περίπτωση λέμε ότι η παράγραφος αναπτύσσεται με αποτέλεσμα–αίτιο.
Ενδεικτικές λέξεις: οφείλεται, ευθύνεται, αιτία, αποτέλεσμα, συνεπώς, επομένως, άρα, προκαλεί.
Παράδειγμα

Θεματική Περίοδος

Είναι γεγονός ότι ο Έλληνας δε διαβάζει. Δεν αγαπά το βιβλίο και τη μελέτη.

Λεπτομέρειες

Γιατί όμως; Κληρονομικά βάρη και φυλετικός χαρακτήρας; Μα τότε θα ‘πρεπε μάλλον το αντίθετο να συμβαίνει!… Η εθνική κληρονομιά του Έλληνα είναι βαθιά πνευματική. Τότε; Πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο άνθρωπος δε γεννιέται αγκαλιά με το βιβλίο, του μαθαίνουν να το αγαπάει. Είναι θέμα γενικότερης παιδείας, που ξεκινάει βέβαια από την εκπαίδευση, από τα σχολεία όλων των βαθμίδων. Και εκεί φαίνεται πως υστερούμε. Γιατί εμείς από τα σχολεία βγάζουμε ανθρώπους που ακούν για βιβλίο, ακούν για μελέτη και το βάζουν στα πόδια! Κακογραμμένα βιβλία και μέθοδοι σκουριασμένες απωθούν τους νέους από το βιβλίο και την ευπρόσδεκτη και γόνιμη γνώση. (…)

Με ΑΝΑΛΟΓΙΑ

Με τη μέθοδο αυτή ο συγγραφέας βεβαιώνει μία ομοιότητα ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα πράγματα εντελώς ανόμοια από όλες τις άλλες πλευρές. Η μέθοδος αυτή είναι χρήσιμη όταν έχουμε να διασαφηνίσουμε ιδέες ή να τονίσουμε τα κύρια σημεία ενός επιχειρήματος, παραθέτοντας χαρακτηριστικά μια άλλης έννοιας (φαινομένου) που είναι περισσότερο γνωστή και οικεία στους αναγνώστες. Στην περίπτωση αυτή η θεματική περίοδος είναι διατυπωμένη ως παρομοίωση ή μεταφορά και η ανάπτυξή της είναι μία εκτεταμένη παρομοίωση.
Ενδεικτικές λέξεις: ανάλογα, αναλόγως, παρόμοια, τόσο… όσο, όπως, σαν.
Παράδειγμα

Θεματική Περίοδος	Σήμερα ο άνθρωπος έχει την ιδέα πως λευτερώθηκε από πολλά πράγματα που τον εμποδίζανε τάχα να είναι λεύτερος.
Λεπτομέρειες	Πέταξε, λοιπόν, από πάνω του, μαζί με τ’ άλλα και την παράδοση και βρέθηκε σ’ ένα χάος. Αυτό το χάος το λέγει ελευθερία. Οι παλιοί οι θαλασσινοί βλέπανε τ’ άστρο της τραμουντάνας (τον Πολικόν Αστέρα) και βρίσκανε το δρόμο τους. Κι ο άνθρωπος, μέσα στο ατελείωτο πέλαγο του καιρού, για να ξέρει πού πηγαίνει, είχε την παράδοση που τον οδηγούσε. Σε καιρό που σκεπάζανε τον ουρανό σύννεφα, ο παλιός ναυτικός, σαν έχανε το βορινό αστέρι, δεν ήξερε πού να τραβήξει. Φαντάσου, λοιπόν, αυτός ο άνθρωπος να είχε την ιδέα πως με τη συννεφιά και δίχως το άστρο της τραμουντάνας ήταν πιο ελεύθερος να πάει όπου ήθελε μέσα στο πέλαγος. Το ίδιο λέγει και ο σημερινός άνθρωπος που δεν θέλει την παράδοση
Κατακλείδα	Ένας λαός που έχει χάσει την παράδοση του, είναι σαν τον άνθρωπο που έχει χάσει το μνημονικό του, που έχει πάθει αμνησία. (…)(Φώτης Κόντογλου, περ. Ελεύθερη Γενιά, τεύχος 27, σ. 6)

Με ΣΥΝΔΥΑΣΜΟ ΜΕΘΟΔΩΝ

Πολλές φορές για την ανάπτυξη της παραγράφου μπορούν να χρησιμοποιηθούν περισσότερες από μία από τις παραπάνω μεθόδους, προκειμένου να εξασφαλιστεί μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα ή πληρότητα.
Παράδειγμα

Θεματική Περίοδος

Η αντικειμενική πληροφόρηση δεν είναι έργο εύκολο.

Λεπτομέρειες

Γιατί η ξερή απόδοση γεγονότων, χωρίς σύγχρονη σύνδεση τους με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες διαδραματίστηκαν, δεν είναι ολοκληρωμένη πληροφόρηση. Εδώ ακριβώς βρίσκεται και ο κίνδυνος. Γιατί μπορεί στην παρουσίαση της ειδήσεως να παρεμβληθεί ένας άλλος επικίνδυνος παράγων, η προπαγάνδα. Με άλλους λόγους, να αναμιχθεί η πολιτική στην είδηση, στην πληροφόρηση, οπότε είναι αδύνατο να υπάρξει αντικειμενικότητα. Όταν οι εφημερίδες μεταδίδουν απόψεις που εξέφρασαν πολιτικές προσωπικότητες, χωρίς αμεροληψία, αλλά με προβολή ορισμένων από αυτές σε βάρος άλλων, ανάλογα με τις συμπάθειες του εκδότη και πολλές φορές του συντάκτη που γράφει την είδηση, τότε η εφημερίδα δε μεταδίδει ειδήσεις, αλλά κάνει προπαγάνδα. (…) Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η δημοσίευση εκτιμήσεων του όγκου πολιτικών εκδηλώσεων. Για μια συγκέντρωση σε ανοικτό χώρο ο αριθμός των πολιτών που έλαβαν μέρος σ’ αυτή μπορεί να κυμαίνεται στις εκτιμήσεις των εφημερίδων των άκρων μεταξύ 10.000 και 50.000, ανάλογα με την τοποθέτηση της εφημερίδας ή του ρεπόρτερ. (Γ. Μαύρος, Προβλήματα Τύπου και Δημοσιογραφίας)

Η παραπάνω παράγραφος αναπτύσσεται με αιτιολόγηση και παράδειγμα.

Τρόποι Ανάπτυξης Παραγράφου - Ασκήσεις Εξάσκησης

Να επισημάνετε τους τρόπους ανάπτυξης καθεμίας από τις παραγράφους που ακολουθούν παραπέμποντας σε συγκεκριμένα χωρία τους.

