γλώσσα α λυκείου: Εργασίες μαθητών
"Να ας πούμε εγώ ήθελα εσένα και ένα δικό μας φοιτητικό διαμέρισμα στη Θεσσαλονίκη. Χωρίς πολλά πολλά. Ξέρεις… ίσα ίσα ένα κρεβάτι, εσύ, εγώ και τα όνειρά μας. Εγώ θα ξυπνούσα νωρίτερα γιατί εσύ είσαι του ύπνου και θα σου έκανα πρωινό και αντί να περιμένω να ξυπνήσεις θα γέμιζα τα χείλη σου με μερέντα και θα σε φιλούσα για να ξυπνήσεις πιο όμορφα. Και μετά το πρωινό το δωμάτιο θα γέμιζε ήχους από την ατελείωτη ηδονή του έρωτα. Και δώστου οι βόλτες έξω από το Λευκό το Πύργο και δώστου οι βόλτες στα στενάκια• και το βράδυ μετά από τα ξίδια θα γυρνούσαμε σπίτι και θα αράζαμε στον καναπέ και θα χαζολογούσαμε χαζογελώντας για τις ηλίθιες ιστορίες που περάσαμε στο δημοτικό, στο γυμνάσιο και στο λύκειο αμαλάχι. Και τις φορές που θα έβρεχε θα καθόμασταν αγκαλιά χωρίς να μιλάμε. Εγώ θα διάβαζα βιβλία και εσύ θα άκουγες τη καρδιά μου να χτυπάει και το αντίστοιχο. Και όταν βλέπαμε χιόνι, πράγμα σπάνιο για την Ελλάδα, θα χαιρόμασταν σαν μικρά παιδιά. Και θα ζήλευα όταν ο τύπος που είχαμε γνωρίσει στο μπαράκι σου την έπεφτε και θα τσακωνόμασταν για τη τύπισσα που γνώρισα στη σχολή. Και θα φωνάζαμε και θα φιλιόμασταν και θα περνούσαν όλα. Και όταν θα διάβαζες θα σε φιλούσα συνέχεια στο λαιμό να μη συγκεντρώνεσαι, να με έχεις στο μυαλό σου. Μόνο εμένα, μόνο εσένα. Και δώστου τα κλάματα όταν δε θα περνούσες σε κανένα μάθημα και δώστου οι χαρές όταν θα περνούσες. Και γέλια, πολλά γέλια. Εγώ θα σε κορόιδευα για το επίθετό σου, για τις ζωγραφιές στα βιβλία σου, για τα αρκούδια σου και εσύ θα με κορόιδευες για το κούρεμά μου, για τις γελοίες φοβίες μου και για τη μανία μου να φοράω φόρμες αντί για πιτζάμες. Και εγώ θα ζήλευα όταν θα έδινες περισσότερη σημασία στον σκύλο μας, ναι μωρέ, και θα το έπαιζα θυμωμένος και θα κοιτούσα τηλεόραση. Θα προσπαθούσα να συγκρατήσω τα γέλια μου. Και τις φορές που όντως θα θύμωνα μαζί σου θα καθόμουν στη πολυθρόνα για να μην έρθεις δίπλα μου και εσύ θα κλεινόσουν στο δωμάτιο, αλλά το βράδυ, ακόμη και αν κοιμόμουν στο καναπέ, δε θα παραλείπαμε τη καθιερωμένη μας “καληνύχτα”. Όποτε όμως γυρνούσες αργά από έξω, θα σε περίμενα, αλλά ίσως με μούτρα από αγωνία. Μέχρι να με φιλούσες βέβαια. Και όποτε θα γυρνούσα εγώ αργά, μετά από τσακωμούς, θα γελούσα από το ποτό και εσύ θα με έπαιρνες αγκαλιά και όλα θα τα ξεχνούσα. Και θα φώναζες μόλις με έβλεπες να κάνω πολλά τσιγάρα και θα νευρίαζα, αλλά καταβάθος θα ήξερα ότι νοιάζεσαι. Στη κουζίνα θα πειραματιζόμασταν τέρμα, είναι να μη γελάς;! Από μαγειρική μηδέν. Και να τα πιτόγυρα και οι πίτσες και να οι γκρίνιες σου για τα παραπάνω κιλά. Και όταν θα σε έλεγα χοντρή για να πειράξω, θα έσκυβα και θα φιλούσα τη κοιλιά σου και μετά θα σε γαργαλούσα, όσο εσύ θα κλαψούριζες ότι δεν είμαι άλλο ερωτευμένος μαζί σου. Όποτε είχαμε χρόνο θα λιώναμε στη ηδονή. Το σπίτι θα γέμιζε βογκητά και θα γελούσαμε με τις παρατηρήσεις των γειτόνων. Έτσι και καλύτερα θα κυλούσαν οι μέρες μας, μωρό μου. Και μπορεί να μην είχαμε πολλά, αλλά να μωρέ, θα είχαμε αυτό το κάτι που θα ήταν καλύτερο από όλα τα μεγαλεία του κόσμου. Αν πάντως κάποτε ο καθένας έπαιρνε το δρόμο του θα είχες να λες ότι κάτι ζήσαμε και τότε ίσως να μη ξεχνούσες ούτε το παραμικρό."
Ο,τι καλύτερο γράφτηκε ποτέ.
