Έρωτας. Νόμιζα πως ερωτεύεσαι μόνο μια φορά στην ζωή. Πώς ο έρωτας αυτός, ο πρώτος σου έρωτας, θα καθορίζει την ζωή σου για πάντα. Θα χαρείς, θα ενθουσιαστείς, και μετά από χρόνια, χρόνια χωρίς καμία ανταπόκριση από εκείνον, θα πληγωθείς. Και θα περάσεις μετά μια πολύ άσχημη περιοδο της ζωής σου, γεμάτη απογοήτευση. Και τότε, θα πιστέψεις πως όλη η υπόλοιπη ζωή σου, θα είναι μέσ' την λύπη και την στεναχώρια. Έπειτα, ψάχνεις κάποιον, ψάχνεις παντού κάποιον για να καλύψει το κενό που ποτέ δεν κάλυψε ο προηγούμενος. Κάποιον που να ερωτευτείς αλλά ΚΑΙ να σε ερωτευτεί, σημαντικό αυτό! (🙃) Όμως ο έρωτας δεν έρχεται με το ζόρι, όταν το προσπαθείς. Και εκεί που δεν ξέρεις τι να κάνεις, που να τον ψάξεις, που να τον βρεις, καταλαβαίνεις πως τόσο καιρό, βρισκόταν δίπλα σου. Στον χώρο που ζεις και υπάρχεις καθημερινά. Και παρόλο που τόσο χρόνια δεν το είχες συνειδητοποιήσει ότι ήταν εκεί, τώρα τον βλέπεις, τον παρατηρείς. Και... σταδιακά, αρχίζει να σου αρέσει. Αρχίζεις και ταυτίζεις διάφορα χαρακτηριστικά σας τα οποία είναι κοινά. Και σου αρέσει αυτό. Καταλαβαίνεις, ότι είναι αυτό που έψαχνες, κι ακόμα παραπάνω. Όμως, δεν και τέλειος. Κανεις δεν είναι τέλειος. Αλλα σαρεσει. Αυτό το χαμόγελο ως τα αυτιά, αυτό το υπέροχο χαμόγελο που είναι αδύνατο να συγκρατήσεις όταν τον βλέπεις, κάνει σιγά-σιγα την εμφάνιση του. Ντρέπεσαι και αγχώνεσαι όταν σε πλησιάζει η σε κοιτάει. Και συνήθως δεν τολμάς να τον κοιτάξεις στα μάτια, μην τυχών και καρφωθείς. Λες και είναι κάποιο σφάλμα και κακό που θα καταλάβει ότι σου αρέσει. Όταν όμως τελικά δεν μπορείς να συγκρατηθεις άλλο, και τον κοιτάξεις, και δεις αυτά τα πανέμορφα, γυαλιστερά μάτια να σε κοιτάνε, Θεέ μου! Αυτά κι αν είναι ΕΡΩΤΑΣ. . .