1. Αξιοπρόσεχτη η παρατήρηση. Δεν αληθεύει όμως στη δική μας εποχή. Γιατί σήμερα και τα παιδιά είναι πολύ διαφορετικά από άλλοτε και ο αέρας, το «κλίμα» του σχολείου έχει αλλάξει. Παλαιότερα ο μαθητής περίμενε να φωτιστεί αποκλειστικά και μόνο από το Δάσκαλό του. Σήμερα οι πηγές των πληροφοριών έχουν πολλαπλασιαστεί σε βαθμό εκπληκτικό και οι κρουνοί τους (η εφημερίδα, το περιοδικό, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση) ρέουν μέσα στο σπίτι. Μπορεί λοιπόν ο μαθητής, ανάλογα με τη δύναμη και την όρεξή του, να προμηθεύεται ελεύθερα και απεριόριστα «ειδήσεις» από όλες τις περιοχές της ανθρώπινης περιέργειας: ιστορικές, γεωγραφικές, βιολογικές, ανθρωπολογικές, φυσικής, χημείας, κοσμογραφίας, ηλεκτρολογίας, κάθε λογής «τεχνικής». (Απολυτήριες Εξετάσεις Γ’ Τάξης Ημερησίου Ενιαίου Λυκείου 2004)
2. Με τον όρο «πολιτισµός» εννοώ πρώτα απ’ όλα αυτό που εννοούν οι ανθρωπολόγοι: τον τρόπο ζωής ενός λαού που ζει στον ίδιο τόπο. Ο πολιτισµός αυτός φανερώνεται στις τέχνες του, στο κοινωνικό του σύστηµα, στα ήθη κι έθιµά του, στη θρησκεία του. Όλα αυτά, ωστόσο, αν προστεθούν µαζί, δε φτιάχνουν τον «πολιτισµό», παρόλο που συχνά, για ευκολία, το παίρνουµε αυτό για δεδοµένο. Είναι µονάχα τα µέρη που προκύπτουν απ’ την ανατοµία του πολιτισµού, όπως τα µέρη του ανθρώπινου σώµατος. Αλλά όπως ο άνθρωπος είναι κάτι παραπάνω από συναρµολόγηση των κοµµατιών που αποτελούν το σώµα του, έτσι κι ένας πολιτισµός είναι κάτι περισσότερο από συνάθροιση τεχνών, εθίµων και θρησκευτικών πεποιθήσεων. Όλα αυτά επιδρούν το ένα στ’ άλλο και, για να καταλάβει κανείς καλά ένα απ’ αυτά, πρέπει να καταλάβει κι όλα τ’ άλλα. (Εισαγωγικές Εξετάσεις Ομογενών 2004)
3. Η καταγραφή όλων των μνημείων αυτών –των πολύ ή λιγότερο γνωστών, των εντοπισμένων αλλά μη ερευνημένων, αλλά και εκείνων των οποίων γνωρίζουμε ακόμη την ύπαρξη μόνο από αρχαίες μαρτυρίες– με όλα τα δεδομένα τους, δηλαδή την ιστορία τους, τα χαρακτηριστικά τους, την κατάστασή τους και τις δυνατότητες χρήσης ή απλής ανάδειξής τους, θα προσφέρει ένα πολύ σημαντικό εργαλείο στη συστηματικότερη διαχείριση αυτού του πλούτου. (Πανελλαδικές Εξετάσεις Εξετάσεις Γ’ Τάξης Ημερησίου Ενιαίου Λυκείου 2015)
4. Όταν µιλάµε για τουρισµό εννοούµε γενικά τα ταξίδια µακριά από το σπίτι που ξεπερνούν τις είκοσι τέσσερις ώρες και που γίνονται για οιονδήποτε άλλο σκοπό – περιπέτεια εκπαίδευση, φυγή, υγεία κ.λπ. – εκτός από τον κερδοσκοπικό. Και όταν χαρακτηρίζουµε ένα είδος τουρισµού ως κοινωνικό τουρισµό, καταλαβαίνουµε πως πρόκειται για τουρισµό που περιλαµβάνει όλους. «Όλους» σηµαίνει και εδώ, όπως και σε πλείστες άλλες µορφές «κοινωνικών παροχών», τους λιγότερο προνοµιούχους της ζωής, δηλαδή εκείνους που δεν έχουν ή που δεν έχουν πάντοτε τα υλικά και τα πολιτιστικά µέσα για να ταξιδεύσουν και για να χαρούν, όπως αξίζει, τις διακοπές ή την άδειά τους. Πρόσθετα γνωρίσµατα του κοινωνικού τουρισµού είναι ότι «κατευθύνεται» από το κράτος ή την κοινωνία µε τη βοήθεια ή την ανοχή του κράτους, ότι δεν είναι εµπορικός και ότι συνήθως αποβλέπει σε πολλούς σκοπούς, όπως π.χ. ανθρωπιστικούς, εθνικούς, πολιτιστικούς, κοινωνικούς και πολιτικούς, ακόµη και ότι επιδιώκει να πραγµατοποιηθεί κάτω από τις καλύτερες δυνατές συνθήκες. (Εισαγωγικές Εξετάσεις Ομογενών 2003)
5. Όλες οι βραδείες μεταβολές που προκαλούνται από την εξέλιξη των ειδών ή από μια προοδευτική μεταβολή του κλίματος, δεν μπορούν να εκθέσουν σε κίνδυνο την ισορροπία ενός ζωτικού χώρου. Αντίθετα, οι αιφνίδιες παρεμβάσεις, όσο ασήμαντες κι αν είναι φαινομενικά, μπορούν να έχουν συνέπειες απρόοπτες, ακόμα και καταστρεπτικές. Η εισαγωγή ενός ζωικού είδους, εντελώς ακίνδυνου φαινομενικά, μπορεί να ερημώσει κυριολεκτικά τεράστιες περιοχές. Κάτι τέτοιο συνέβηκε στην Αυστραλία με τους λαγούς. Η επίθεση αυτή, εναντίον της ισορροπίας ενός βιοτόπου, προκλήθηκε από τον άνθρωπο. Θεωρητικά, παρόμοιες αντιδράσεις είναι πιθανές, ακόμα και χωρίς την ανθρώπινη παρέμβαση, αλλά τέτοιες περιπτώσεις είναι σπάνιες. (Εισαγωγικές Εξετάσεις Ομογενών 2007)
6. Ίσως είναι περιττό να υπογραμμιστεί πόσο και η βία και η τρομοκρατία, διεθνής ή επιχώρια, βρίσκεται μέσα στον ποταμό του ψεύδους που μουσκεύει και σαπίζει τη ζωή μας. Γιατί λύσεις δεν γεννούν· γεννούν περιπλοκές και οξύνουν το καθεστώς της βαρβαρότητας που μας ταλανίζει. Ψευτίζουν τον άνθρωπο, αφού τον αναγκάζουν να πράττει, να λέει, και με τη χρήση των μαζικών μέσων δημοσιότητας, τελικά και να σκέφτεται, όσα ελεύθερος, ανεπηρέαστος κι αληθινός ποτέ δεν θα έπραττε, ούτε θα έλεγε, ούτε θα στοχαζόταν. Γιατί μοιάζει να λύνουν τα προβλήματα εκείνων, ατόμων ή παρατάξεων, που ασκούν τη βία και την τρομοκρατία σε βάρος των άλλων, των αντιπάλων. Όταν όμως βρισκόμαστε στη λαίλαπα μιας κρίσης του πολιτισμού, αντίπαλοι δεν υπάρχουν. Υπάρχει ο άνθρωπος ως όν ζωικό που ψάχνει να ξαναβρεί τη χαμένη ταυτότητά του, τη χαμένη ψυχή του στο πηκτό αυτό σκοτάδι. (Πανελλαδικές Εξετάσεις Εσπερινών Λυκείων 2008).

Στις παραγράφους που ακολουθούν να βρείτε δύο τρόπους ανάπτυξης.

1. Σ’ αυτόν τον υπαρκτό εκδημοκρατισμό της γνώσης ορθώνονται τρεις γκρίνιες. Η μία είναι η άρνηση της τεχνολογίας, εξαιτίας των πιθανών κινδύνων που έχει η ανάπτυξή της. Ο Πολ Βιρίλιο, για παράδειγμα, έγραψε την «Πληροφοριακή Βόμβα». Είναι σίγουρος ότι η κοινωνία της γνώσης ενέχει κινδύνους, αλλά άγνωστους. Δεν τους ξέρει, αλλά…υπάρχουν. Η δεύτερη γκρίνια έχει να κάνει με τα «παιδάκια της Αφρικής». Το ακούμε για κάθε νέα τεχνολογία: «Τι να το κάνω εγώ το εμβόλιο για το Αλτσχάιμερ², όταν τα παιδιά της Αφρικής δεν έχουν ούτε ασπιρίνη για τον πυρετό;». Το επιχείρημα έχει εν μέρει λογική. Πραγματικά «τι να το κάνεις το εμβόλιο για το Αλτσχάιμερ, αν δεν έχεις Αλτσχάιμερ;». Αν όμως αποκτήσεις, το πρώτο που ξεχνάς είναι τα «παιδάκια της Αφρικής». Η τρίτη γκρίνια έχει να κάνει με το διαβόητο «ψηφιακό χάσμα». Βέβαια, καμιά τεχνολογία, καμιά επιστημονική επανάσταση δεν διαχέεται αμέσως σε όλη την υφήλιο. Ο Γουτεμβέργιος τύπωσε την πρώτη Βίβλο το 1455· ωστόσο στην Ελλάδα η τυπογραφία ήρθε στις αρχές του 19ου αιώνα. Όσο για το τυπωμένο βιβλίο, ακόμη πασχίζουμε να γίνει κτήμα του ελληνικού λαού. Το σημαντικό, όμως, είναι ότι η επανάσταση έγινε και ακόμη προχωρεί. Εξάλλου, αυτοί που μιλούν για ψηφιακό χάσμα στην Αφρική πρέπει να αναλογιστούν ποιο είναι το τυπογραφικό χάσμα του δυτικού κόσμου με την Αφρική. (Πανελλήνιες Εξετάσεις Γ’ Τάξης Ημερησίου Ενιαίου Λυκείου  2011)