Πηγη: tumbler
"Να ας πούμε εγώ ήθελα εσένα και ένα δικό μας φοιτητικό διαμέρισμα στη Θεσσαλονίκη. Χωρίς πολλά πολλά. Ξέρεις… ίσα ίσα ένα κρεβάτι, εσύ, εγώ και τα όνειρά μας. Εγώ θα ξυπνούσα νωρίτερα γιατί εσύ είσαι του ύπνου και θα σου έκανα πρωινό και αντί να περιμένω να ξυπνήσεις θα γέμιζα τα χείλη σου με μερέντα και θα σε φιλούσα για να ξυπνήσεις πιο όμορφα. Και μετά το πρωινό το δωμάτιο θα γέμιζε ήχους από την ατελείωτη ηδονή του έρωτα. Και δώστου οι βόλτες έξω από το Λευκό το Πύργο και δώστου οι βόλτες στα στενάκια• και το βράδυ μετά από τα ξίδια θα γυρνούσαμε σπίτι και θα αράζαμε στον καναπέ και θα χαζολογούσαμε χαζογελώντας για τις ηλίθιες ιστορίες που περάσαμε στο δημοτικό, στο γυμνάσιο και στο λύκειο αμαλάχι. Και τις φορές που θα έβρεχε θα καθόμασταν αγκαλιά χωρίς να μιλάμε. Εγώ θα διάβαζα βιβλία και εσύ θα άκουγες τη καρδιά μου να χτυπάει και το αντίστοιχο. Και όταν βλέπαμε χιόνι, πράγμα σπάνιο για την Ελλάδα, θα χαιρόμασταν σαν μικρά παιδιά. Και θα ζήλευα όταν ο τύπος που είχαμε γνωρίσει στο μπαράκι σου την έπεφτε και θα τσακωνόμασταν για τη τύπισσα που γνώρισα στη σχολή. Και θα φωνάζαμε και θα φιλιόμασταν και θα περνούσαν όλα. Και όταν θα διάβαζες θα σε φιλούσα συνέχεια στο λαιμό να μη συγκεντρώνεσαι, να με έχεις στο μυαλό σου. Μόνο εμένα, μόνο εσένα. Και δώστου τα κλάματα όταν δε θα περνούσες σε κανένα μάθημα και δώστου οι χαρές όταν θα περνούσες. Και γέλια, πολλά γέλια. Εγώ θα σε κορόιδευα για το επίθετό σου, για τις ζωγραφιές στα βιβλία σου, για τα αρκούδια σου και εσύ θα με κορόιδευες για το κούρεμά μου, για τις γελοίες φοβίες μου και για τη μανία μου να φοράω φόρμες αντί για πιτζάμες. Και εγώ θα ζήλευα όταν θα έδινες περισσότερη σημασία στον σκύλο μας, ναι μωρέ, και θα το έπαιζα θυμωμένος και θα κοιτούσα τηλεόραση. Θα προσπαθούσα να συγκρατήσω τα γέλια μου. Και τις φορές που όντως θα θύμωνα μαζί σου θα καθόμουν στη πολυθρόνα για να μην έρθεις δίπλα μου και εσύ θα κλεινόσουν στο δωμάτιο, αλλά το βράδυ, ακόμη και αν κοιμόμουν στο καναπέ, δε θα παραλείπαμε τη καθιερωμένη μας “καληνύχτα”. Όποτε όμως γυρνούσες αργά από έξω, θα σε περίμενα, αλλά ίσως με μούτρα από αγωνία. Μέχρι να με φιλούσες βέβαια. Και όποτε θα γυρνούσα εγώ αργά, μετά από τσακωμούς, θα γελούσα από το ποτό και εσύ θα με έπαιρνες αγκαλιά και όλα θα τα ξεχνούσα. Και θα φώναζες μόλις με έβλεπες να κάνω πολλά τσιγάρα και θα νευρίαζα, αλλά καταβάθος θα ήξερα ότι νοιάζεσαι. Στη κουζίνα θα πειραματιζόμασταν τέρμα, είναι να μη γελάς;! Από μαγειρική μηδέν. Και να τα πιτόγυρα και οι πίτσες και να οι γκρίνιες σου για τα παραπάνω κιλά. Και όταν θα σε έλεγα χοντρή για να πειράξω, θα έσκυβα και θα φιλούσα τη κοιλιά σου και μετά θα σε γαργαλούσα, όσο εσύ θα κλαψούριζες ότι δεν είμαι άλλο ερωτευμένος μαζί σου. Όποτε είχαμε χρόνο θα λιώναμε στη ηδονή. Το σπίτι θα γέμιζε βογκητά και θα γελούσαμε με τις παρατηρήσεις των γειτόνων. Έτσι και καλύτερα θα κυλούσαν οι μέρες μας, μωρό μου. Και μπορεί να μην είχαμε πολλά, αλλά να μωρέ, θα είχαμε αυτό το κάτι που θα ήταν καλύτερο από όλα τα μεγαλεία του κόσμου. Αν πάντως κάποτε ο καθένας έπαιρνε το δρόμο του θα είχες να λες ότι κάτι ζήσαμε και τότε ίσως να μη ξεχνούσες ούτε το παραμικρό."
Ο,τι καλύτερο γράφτηκε ποτέ.
Πηγη: tumbler
