Αστέρια

Χειμώνας. Ο ουρανός είναι καθαρός απόψε. Τα αστέρια λάμπουν και σχηματίζουν αστερισμούς, και εγώ τα βλέπω και τα χαζεύω που είναι τόσο μικρά. Τι ειρωνεία, ε; Εγώ είμαι πιο μικρή, πολύ πιο μικρή σε σχέση με αυτά. Βρίσκονται τόσο μακριά, αλλά εγώ τα νιώθω κοντά μου, φαίνονται σαν να μη θέλει πολύ να πέσουν στο μέτωπό μου σαν πετραδάκια. 

Νιώθω ένα δέος όταν κοιτάω αυτόν τον χειμωνιάτικο ουρανό, επειδή ουσιαστικά αντικρίζω το άπειρο. Και μπροστά στο άπειρο, εγώ είμαι ένα τίποτα. Πόσο ασφαλής νιώθω όταν κοιτάω τα άστρα! Είναι ωραίο να γνωρίζεις ότι είσαι μικρός και ασήμαντος σε αυτόν τον κόσμο, γιατί τότε συνειδητοποιείς την πραγματική του μεγαλειότητα και βλέπεις πόσο τυχερός είσαι πραγματικά που μπορείς να υπάρχεις, για να μπορείς κι εσύ να κοιτάς τον ουρανό ένα βράδυ του χειμώνα, και να νιώθεις ένα τίποτα μπροστά στο άπειρο...