2. Η «ανθρωπιά» είναι μια λέξη του καιρού μας, ένας όρος κοινόχρηστος, ένα νόμισμα που κυκλοφορεί σ’ όλα τα χέρια, γιατί συμβαίνει η ανταλλακτική του αξία να είναι πολύ μεγάλη. Και με την «ανθρωπιά» εννοούμε, φυσικά, τη συμπόνια, τη συμμετοχή, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στο πάθος του γείτονα. Και όχι μόνο του γείτονα. Του κάθε ανθρώπου. Άλλοτε χρησιμοποιούσαν τον όρο «ανθρωπισμός». Έλεγαν: «αυτός είναι μεγάλος ανθρωπιστής» και με τούτο εσήμαιναν μια προσωπικότητα που ξοδευόταν ολόκληρη για να κάμει το καλό. Ο Ντυνάν, για παράδειγμα, ο ιδρυτής του «Ερυθρού Σταυρού», υπήρξε ένας τέτοιος ανθρωπιστής. Πέρα απ’ ό,τι θα μπορούσε να ενδιαφέρει αποκλειστικά το άτομό του, εσυλλογίσθηκε τους ανθρώπους που έπασχαν, έξω από διάκριση φυλής και θρησκείας, «εν πολέμω και εν ειρήνη». (Πανελλαδικές Εξετάσεις Ημερησίων Λυκείων 2014)
3. Όσο πιο πνευματικός είναι ο πολιτισμός στο σύνολό του ή ο άνθρωπος ατομικά, τόσο περισσότερο ενδιαφέρεται για το «είναι» του και τόσο λιγότερο για το «έχειν» του. Οι θρησκευτικού τύπου πολιτισμοί, λ.χ., ενδιαφέρονταν για το «είναι» του ανθρώπου. Και οι άνθρωποι απαιτούσαν από τον εαυτό τους την οντολογική τους τελείωση, δηλαδή να δημιουργήσουν ένα «είναι» άξιο να σταθεί ενώπιον του Θεού. Αλλά και, γενικότερα, διηνεκής μέριμνά τους ήταν πώς να βελτιώσουν τον εαυτό τους εσωτερικά, για να είναι άξιοι ενός υψηλού μέτρου (θρησκευτικού, ηθικού, αισθητικού, φιλοσοφικού), το οποίο παρείχε την οντολογική πληρότητα. Αποκλειστικό έργο του πνευματικού πολιτισμού είναι να φτειάξει ανθρώπους σύμφωνα με τα ιδεατά πρότυπα τα οποία παρέχουν την τελείωση και διασώζουν τον άνθρωπο από τις μηδενιστικές ροπές. (Επαναληπτικές Πανελλαδικές Εξετάσεις Ημερησίων Λυκείων 2014)
4. Παιδεία, κατά τον Πλάτωνα, είναι η «ολκή[1]» και η αγωγή των παιδιών προς τον «ορθό λόγο». Αυτό επιτυγχάνεται καλύτερα και ευκολότερα με τη συμμετοχή και τη συνεργασία του μαθητευόμενου στο παιδευτικό έργο, επειδή το ενδιαφέρον διατηρείται σε υψηλά επίπεδα, οι δε νοητικές και ψυχικές δυνάμεις των μετεχόντων σ’ αυτόν βρίσκονται σε συνεχή εγρήγορση. Ο μαθητής, συνεπώς, δεν παραμένει παθητικός δέκτης μιας ψυχρής μετάδοσης έτοιμων γνώσεων, αλλά και ο ίδιος ζητάει να βρει την αλήθεια, με το να ερευνά, να εξετάζει, να ερωτά και να ελέγχει. Βρίσκεται γενικά σε διαλεκτική μάχη συχνών εναλλαγών επίθεσης και άμυνας, με αποτέλεσμα να σημειώνεται πνευματική ανύψωση και ψυχική καλλιέργεια. Με τον τρόπο αυτό, ο διάλογος αποκτά ένα δραματικό στοιχείο, αφού τα δρώντα πρόσωπα δοκιμάζουν μια διαλεκτική περιπέτεια, ανάλογη με εκείνη των ηρώων της τραγωδίας, η οποία συνίσταται, κατά τον Αριστοτέλη, σε μεταβολή στο αντίθετο των «πραττομένων». Η περιπέτεια των προσώπων του διαλόγου έγκειται στην αμηχανία, στην οποία αυτά περιπίπτουν με τον ειρωνικό Σωκρατικό έλεγχο. Έτσι η παιδεία καθίσταται μια τάση, που διαπερνά όλο τον ανθρώπινο βίο. (Επαναληπτικές Πανελλαδικές Εξετάσεις Ημερησίων Λυκείων 2013)

