Ερωτευμένοι και ενωμένοι
χαμένοι στο σύμπαν
Γυρνάμε, ανέμελοι, σε δική μας τροχιά
Καρφωμένοι στον δικό μας άξονα
Μα δε βγάζουμε αίμα, και δεν κλαίμε
Εσύ έκλαιγες μια φορά
Ήταν νύχτα του καλοκαιριού, το παράθυρο ανοιχτό
Κι εγώ κοιτούσα μια τα μάτια σου, μια τ'άστρα
Κι ένιωσα ανίκανη
Βλέπεις, δεν μπορούσα να αποφασίσω:
Ήταν άραγε τα ματάκια σου ή τ'άστρα πιο λαμπερά;
Κι άμα σου σκούπιζα το δάκρυ, θα έπεφτε ένα αστέρι;
Κι άμα σε φιλούσα γλυκά στα υγρά σου μάγουλα, θα φιλούσα τον ουρανό;
Τόσοι εκεί έξω, κι εσύ μόνο ήσουν εδώ
Μα δεν πιστεύω ότι φταίγαν οι συγκυρίες
Αρνούμαι να πιστεψω ότι τυχαία κοιτώ τα αστέρια απόψε
Αρνούμαι να πιστεψω ότι μέσα στα μάτια σου δεν θα βρω τον κόσμο
Γι'αυτό εκείνη τη νύχτα σου υποσχέθηκα
Ότι εγώ δεν θα σ'άφηνα ποτέ να κλάψεις ξανά
Από φόβο μη μου φύγεις
Από φόβο μην χάσω το φως μου
Και μαυρίσει ο ουρανός και με ρουφήξει μέσα του
Κι όπως παλεύω να πιαστώ από την Πούλια και τον Αυγερινό
Καταριέμαι τον εαυτό μου που δεν σ'ερωτεύτηκα λίγο παραπάνω
Ξέρω ότι άργησα, ξέρω ότι αυτό δεν ήταν αυτό το αρχικό μου κείμενο· αυτό όμως δεν μοιάζει με αυτά που συνηθίζω να γράφω, και γι'αυτό το δημοσίευσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤελειοοοο
ΑπάντησηΔιαγραφή♥️
ΔιαγραφήΕγραψες πάλι
ΑπάντησηΔιαγραφή♥️
ΔιαγραφήΠού είσαι βρε debater!!! Περίμενα κάτι δικό σου εδώ και μέρες μέσα σε αυτή τη ζοφερή κατάσταση. Και ήρθε ... Μπράβο!! Ανατρίχιασα... Γράψε μας κι άλλα, το έχουμε ανάγκη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλιστα :)
ΔιαγραφήΠολύ διφορούμενο αυτό το "μάλιστα"... Μιλάς με αινίγματα γέροντα...που λέει και ο τραγικός ποιητής.
ΑπάντησηΔιαγραφή...μήπως ήταν σκόπιμη αυτή η αμφιλογία;
ΔιαγραφήΔεν ξέρω καλό μου, μάλλον. Η αλήθεια είναι ότι είχε και μια δόση ειρωνείας τώρα που το ξανασκέφτομαι... Γράφε μας εσύ και όλα τα άλλα θα τα βρούμε...
ΑπάντησηΔιαγραφή