[1] ολκή: η έλξη, το τράβηγμα

Να βρεθεί ο τρόπος με τον οποίο αναπτύσσονται οι παρακάτω παράγραφοι

1. Η εκπαίδευση δεν νοείται πια ως η απλή, κανονιστική μετάδοση γνώσεων από τις μεγαλύτερες γενιές στις νεότερες, όπως την όριζε ο E. Durkheim κατά τον 19^ο αιώνα. Και τούτο επειδή, τόσο το περιεχόμενο της εκάστοτε εκπαιδευτικής πράξης όσο και ο χρόνος που αφιερώνεται σε αυτήν, αποτελούν αντικείμενο διαπραγμάτευσης ανάμεσα στις διαφορετικές γενιές, τα δύο φύλα και τις διαφορετικές κουλτούρες των ανθρώπων, γεγονός που παρατηρείται σε όλες τις σύγχρονες πρακτικές της καθημερινής ζωής. Η εκπαιδευτική πράξη καθίσταται επομένως μια διαδικασία που δεν περιορίζεται στο χώρο (το σχολείο) και το χρόνο (περίοδος της νεότητας), αλλά επεκτείνεται σε όλη τη διάρκεια της ζωής και πέραν των σχολικών τειχών. (Απολυτήριες Εξετάσεις Γ’ Τάξης Ημερησίου Ενιαίου Λυκείου 2010)
2. Ο Ντούσσελ, ο γιατρός που μοιράστηκε μαζί μου την καμαρούλα, έχει να μας πει ένα σωρό πράγματα για τον έξω κόσμο, τώρα πια που πάψαμε ν’ ανήκουμε σ’ αυτόν. Οι ιστορίες του είναι θλιβερές. Πολλοί φίλοι εξαφανίστηκαν. Η τύχη τους μας τρομάζει. Κάθε βραδιά χτενίζουν την πόλη τα στρατιωτικά αυτοκίνητα με τους πράσινους μουσαμάδες. Οι Γερμανοί χτυπούν όλες τις πόρτες και ψάχνουν για Εβραίους. Αν βρουν Εβραίους, φορτώνουν στα καμιόνια ολόκληρη την οικογένεια. Όσοι δεν κρύβονται υπογράφουν την καταδίκη τους. Οι Γερμανοί το κάνουν αυτό συστηματικά με τη λίστα στο χέρι, χτυπώντας εκείνη την πόρτα που θα βρουν να τους περιμένει πλούσια λεία. Άλλοτε πάλι, οι δυστυχισμένοι πληρώνουν λύτρα για κάθε κεφάλι. Το πράγμα είναι τραγικό. Το βράδυ βλέπω να περνάνε συχνά αυτές οι λιτανείες των ασθενών με τα παιδιά τους να κλαίνε, να σέρνονται κάτω απ’ τις διαταγές μερικών κτηνανθρώπων, που τους χτυπούν με το μαστίγιο και τους βασανίζουν, ώσπου να πέσουν κάτω. Δε λυπούνται κανένα, ούτε τους γέρους, ούτε τα μωρά, ούτε τις έγκυες γυναίκες, ούτε τους αρρώστους. Όλοι είναι κατάλληλοι για το ταξίδι προς το θάνατο. (Πανελλαδικές Εξετάσεις 2000 – Β’ Λυκείου)
3. Στην έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής της UNESCO για την εκπαίδευση στον 21ο αιώνα τονίζεται ότι η διά βίου εκπαίδευση πρέπει να στηρίζεται στους παρακάτω τέσσερις πυλώνες, που αποτελούν διαφορετικά είδη μάθησης: 1. Μαθαίνω πώς να αποκτώ τη γνώση, συνδυάζοντας ικανοποιητικά μια ευρύτατη γενική παιδεία με τη δυνατότητα εμβάθυνσης  σε   ορισμένα  θέματα.  Μαθαίνω να ενεργώ με τέτοιον τρόπο, ώστε να αποκτώ όχι μόνο επαγγελματική κατάρτιση αλλά και γενικότερα τη δυνατότητα να αντιμετωπίζω διάφορες καταστάσεις και να εργάζομαι αρμονικά σε ομάδες. 3. Μαθαίνω να συμβιώνω, κατανοώντας  τους άλλους και έχοντας επίγνωση των κοινωνικών αλληλεξαρτήσεων -συμβάλλοντας στην πραγματοποίηση κοινών δράσεων και στη διευθέτηση των συγκρούσεων-, με σεβασμό στις αξίες του πλουραλισμού, της αμοιβαίας κατανόησης και της ειρήνης. 4. Μαθαίνω να ζω με τέτοιον τρόπο, ώστε να αναπτύσσω την προσωπικότητά μου και να μπορώ να ενεργώ με μεγαλύτερη αυτονομία και περισσότερη κρίση και προσωπική υπευθυνότητα. Για τον λόγο αυτόν η εκπαίδευση δεν πρέπει να παραμελεί την ανάπτυξη των ατομικών δυνατοτήτων, τη μνήμη, τη λογική κρίση, την αίσθηση του ωραίου, τις φυσικές ικανότητες του ατόμου και τη δεξιότητα της επικοινωνίας, με παράλληλη ευαισθησία στη χρήση της μητρικής γλώσσας. (Πανελλαδικές Εξετάσεις 2000 – Γ’ Λυκείου)
4. Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η τηλεργασία μπορεί να οριστεί ως η μορφή εργασίας που εκτελείται από ένα άτομο κυρίως ή σε ένα σημαντικό μέρος της, σε τοποθεσίες εκτός του παραδοσιακού εργασιακού χώρου, για έναν εργοδότη ή πελάτη, και η οποία περιλαμβάνει τη χρήση των τηλεπικοινωνιών και προηγμένων τεχνολογιών πληροφόρησης ως ένα ουσιαστικό και κεντρικό χαρακτηριστικό της εργασίας. Οι δύο βασικοί τρόποι τηλεργασίας είναι είτε κάποιος να είναι υπάλληλος σε έναν εργοδότη είτε ελεύθερος επαγγελματίας. Στην πρώτη περίπτωση, ο εργαζόμενος είναι μόνιμα συνδεδεμένος με το δίκτυο των εργοδοτών, η εργασιακή του ζωή είναι πολύ περισσότερο ελεγχόμενη μέσω της τεχνολογίας και έχει πολύ λιγότερη ευελιξία ως προς τον τρόπο που θα οργανώσει τον εργάσιμο χρόνο του. Στη δεύτερη περίπτωση, ο εργαζόμενος είναι πολύ περισσότερο ελεύθερος να καθορίσει τον ρυθμό εργασίας του εκτελώντας την εργασία του στον προσωπικό του υπολογιστή και συνδεόμενος μόνο, όταν είναι απαραίτητο, με το δίκτυο της επιχείρησης, το οποίο μπορεί να εφαρμοστεί σε πολλά επαγγέλματα. (Πανελλαδικές Εξετάσεις 2001 – Β’ Λυκείου)

5. Αξιοπρόσεκτες, επίσης, είναι και οι επιπτώσεις αυτής της νέας αίσθησης του χρόνου στην εκπαιδευτική διαδικασία. Παρατηρείται π.χ. δυσκολία συγκέντρωσης της προσοχής των παιδιών, όπως και υπερβολική κινητικότητα, αφού η καθημερινή ζωή δεν συμβαδίζει με το ρυθμό της τηλεοπτικής εικόνας. Πολύ φυσικό είναι να θεωρείται ανιαρό το σχολικό μάθημα, όπως και ο διάλογος στην οικογένεια, που τώρα έχει αντιπάλους τα κανάλια με τα ελκυστικά τους προγράμματα. Ας μην παραλείψουμε και τις ταινίες του Σαββατόβραδου, οι οποίες έχουν στοιχίσει σε πλήθος παιδιών την απουσία από τον κυριακάτικο εκκλησιασμό ή από το οικογενειακό τραπέζι. (Πανελλαδικές Εξετάσεις 2003 – Β’ Λυκείου)
6. Ο σκοπός του σημερινού ανθρώπου, που ζει μέσα στις βιομηχανικές κοινωνίες, είναι να πουλήσει τον εαυτό του με επιτυχία στην αγορά. Γι’ αυτό και δεν αντλεί τη συναίσθηση του εαυτού του από την ενεργητικότητα του σαν ένα ον που σκέπτεται και αγαπά, παρά από τον κοινωνικό-οικονομικό ρόλο του. Το αίσθημα της αξίας του εξαρτάται από την επιτυχία, δηλαδή από το αν μπορεί να πουλήσει σε συμφέρουσα τιμή τον εαυτό του, το σώμα του, τη νόησή του, τη νοητική του ικανότητα και δυνατότητα. Και η ψυχή του ακόμη είναι το κεφάλαιό του.
7. Οι αγώνες των θυμάτων της εκμετάλλευσης στις βιομηχανικές κοινωνίες του 19ου αιώνα, με αποκορύφωμα τη Ρωσική Επανάσταση (1917), έθεσαν τα θεμέλια γι’ αυτό που ονομάζουμε 2η γενιά δικαιωμάτων: Τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα. Είναι τα δικαιώματα που έχουν ως στόχο την προστασία του ανθρώπου από τη στέρηση και αντικείμενο την επιβολή αντίστοιχων θετικών υποχρεώσεων των ισχυρών και του κράτους απέναντι στους πολίτες.

Να αναγνωρίσετε τον τρόπο/-ους ανάπτυξης των ακόλουθων παραγράφων.

1. Η Ενωμένη Ευρώπη είναι μια πραγματικότητα και αυτό διαφαίνεται μέσα από την καθημερινή μας ζωή. Τα δικαιώματα που έχουμε ως Ευρωπαίοι πολίτες καθιστούν τη ζωή μας ευκολότερη. Με τη χρήση του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, την απλή επίδειξη ταυτότητας, για να μεταβούμε σε μια άλλη χώρα, με τα μειωμένα δίδακτρα σπουδών που καταβάλλουμε, τα τόσα προγράμματα ανταλλαγής μαθητών στη σχολική ζωή, όπως είναι το πρόγραμμα «Σωκράτης», συνειδητοποιούμε ότι η Ευρωπαϊκή οικογένεια είναι μια πραγματικότητα.
2. Και σ’ αυτό –υποθέτω εγώ– βρίσκεται όλη η διαφορά γάτας και σκύλου. Η νοημοσύνη της γάτας είναι φύσει κατώτερη από τη νοημοσύνη του σκύλου. Επομένως, δεν μπορεί νά ’χει με τον άνθρωπο τη συνεννόηση που έχει εκείνος. Κι όταν υστερεί η συνεννόηση, δεν μπορεί παρά να υστερεί κι η αγάπη και η αφοσίωση. Γιατί το γατάκι μού έχωσε τα νύχια του στο χέρι μου, να κρατηθεί, όπως θα τά ’χωνε σ’ ένα μαξιλάρι; Από κουταμάρα. Τη γατίσια κουταμάρα, τη φυσική του. Ο σκύλος είναι πολύ πιο έξυπνος, να…! Ωστόσο, αν και το βλέπουν και το παραδέχονται αυτό, πολλοί αγαπούν περισσότερο τη γάτα, πρώτο γιατί είναι πιο όμορφη, πιο χαριτωμένη, πιο καλλιτεχνική –κι αλήθεια, ούτε τις καμπύλες της έχει ο σκύλος ούτε τα κουνήματά της. Και δεύτερο, γιατί προτιμούν το χαρακτήρα της, ο οποίος είναι πιο περήφανος και πιο… ανθρώπινος. Το σκύλο τον βρίσκουν κάπως ταπεινό, δουλικό. Παραδίδεται στον άνθρωπο ολόψυχα, χωρίς όρους, και τον υπηρετεί πιστά, σ’ όλη του τη ζωή, σα σκλάβος αγορασμένος. Η γάτα, απεναντίας, και στη μεγαλύτερή της αγάπη κι αφοσίωση διατηρεί τον εγωισμό της, την αξιοπρέπειά της, την ελευθερία της. Με άλλους λόγους: ο σκύλος το παρακάνει· η γάτα κρατεί ένα μέτρο, δεν φτάνει παρά ως ένα βαθμό. Έτσι, μοιάζει πολύ περισσότερο με τον ελεύθερο άνθρωπο. Κι ένας ελεύθερος άνθρωπος –σας λένε– δεν ταιριάζει ν’ αγαπά παρά το ζώο που του μοιάζει. Κι έν’ άλλο ακόμα: η αγάπη του ανθρώπου στο σκύλο είναι κάπως… συμφεροντολογική, διότι ξέρει πως θά ’χει όλη τη δυνατή ανταπόδοση. Η αγάπη όμως στη γάτα, την περήφανη και εγωίστρια, είναι αφιλόκερδη. Κι αυτή είναι η αληθινή αγάπη…

Γρ. Ξενόπουλος, Αθηναϊκές επιστολές (από το βιβλίο του Χρ. Τσολάκη,
Από το λόγο στη συνείδηση του λόγου, εκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη 1995, σ. 128).

3. Το δοκίμιο είναι ένα ιδιότυπο γραμματειακό είδος που βρίσκεται ανάμεσα στα καθαρώς λογοτεχνικά κείμενα και στις σύντομες μελέτες. Αυτό σημαίνει ότι δεν ταυτίζεται με τα λογοτεχνικά κείμενα ούτε, βέβαια, με τις εμπεριστατωμένες μελέτες. Πραγματεύεται συνήθως ένα θέμα που το εξετάζει στις πιο βασικές του πλευρές, χωρίς όμως να το εξαντλεί, και κατά κανόνα είναι σύντομο στην έκτασή του. Τέλος, δηλώνει περισσότερο και εκφράζει την υποκειμενική οπτική του δημιουργού σχετικά με το θέμα που πραγματεύεται.

Λεξικό λογοτεχνικών όρων, ΟΕΔΒ, σ. 51.

4. Ένα χάσμα χωρίζει το Σωκράτη από τους σοφιστές. Ο Σωκράτης αναζητούσε τη μία και καθολική έννοια, τη μία και καθολική αλήθεια, ενώ οι σοφιστές υποστήριζαν τις πολλές γνώμες για το ίδιο πράγμα. Επίσης και στον τρόπο της ζωής υπάρχει ριζική αντίθεση μεταξύ σοφιστών και Σωκράτη. Οι σοφιστές ήταν έμποροι γνώσεων, ενώ ο Σωκράτης υπήρξε ένας άμισθος δάσκαλος και ερευνητής της αλήθειας. Το μόνο κοινό μεταξύ των σοφιστών και του Σωκράτη ήταν ότι κι αυτός κι εκείνοι διαπίστωσαν ότι η παραδεδομένη μόρφωση και παιδεία δεν ήταν αρκετή για την εποχή τους.
5. Η δημοσιογραφία μπορεί να διακριθεί με βάση το περιεχόμενό της σε ειδησεογραφική και ερμηνευτική. Η πρώτη ασχολείται ειδικά με την αναγραφή ειδήσεων, δηλαδή ανακοινώνει τα γεγονότα που ενδιαφέρουν τον άνθρωπο και επηρεάζουν τη ζωή του. Η δεύτερη ως άρθρο, σχόλιο, χρονογράφημα, γελοιογραφία ερμηνεύει και σχολιάζει τα γεγονότα και τις ειδήσεις.
6. Η προπαγάνδα είναι πολιτική, κοινωνική, εμπορική. Είναι το σκληρό σφυροκόπημα που επιδιώκει να επιβάλλει ένα προϊόν οποιασδήποτε μορφής. Αυτό το προϊόν μπορεί να είναι μια πίστη, μια κοινωνική οργάνωση, ένα πολιτικό καθεστώς ή ένα είδος της καθημερινής χρήσης. Όλοι οι τρόποι της επικοινωνίας έχουν επιστρατευθεί, για να υπηρετήσουν την προπαγάνδα. Ο άμεσος λόγος, το ραδιόφωνο, ο κινηματογράφος, η τηλεόραση, το τυπωμένο χαρτί, περιοδικό, εφημερίδα, βιβλίο.

Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος

7. Η οικογένεια είναι η θεμελιώδης κοινωνική ομάδα, αναπόσπαστα δεμένη με τον κοινωνικό βίο των ανθρώπων. Αποτελείται από δύο ετερόφυλα άτομα –μη συγγενείς εξ αίματος– τα οποία έχουν ενωθεί με τα δεσμά του γάμου και έχουν συναποδεχθεί ότι θ’ αντιμετωπίσουν από κοινού τα προβλήματα.
8. Αποτέλεσμα της ανισοτιμίας ανάμεσα στον άντρα και τη γυναίκα είναι η σύγκρουση του αντρόγυνου, η οποία φέρνει την κρίση στο γάμο και τη δυσαρμονία στις προσωπικές σχέσεις των μελών της οικογένειας. Οι διαμάχες και οι ανταγωνισμοί που ακολουθούν αποξενώνουν τους συζύγους μεταξύ τους και διαμορφώνουν τα παιδιά τους σε αντικοινωνικά άτομα και ανήλικους επαναστάτες. Όταν η σχέση στην οικογένεια είναι ανταγωνιστική και όχι συνεργατική, ο στόχος είναι όχι η σύνθεση των αντίθετων απόψεων για τη συνοχή της οικογένειας, αλλά η επιβολή της μιας και μόνης άποψης και η προσπάθεια να υποκύψει ο άλλος.

[Γ. Σκληρός]

9. Ζούμε σε μια περιοχή όπου τα σημάδια αναζωπύρωσης του εθνικισμού είναι έκδηλα. Γεγονότα, όπως αυτά που διαδραματίστηκαν στην πρώην Γιουγκοσλαβία και στον ευρύτερο βαλκανικό χώρο, είναι εύγλωττα δείγματα εθνικιστικής έξαρσης.
10. Κοινωνία δεν είναι μόνο το απρόσωπο σύνολο ανθρώπων που έχουν κοινά πολιτιστικά γνωρίσματα, συνδέονται με κοινές παραδόσεις και αξίες και επιδιώκουν κοινούς στόχους· κοινωνία είναι και οι θεσμοί, οι κανόνες, οι αρχές και οι ιδέες που ρυθμίζουν τη ζωή των ανθρώπων που την αποτελούν. Τα ιδεολογικά και οργανωτικά αυτά σχήματα είναι προϊόντα της μακράς συμβίωσης των ανθρώπων. Χωρίς αυτά δε θα υπήρχε κοινωνική οργάνωση και συνοχή, και επομένως ούτε κοινωνική ζωή.
11. Αν επιχειρήσουμε να ταξινομήσουμε σχηματικά τα παιδαγωγικά ιδεώδη που διαμορφώθηκαν στην ευρωπαϊκή ιστορία, μπορούμε να τα διαφοροποιήσουμε σε τέσσερις κατηγορίες: α) το ατομικό ή το ατομικιστικό ιδεώδες της αγωγής, β) το κοινωνικό ή κοινωνιοκρατικό ιδεώδες, γ) το ανθρωπιστικό ιδεώδες και δ) το θρησκευτικό ή μεταφυσικό ιδεώδες της αγωγής.
12. Όπως είναι αναγκαία η ικανοποίηση των βιοτικών αναγκών του ανθρώπου, έτσι είναι αναγκαία και η ικανοποίηση των πνευματικών και ψυχικών του αναγκών. (Οὐκ ἐπ΄ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος [: ο άνθρωπος έχει ανάγκη και από πνευματική τροφή]). Την ανάγκη αυτή ικανοποιεί η ψυχαγωγία.
13. Αυτή τη διαδικασία με την οποία ένα άτομο μαθαίνει και υιοθετεί τα σχήματα συμπεριφοράς και τους κανόνες που θεωρούνται κατάλληλοι για το κοινωνικό του περιβάλλον την ονομάζουμε κοινωνικοποίηση. Από την άποψη της κοινωνίας, η κοινωνικοποίηση είναι ένας τρόπος με τον οποίο μεταδίδεται η κουλτούρα και το άτομο προσαρμόζεται σ’ έναν οργανωμένο τρόπο ζωής. Από την άποψη του ατόμου, η κοινωνικοποίηση είναι μια πραγματοποίηση των δυνατοτήτων του, ένας τρόπος που «ανθρωποποιεί» το βιολογικό οργανισμό του και τον μεταμορφώνει σε ένα «εγώ» με μια αίσθηση ταυτότητας. Έτσι, η κοινωνικοποίηση καθορίζει τη συμπεριφορά του ατόμου, είναι ένα μέσο με το οποίο η κοινωνία ασκεί έλεγχο στο άτομο, αλλά αποτελεί και την απαραίτητη συνθήκη για την ανάπτυξη της ατομικότητας.

(Γ. Mανωλίδης)

14. Ο επαναστάτης διαφέρει ουσιαστικά από τον επαναστατημένο πολίτη. Ο επαναστάτης είναι ευαισθητοποιημένος αλλά και ενεργός πολίτης με υψηλή πολιτική συνειδητότητα. Επιδεικνύει έμπρακτο ενδιαφέρον και συμμετέχει αγωνιστικά, μέσα από συλλογικού χαρακτήρα δραστηριότητες, στην αντιμετώπιση των κοινωνικοπολιτικών προβλημάτων με μακροπρόθεσμη στόχευση την ανατροπή του καθεστώτος. Αντίθετα, ο επαναστατημένος πολίτης αντιδρά στις αρνητικές πτυχές της πολιτικής πραγματικότητας, εκδηλώνει όμως μία συναισθηματική, φραστική διαμαρτυρία που εξαντλείται σ’ ένα θεωρητικό επίπεδο. Η παρορμητική εναντίωση και η ενδεχόμενη αγανάκτησή του συχνά δε συνοδεύονται από δημιουργική δράση και έμπρακτη αντίθεση.
15. Ο παραπλανητικός χαρακτήρας της διαφήμισης επιδρά αρνητικά στη διαμόρφωση της συνείδησης του ατόμου. Με τις τεχνικές της πετυχαίνει τον εθισμό των μαζών, εκτός από την αποδοχή και υπακοή σε διαφημιστικά μηνύματα, στην άκριτη υιοθέτηση μηνυμάτων πολιτικού και ιδεολογικού περιεχομένου. Έτσι, οι πολίτες απογυμνώνονται έντεχνα από το αναφαίρετο δικαίωμα και καθήκον τους να αποφασίζουν για την τύχη τους.
16. Αναντίρρητα, η τεχνολογία επέφερε κοσμογονικές αλλαγές στον πολιτισμό και αποτέλεσε ευλογία για τον άνθρωπο. Είναι αλήθεια ότι μετέτρεψε την εργασία, χάρη στα μέσα που εξασφάλισε, από επίμοχθη και επώδυνη σε άκοπη και απλή διαδικασία. Παράλληλα, απομάκρυνε το φάσμα της πείνας από ένα μεγάλο τμήμα της ανθρωπότητας και απάλλαξε τον άνθρωπο από την ασφυκτική κυριαρχία της φύσης. Αξίζει επίσης να παρατηρηθεί ότι με τη συνδρομή της τεχνολογικής ανάπτυξης τα πολιτιστικά αγαθά αποτελούν πλέον κτήμα των περισσότερων ανθρώπων του πλανήτη.
17. Πρώτα απ’ όλα ας προσπαθήσουμε να περιγράψουμε συνοπτικά το Διαδίκτυο και ειδικότερα τον παγκόσμιο ιστό (Web) με μια αναλογία. Ας φανταστούμε τον κυβερνοχώρο ως μια τεράστια έκθεση. O κάθε «εκθέτης» δημιουργεί το δικό του περίπτερο (site) που καταχωρείται σε μία διεύθυνση (www.address). O χρήστης του διαδικτύου, μέσα από τους τηλεπικοινωνιακούς διαδρόμους που δημιούργησε η σύζευξη τηλεφώνου–υπολογιστή, επισκέπτεται αυτήν την άυλη, διαρκή και παγκόσμια ψηφιακή έκθεση. Περνά από διάφορα sites, επικοινωνεί με τον «εκθέτη», και βεβαίως μπορεί να πάρει («κατεβάσει») πληροφοριακό υλικό. Αρκεί να έχει εξασφαλίσει την είσοδό του μέσω ενός προμηθευτή (provider) σύνδεσης στο Διαδίκτυο.

(Le Monde diplomatique)

18. Ιδιαίτερα σημαντικός είναι ο ρόλος του πρωινού καθ’ όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας του μαθητή για τις εξετάσεις. Γιατί ένα πλήρες πρωινό αυξάνει τη διάθεση και την ενέργεια του παιδιού, για να αντεπεξέλθει τις δυσκολίες του διαβάσματος και των άλλων υποχρεώσεων της ημέρας. Το πρωινό, αφού μειώνει το αίσθημα της πείνας κατά τις μεσημεριανές ώρες, αποτρέπει την υπερκατανάλωση φαγητού το μεσημέρι και έτσι δεν προκαλεί υπνηλία και μείωση της απόδοσης του μαθητή. Συνεπώς, θα συμβουλεύαμε τον μαθητή, ιδιαίτερα στην περίοδο των εξετάσεων, να τρώει ένα καλό πρωινό, για να είναι πιο αποδοτικός στο διάβασμά του.
19. Το προστατευτικό χρώμα είναι ένα ακόμα από τα γνωστά θαύματα του φυσικού κόσμου. Αυτό καθιστά το κατάστικτο ελαφάκι αόρατο στο ηλιόλουστο δάσος· αυτό κάνει και τον γραμμωτό τράχηλο της πέρδικας δυσδιάκριτο μέσα στα καλάμια. Σε μερικά από τα πλάσματα της η Φύση χάρισε ακόμη πιο καταπληκτικούς προστατευτικούς χρωματισμούς, που μπορούν να μεταβάλλονται σύμφωνα με τις μεταλλαγές του περιβάλλοντος, δίνοντας τη δυνατότητα, π.χ., στα διάφορα έντομα και τις σαύρες να μετακινούνται άφοβα από τα πράσινα φύλλα στα καστανόχρωμα κλαδιά.
20. Βέβαια άλλη η «ύλη» και άλλοι οι «τρόποι μιμήσεως» του δημοτικού τραγουδιού και άλλοι της λαϊκής τέχνης. Όμως και τα δύο εκφράζουν τον ίδιο λαό στην ίδια ιστορική περίοδο. Όμοια είναι και η κατεργασία της πρώτης ύλης τους. Ο στίχος που βγαίνει από τον ποιητάρη στο πανηγύρι του χωριού, από στόμα σε στόμα, υφίσταται μια αργή ομαδική κατεργασία που τον στρογγυλεύει, τον προσαρμόζει στους κοινούς εκφραστικούς τύπους και του δίνει τον υπερατομικό χαρακτήρα του δημοτικού τραγουδιού. Τον παντρεύει και με παλιότερες δοκιμασμένες εκφράσεις. Ο Κ. Θ. Δημαράς, στην Ιστορία της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, σημειώνει μερικές τέτοιες εκφράσεις: τρία πουλάκια κάθονται — ακόμα ο λόγος έστεκε — πολύ του κακοφάνη. Και τα διακοσμητικά θέματα της λαϊκής τέχνης από χέρι σε χέρι υφίστανται την ίδια ομαδική κατεργασία, προσαρμόζονται στις κοινές οπτικές συνήθειες και με τις μικρές ανώνυμες προσφορές του τεχνίτη ή της τεχνίτριας ακολουθούν μια πορεία παράλληλη με του δημοτικού στίχου. Κι αυτά συντίθενται με παλιότερα θέματα. Τα πανάρχαια διακοσμητικά σχήματα και μορφές κοσμημάτων αντιστοιχούν με τους πανάρχαιους μύθους και τα μορφολογικά στοιχεία που σώζονται μέσα στα δημοτικά μας τραγούδια. Η Αγγελική Χατζημιχάλη βρήκε σε γεωμετρικά θέματα της τέχνης των Σαρακατσάνων αναλογία με ευρήματα της νεολιθικής εποχής.
21. Από παιδαγωγική άποψη, το θέμα της ενότητας στη γλώσσα είναι θεμελιώδες. Γιατί είναι γνωστό ότι ο ενιαίος χαρακτήρας της γλώσσας ασκεί άμεση επίδραση πάνω στην ευφυΐα του παιδιού, τη συγκρότησή της και την έκφρασή της κατά τρόπο οργανικό. Εφόσον οι πνευματικές ικανότητες αναπτύσσονται ταυτόχρονα με τη γλώσσα, είναι ολοφάνερο ότι η μάθηση της γλώσσας τελικά σημαίνει καλλιέργεια της ευφυΐας. Γι’ αυτό το λόγο οι ατέλειες στο διανοητικό τομέα (φράσεις χωρίς περιεχόμενο, αδυναμία στη λογική οργάνωση της ύλης κ.τ.λ.) δεν πρέπει να αναζητούνται έξω από το γλωσσικό όργανο που χρησιμοποιείται (…).
22. Τα αποτελέσματα της δωρικής εισβολής δεν άργησαν να φανούν. Όπου εγκαταστάθηκαν οι Δωριείς, σταμάτησε κάθε πρόοδος, η τέχνη οπισθοδρόμησε και οι άνθρωποι ξαναγύρισαν στις πρωτόγονες συνήθειες. Τα αγγεία τώρα είναι χοντροειδή και μεγάλα με άτεχνες παραστάσεις ή απλά γεωμετρικά αγήματα εν αντιθέσει προς τα κομψά κρητομυκηναϊκά με τις φυσικότατες παραστάσεις. Η θαλασσοκρατία πέρασε στα χέρια των Φοινίκων. Ακολούθησαν κύματα μεταναστεύσεων προς τα νησιά του Αιγαίου Πελάγους και τα μικρασιατικά παράλια.
23. Μια ανθρώπινη ψυχή χωρίς την πρέπουσα παιδεία μοιάζει με ένα μάρμαρο λατομείου που δεν αποκαλύπτει καμιά από τις ομορφιές του, ως τη στιγμή που η τέχνη του μαρμαρά αποκαλύψει τα χρώματα και φέρει στο φως κάθε απόχρωση, κηλίδα και φλέβα που περνά μέσα απ’ τον κορμό του. Με τον ίδιο τρόπο και η παιδεία, όταν επενεργήσει πάνω σ’ ένα έξοχο πνεύμα, μας αποκαλύπτει όλες τις κρυφές αρετές και τα προτερήματα του…
24. Η ενδυμασία συγκεντρώνει άπειρες ιδιότητες και χαρακτηρισμούς, έχει δεχτεί σοβαρές έρευνες και θεωρήσεις αλλά συγχρόνως έχει παρουσιαστεί σαν ένα χωρίς σημασία στοιχείο, έχει αντιμετωπιστεί σαν κάτι πολύτιμο αλλά και ασήμαντο, της έχουν αποδοθεί δραματικές διαστάσεις, αλλά έχει συγχρόνως γελοιοποιηθεί κατά το χειρότερο τρόπο. Παρά ταύτα, είναι σημείο ταυτότητας, αναγνώρισης και αναφοράς, έλξης και γοητείας, αποστροφής και εκφοβισμού, συμβολικό στοιχείο, σημειολογικός κώδικας, πομπός και δέκτης μηνυμάτων.
25. Τα επαγγέλματα του μέλλοντος είναι εκείνα των οποίων οι προοπτικές είναι θετικές ή πολύ θετικές στην αγορά εργασίας. Τα επαγγέλματα δηλαδή για τα οποία οι κενές θέσεις εργασίας στο άμεσο μέλλον των επομένων 5-10 ετών προβλέπεται να είναι περισσότερες από τον αριθμό των ατόμων που επιθυμούν να έχουν τα προσόντα να τις καταλάβουν (υπερβάλλουσα ζήτηση εργασίας).
26. Επειδή στην κοινωνία δεσπόζουν οι αντιλήψεις για την απομόνωση των αναπήρων (και των μειονοτήτων γενικότερα), γι’ αυτό και η κοινή γνώμη υποστηρίζει βασικά την ιδεολογία της προστασίας και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο παρεμποδίζεται και η ένταξη των αναπήρων στο κοινωνικό σύνολο. Έτσι, πολλά ανάπηρα άτομα μεγαλώνουν σε ιδρύματα. Τα περισσότερα από αυτά είναι τόποι προστασίας και συντήρησης (φιλανθρωπικά ιδρύματα) που απομονώνουν τους τροφίμους τους από την κανονική ζωή.
27. Δύο είναι οι κύριοι συντελεστές της καταστροφής των μνημείων. Είναι η ίδια η φύση πρώτα πρώτα, που είτε δια μέσου της γήρανσης και της κόπωσης των υλικών είτε με τις καταστροφές που η ίδια προκαλεί-τους σεισμούς, για παράδειγμα- συντελεί στην εξαφάνιση των μνημείων. Και είμαστε και εμείς, οι άνθρωποι, τμήμα της φύσης και εμείς, που με την καθημερινή μας δράση και επέμβαση προκαλούμε αντίστοιχες καταστροφές.
28. Ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός υπήρξε ο πολιτισμός του «δύο». Το μέν είχε και το δέ, το πότερον είχε και το ἤ, το οὕτως είχε και το ὥσπερ. Η σύγκριση, η αντίθεση, η αναλογία ήταν ελληνικά εννοιολογικά προνόμια. Οι αριθμοί στην κλίση ήταν τρεις: υπήρχε και ο δυικός. Οι σοφιστές στήριξαν τη ρητορική τους διδασκαλία στους δισσούς λόγους. Και η ρητορική, που καθόριζε την πολιτική, ήταν μια αντιπαράθεση αντικρουόμενων απόψεων. Συνακόλουθα, ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός αναδείχθηκε ως πολιτισμός του λόγου, της σκέψης και της έκφρασης, όπως διττά εννοούσαν τον όρο οι προγονοί μας. Και μάλιστα της ελεύθερης σκέψης και έκφρασης, του κριτικού πνεύματος, της δημοκρατίας, της ισοτιμίας, της αντιπαράθεσης. Στους σύγχρονους του πολιτισμούς δεν κυριαρχούσε ούτε το «δύο», ούτε ο λόγος, ούτε η ελευθερία. Κυριαρχούσε ο ένας, ο μονάρχης και ο λόγος του ήταν αδιαμφισβήτητος. Οι υπήκοοι δεν είχαν το δικαίωμα να αντιπαρατεθούν στο λόγο του ενός. Και γι’ αυτό ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός ξεχώρισε. Ο δογματικός λόγος δεν μπορεί να εγγυηθεί την πρόοδο. Αυτό περνά αναγκαστικά μέσα από τη σύγκρουση.
29. Η δημοτική γλώσσα μας έχει γραμματική ενότητα. Η ενότητα αυτή έχει την έννοια της συγχώνευσης σ’ ένα ενιαίο γραμματικό σύστημα με φωνητική, μορφολογική και λεξιλογική συνέπεια και ομοιογένεια. Το σημείο αυτό είναι πολύ σημαντικό για την κατανόηση της υφής της δημοτικής. Γιατί θα μπορούσε να προβληθεί το επιχείρημα (που προβλήθηκε) ότι η δημοτική έχει δεχτεί γλωσσικά στοιχεία με ποικίλη προέλευση (λόγια, λαϊκά, ξένα), που την καθιστούν γλώσσα ανομοιογενή — και είναι μερικοί που αυτό, θαρρείς, επιζητούν απ’ αυτή, την ανομοιογένεια. Όμως αν και η δημοτική έχει πραγματικά δεχτεί τα στοιχεία αυτά, ο χαρακτήρας της παραμένει γενικά ομοιογενής – οι κάποιες εξαιρέσεις αποτελούν λεπτομέρειες που δεν αλλοιώνουν τη γενική εικόνα, γιατί όλα τα στοιχεία προσαρμόστηκαν κατά το δυνατόν φωνητικά και ιδίως μορφολογικά στο γραμματικό σύστημα της δημοτικής. Τουλάχιστον αυτή είναι η γενική τάση (…)
30. Κατανάλωση είναι η χρήση αγαθών ή υπηρεσιών για την ικανοποίηση των αναγκών μας. Δεν είναι μόνο η λήψη τροφής ή το κάψιμο των ξύλων, που η εξαφάνιση τους συντελείται μπροστά στα μάτια μας, είναι και το ντύσιμό μας, η κίνηση των μηχανών, η μετάβαση στο σχολείο, η κόμμωσή μας, η επίσκεψη του γιατρού, το ταξίδί μας με αυτοκίνητο ή αεροπλάνο, το διάβασμα βιβλίων ή περιοδικών, η μετάβασή μας στον κινηματογράφο, η παρακολούθηση ενός προγράμματος στην τηλεόραση, η ταχυδρόμηση γράμματος ή οποιοδήποτε πράγμα που απαιτεί εργασία από άλλους ή χρησιμοποιεί, έστω και ανεπαίσθητα, τα συσσωρευμένα «καπιταλιστικά αγαθά». Αλλά το αγαθό που η κατανάλωση του φτάνει σε ποσοστό 100% είναι ο χρόνος. Ο καθένας μας, από τότε που γεννιέται ως να πεθάνει, είναι ένας καταναλωτής του χρόνου. Μπορεί να είμαστε ή να μην είμαστε παραγωγικά στοιχεία, γιατί, όπως οι μέλισσες, έχουμε βασίλισσες, εργάτες και κηφήνες· είμαστε όμως όλοι μας καταναλωτές. Και επειδή αυτή είναι η αλήθεια, ο καθένας μας, είτε συνειδητά είτε υποσυνείδητα, ενδιαφέρεται για το τι αγοράζει και τι χρησιμοποιεί και ακόμη για τον τρόπο που αυτό του προσφέρεται.
31. Η ποίηση μπορεί να διαιρεθεί αδρομερώς σε τρία μέρη: στην επική, στη λυρική και στη δραματική. Οι μορφές αυτές αντανακλούν τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, μέσα στις οποίες εμφανίστηκαν και αναπτύχθηκαν. Έτσι η επική ποίηση εκφράζει το πνεύμα και τα ιδανικά κατά την εποχή της βασιλείας, όπου η αγωνιστική διάθεση και η παλικαριά θεωρούνταν οι μεγαλύτερες αρετές του ανθρώπου. Αντίθετα, την ταραγμένη εποχή, που στα πράγματα βρίσκονταν οι ευπατρίδες αριστοκρατικοί, και κάτω από την απειλή των ναυτικών και των βιομηχάνων, που με τον πλούτο τους κατακτούσαν όλο και περισσότερα πολιτικά δικαιώματα, αναπτύχθηκε η λυρική ποίηση. Αργότερα, την εποχή της δημοκρατίας, δημιουργείται μια νέα μορφή ποίησης, που αγκαλιάζει τις λαχτάρες και τους πόθους ολόκληρου του λαού, η δραματική ποίηση.
32. Άλλο ουσιώδες συστατικό που χαρακτηρίζει τις σύγχρονες ανέσεις — η επαρκής θέρμανση των σπιτιών – πραγματοποιήθηκε, τουλάχιστο ως ένα μεγάλο βαθμό εξαιτίας της πολιτικής δομής των αρχαίων κοινωνιών. Οι απλοί άνθρωποι ήταν πιο τυχεροί στο ζήτημα αυτό απ’ ό,τι οι ευγενείς. Ζώντας μέσα σε μικρά σπίτια μπορούσαν πιο εύκολα να ζεσταθούν. Ευγενείς, πρίγκιπες, βασιλιάδες και κλήρος, κατοικούσαν σε μεγαλοπρεπή παλάτια που ταίριαζαν στην κοινωνική τους θέση. Για να αποδείξουν την ανωτερότητά τους, έπρεπε να ζουν σε περιβάλλον που να δίνει την αίσθηση του υπερφυσικού. Δέχονταν τους καλεσμένους τους σε μεγάλα σαλόνια σαν γήπεδα πατινάζ. Βάδιζαν σε ιεροπρεπείς πομπές κατά μήκος των διαδρόμων που ήταν μακριοί και δροσεροί σαν σήραγγες των «Άλπεων», ανεβοκατέβαιναν μεγαλοπρεπείς σκάλες που έμοιαζαν καταρράχτες του «Νείλου» αποκρυσταλλωμένοι σε μάρμαρο. Για να ικανοποιήσει όλα του τα κέφια ένα σπουδαίο πρόσωπο την εποχή εκείνη, έπρεπε να σπαταλάει χρόνο και χρήμα για μεγαλοπρεπείς παραστάσεις, συμβολικούς συλλαβόγριφους και πομπώδη μπαλέτα – παραστάσεις που χρειάζονταν πολλά δωμάτια, για να μπορούν να στεγάσουν τους πολυάριθμους καλλιτέχνες και θεατές. Αυτό εξηγεί τις απέραντες διαστάσεις των βασιλικών και πριγκιπικών παλατιών, ακόμη και των επαύλεων των μέσων γαιοκτημόνων.
33. Ο δυναµικός αυτός χαρακτήρας της πολιτιστικής υποδοµής δηµιουργεί αναπόφευκτα µεγάλες δυσκολίες στο πρακτικό επίπεδο. Γιατί ο κάθε πολιτιστικός φορέας που επιφορτίζεται µε το έργο της δηµιουργίας της πολιτιστικής υποδοµής πρέπει να αποσυνδέσει την προσπάθειά του αυτήν από άµεσα και ορατά αποτελέσµατα, και τα πρόσωπα (οι υπεύθυνοι) να αποδεχθούν µια πραγµατικότητα, ότι δηλαδή τους καρπούς της προσπάθειάς τους πιθανόν να τους γευθούν άλλοι, ύστερα από χρόνια.

(Κ. Κασιµάτη, Περιπλάνηση στην Επικαιρότητα, διασκευή)

34. Ψυχαγωγία µέσα στο χώρο νοσηλείας του ασθενούς, σε συνεργασία µε τους επαγγελµατίες υγείας, µπορεί να είναι η ανάγνωση ενός βιβλίου, ενός περιοδικού, η παρακολούθηση µιας ευχάριστης βιντεοταινίας, µια ενδιαφέρουσα συζήτηση, ένα ταξίδεµα σε ευχάριστα γεγονότα του παρελθόντος, η συµµετοχή φίλων και µελών της οικογένειας σε γιορτές ή γενέθλια που τυχόν θα συµπέσουν µε το χρόνο της νοσηλείας, η µουσική, ένα δώρο, ένα λουλούδι, ένα επιτραπέζιο παιχνίδι.

(Άρθρο από τον επαρχιακό τύπο διασκευασμένο).

35. Αναγνωσιμότητα είναι η αρετή ενός βιβλίου ή οποιουδήποτε τυπωμένου κειμένου. Αυτή ορίζεται ως «το συνολικό άθροισμα όλων εκείνων των στοιχείων τα οποία ενυπάρχουν σ’ ένα δεδομένο τυπωμένο υλικό που επηρεάζει την αποτελεσματικότητα της ανάγνωσης». Η αποτελεσματικότητα της ανάγνωσης εκφράζεται με το πόσο κατανοείται το περιεχόμενο ενός βιβλίου, πόσο γρήγορα διαβάζεται και πόσο ενδιαφέρον προκαλεί.

Τζων Σπινκ, Τα παιδιά ως αναγνώστες, εκδ. Καστανιώτη, Αθήνα 1990 (διασκευή).

36. Η αποκωδικοποίηση, εξάλλου, του ανθρώπινου γονιδιώματος οδήγησε τους βιολόγους σε καλύτερη κατανόηση του τρόπου με τον οποίο δουλεύει ο ανθρώπινος οργανισμός και δημιούργησε νέες ελπίδες για την αντιμετώπιση ασθενειών που παραμένουν αθεράπευτες, όπως είναι ο καρκίνος και ο διαβήτης. Αντιστοίχως, οι φυσικοί ανέπτυξαν την ψηφιακή τεχνολογία, έκαναν υποατομικές ανακαλύψεις και έστειλαν τον άνθρωπο στο φεγγάρι, ενώ ταυτόχρονα δημιούργησαν την υποδομή για την παρατήρηση των πλανητών. «Για πολλούς ανθρώπους η ζωή έγινε ευκολότερη σε πολλά επίπεδα» αναφέρει ο James Watson.